timboektoe

Part 1

Prov Jules

Jules kijkt naar Pierre die zijn koffer op de imperiaal van zijn auto vastbindt. Ik wist al een tijdje dat Pierre zijn camping wilde verkopen, maar hoopte dat hij geen koper zou vinden. Zo aantrekkelijk ziet de camping er niet uit. Vooral nu niet in de winter. Pierre heeft er de laatste jaren niets meer aan gedaan. Alles is vervallen: de kantine, de washokken en ook het huis zelf was net een bouwval. Er staat wel mooiere campings te koop in Dordogne, maar gek genoeg is het toch gelukt. 'Zo,' zegt Pierre zuchtend als al zijn spullen in en op de auto liggen. 'Ik ben blij dat ik deze rotplek verkocht heb, ik ben te oud geworden voor dit werk.' Jules kan zich niet voorstellen hoe het zal zijn zonder Pierre. De laatste jaren is hij als een vader voor hem geweest. Hoe vaak het niet gebeurde dat ik s' avonds laat nog langskwam en Pierre zogenaamd nog eten overhad voor mij en Frodo. Pierre loopt naar hem toe en legt zijn handen op zijn schouders. Vanochtend wist Jules nog precies wat hij wilde zeggen, maar nu het zover is kan hij geen woord meer uitbrengen. 'Niet treuren dat ik wegga jongen, het is beter zo. Marseille is niet het einde van de wereld.' 'Weet ik' probeer ik zo stoer mogelijk te zeggen. En hij heeft ook wel gelijk dat het niet de andere kant van de wereld is. Als het echt misgaat met zijn vader, dan kan hij altijd nog met Frodo naar Marseille liften. Vanuit de Dordogne moet dat in twee dagen lukken.  'Waar blijft je vader, Ik had hem graag nog even gedag gezegd.' zegt Pierre ongeduldig. Jules tuurt over het weggetje dat naar de camping leidt, maar de rode pick-up van zijn vader is in geen velden of wegen te bekennen. Hij zal wel weer in de kroeg zitten. 'Eh..... ik geloof dat hij nog een kast moest afleveren,' verzint hij gauw. 'Nou Jules, dan ga ik maar.' Pierre pakt Jules stevig vast. Frodo springt blaffend om hen heen. 'Pas goed op je baasje Frodo, hij heeft je nodig.' Pierre streelt Frodo over zijn kop. Hij hoort aan zijn stem dat Pierre het ook moeilijk vindt om afscheid te nemen. Zonder nog iets te zeggen stapt Pierre in zijn auto en rijdt zwaaiend weg. Jules kijkt hem na, het is voorbij denkt hij als hij samen met Frodo de camping afloopt. Onze vluchthaven. Er ging geen dag voorbij of hij was op de camping om te klussen, maar vanaf nu heeft hij hier niets meer te zoeken.