នៅសំណង់អាណាធិបតេយ្យមួយកន្លែងសម្បូរ
ទៅដោយពពួកអ្នកញៀនស្រាលេងល្បែងគ្មាន
គិតរកស៊ីមុខរបរឬជួញដូអ្វីទេ ហើយគិតតែពីប្រើកូនតូចៗចាប់ពីអាយុត្រឹមដប់ឆ្នាំឡើងទៅ
ដើររើសអេតចាយចិញ្ចឹមម្តាយឪពុកហើយព្រោ
ះសុរាមេរយអំពើល្បែងពាលាអាវ៉ាសែបាំងមុខហើយអ្នកខ្លះដល់ថ្នាក់លក់កូនខ្លួនឯងទៅអោយអ្នកជួញដូរមនុស្សទៀត។
ក្រលេកទៅមើលផ្ទះចាស់មួយកំពុងតែមានក្មេ
ងងប្រុសម្នាក់អង្គុយបត់ជើងលើកដៃសំពះយំ
សស្រាក់ដើម្បីអង្វរលន់តួទៅកាន់ពូមីងខ្លួនដែ
លកំពុងលក់គេទៅអោយពួកជួញដូរមនុស្សមួ
យក្រុម។
" អ្នកមីងលោកពូសូមមេត្តាកុំលក់ខ្ញុំអោយទៅ
គេអីខ្ញុំសុំអង្វរ " ស៊ូនូ លើកដៃសំពះ បូកជាមួយនឹងសម្លេងយំដង្ហក់ដែលស្ថិតនៅក្នុងសភាពគួរអោយសង្វេគ ប៉ុន្តែវាមិនបានផលដែលធ្វើពូមីងដែលគ្មានចិត្តសន្ដោសប្រណីអោយអាណិតគេនោះទេ។
គីម ស៊ូនូ អាយុដប់ប្រាំបីឆ្នាំជាក្មេងកំព្រាត្រូវម្តា
យឪពុកស្លាប់ចោលតាំងពីក្មេងបន្ទាប់ពីម្តាយឪ
ពុកចែកឋានចោលអស់ទៅ ស៊ូនូ រស់នៅជាមួ
យនឹងមីងពូបង្កើតខាងម្តាយរបស់គេប៉ុន្តែទោះ
បីជាគេរស់នៅជាមួយសាច់បង្កើតជិតបង្កើយក៏
ដោយ តែរស់នៅនៅដោយលំបាកលំបិនត្រូវរ
កស៊ីចិញ្ចឹមពួកគាត់ព្រោះពួកគាត់គ្មានធ្វើស្អីនោ
ះទេគិតតែពីស្រានឹងល្បែងទុកអោយស៊ូនូរក
លុយចូលផ្ទះមួយថ្ងៃៗគ្មានបានសម្រាក ហើយ
បើថ្ងៃខ្លះគ្មានរកលុយអោយបានទេគាត់តែងតែ
វាយធ្វើបាបគេហើយមកដល់ថ្ងៃនេះគាត់បែរជា
លក់ក្មួយខ្លួនឯងទៅវិញ...
" បានហើយឆាប់យកគេដាក់ឡានទៅ " បុរស
ម្នាក់មានមុខមាត់ប្រហែលជាធំជាងគេ ក្នុងចំ
ណោមគ្នាគេប្រាប់អ្នកប្រាំបានស្រែកបញ្ជារបួ
នអ្នកទៀតអោយយកស៊ូនូទៅដាក់ឡាន។
" កុំអីលែងខ្ញុំ..អ្ហឹក..លែង " ស៊ូនូ យំដង្ហក់ខ្យ
លើខំប្រឹងក្រាញនណាលដើម្បីកុំអោយពួកឈ្មួ
ញនោះយកគេទៅបាន ប៉ុន្តែខ្លួនតូចមួយគ្មាន
ប្រយោជន៍នោះទេ...
YOU ARE READING
𝗜'𝗠 𝗦𝗢𝗥𝗥𝗬 (SS1)
Krótkie Opowiadaniaខ្ញុំមិនដែលឡើយសូម្បីតែគីតថាឈប់ស្រឡាញ់បងតែពេលអ្វីវាហួសពេលហើយខ្ញុំហត់នឹងលើកលែងទោស...🙂
