ΧΑΔΙ

Η

Η σειρήνα του πλοίου που έφτανε στο νησί τον ξύπνησε απότομα, με τη γεύση του φιλιού της ακόμα στα χείλη του. "Σ' αγαπώ, Λενιώ μου.. Να προσέχεις...", πέταξε η σκέψη του να την ανταμώσει. Η σειρήνα ακούστηκε πάλι, πιο δυνατά. Τον μισούσε αυτόν τον ήχο! Κάθε φορά που έφερνε νέους "ταξιδιώτες", όπως αποκαλούνταν κατ' ευφημισμόν οι εξόριστοι μεταξύ τους, το καράβι έσκουζε ειρωνικά για ώρα, λες και ήταν καμιά γιορτή. Μη τυχόν και δεν το καταλάβουν όλοι οι "κάτοικοι" του νησιού ότι μεγάλωνε η "συντροφιά" τους. Ότι κι άλλος κοσμάκης είχε ξεσπιτωθεί, αναίτια οι περισσότεροι από αυτούς, και ποιος ξέρει πόσο καιρό θα έμεναν παραπεταμένοι σε τούτον τον ξερότοπο. Σαν χαιρέκακο, σαρδόνιο γέλιο ακουγόταν στ' αυτιά του Λάμπρου εκείνη η σειρήνα, ένας ακόμη τρόπος επίδειξης της επιβολής του καθεστώτος στις ζωές των απλών ανθρώπων.

Ο Λάμπρος σηκώθηκε ανόρεχτα, και μαζί με κάποιους ακόμη άντρες, "συγκάτοικους" θα έλεγε κανείς, πλησίασαν στο μικρό παράθυρο. Το πλοίο είχε δέσει και οι φύλακες άρχιζαν πάλι τις αγριάδες. Είπαμε, επίδειξη επιβολής με κάθε δυνατό τρόπο! Φάνηκαν σιγά σιγά μερικοί κρατούμενοι. "Οι περισσότεροι ούτε μύγα δεν θα πείραζαν", διαπίστωσε ο Λάμπρος, κουνώντας το κεφάλι με απογοήτευση για ακόμη μια φορά. Ενώ οι "ταξιδιώτες" συνέχιζαν να αποβιβάζονται, εμφανίστηκαν ανάμεσα τους μερικές γυναίκες. Και τότε...

Τότε, παρά τη ζέστη, το αίμα του Λάμπρου πάγωσε.

Τότε, τα γόνατα του κόπηκαν.

Τότε, η καρδιά του ράγισε και μάτωσε.

Τότε, η ανάσα σκάλωσε στο λαιμό του.

Τότε, το κεφάλι του άρχισε να βουίζει.

Τότε, ο πανικός τον κυρίευσε.

Αν και στεκόταν πολλά μέτρα μακριά, αποκλείεται να έκανε λάθος... Θα την αναγνώριζε ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπων! Τα πάντα γύρω, εκτός απ' τη μορφή της, σκοτείνιασαν. Όλο του το είναι επαναστατούσε, το στήθος του πονούσε, η φωνή στο μυαλό του ούρλιαζε...

"Πώς στο διάολο βρέθηκε εδώ η Ελένη;"