1 meisje 5 broers 1 jongensinternaat

speciaal deel

Wat word ik gelukkig van het zien stijgen van de kijkers van dit boek. Daarom heb ik voor jullie een speciaal deel. Het komt niet in het boek terecht maar hopelijk wel leuk om te lezen.

'Mel, schiet nou eens op.' Zeurt Henry. Het is eindelijk zomervakantie. Eindelijk geen huiswerk meer voor 6 hele weken. En het beste van allemaal. Geen Samantha. Ze is ergens ver weg heen met houd familie. Ze had Lucas meegevraagd maar hij weigerde omdat hij liever met ons op vakantie wilt gaan. In mijn hoofd heb ik haar al honderd keer uitgelachen. Ik prop het laatste beetje in mijn tas en probeer hem dicht te maken. Missie dik hard gefaald. De koffer gaat niet eens een klein stukje dicht. 'HELP!' Schreeuw ik zo hard als ik kan. Ian kijkt vragend de hoek om. Maar begint te bulderen van het lachen als hij ziet waarvoor ik hulp nodig heb. 'Mel, we gaan maar een week op vakantie. Niet voor een jaar.' Ik kijk hem vragend aan. Dat weet ik toch ook wel? 'Dit is ook voor een week.' Stamel ik. Hij loopt grinnikend mijn kamer binnen. 'Nou, als het voor een week is moet je eens proberen om dingen op te vouwen. Als je gaat proppen neem je namelijk te veel ruimte in beslag.' Hij vouwt alles op en legt het er weer terug in. Wanneer hij op de helft is stopt hij. 'Je moet echt dingen eruit laten.' Ik kijk sip naar het zielige hoopje dat er niet meer inpast. De volgende keer maar een grotere koffer kopen bedenk ik terwijl ik mijn koffer dicht maak. Laat de vakantie maar beginnen.
"Klap, piep, boem." Ik schrik wakker van het geluid. Wat is er nu weer gebeurd? Alsof Lucas mijn gedachte kan lezen geeft hij antwoord. 'De band is gepopt. Er lag blijkbaar een spijker op de weg.' Hij houdt de spijker in de lucht. Ik stap zelf ook uit de auto. Ik herinner nog dat ik een bandenplakdoosje mee heb genomen. Ik haal het uit mijn tas en hou het trots omhoog. Lucas kijkt me vragend aan. 'Voor de band te plakken.' Geef ik als antwoord. hij schiet in de lach. Wat is er nou zo grappig aan? Ik kijk hem verward aan waardoor hij nog harder begint te lachen. Ian legt grinnikend zijn telefoon weg. 'Dat doosje is voor fietsen. Een autoband kan je daar niet mee plakken.' Legt Ian uit. Oh..... Hoe moest ik dat weten? De jongens hebben al die dingen geleerd op momenten dat ik niet kon. Mijn vader zou het me nog leren maar nu zit ik dus op het internaat en gaat het niet meer. 'Ik heb net trouwens zitten te bellen met de wegenwacht maar dit gebied blijkt blijkbaar bij geen enkele wegenwacht te horen. Ik heb Jasper al gebeld. Ze gaan alles halen wat we nodig hebben.' Zegt Ian tegen Lucas. Zuchtend ga ik weer zitten. Dat word een saaie dag dus. Lucas gaat naast me staan met een glimlach waar ik wel in weg kan dromen. 'We kunnen anders een leuk spel spelen om de tijd te verdrijven.' Zegt hij met nogsteeds dezelfde glimlach. 'Wat dan? alle spellen liggen in de andere auto.' Zegt James met een geïrriteerde zucht. 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet?' Vraag ik. De jongens kijken om hun heen. 'We zitten hier in een woestijn, het enige dat je hier ziet is zand.' Wat zit James toch te mopperen. Ik probeer ook maar iets te verzinnen. 'Verzin jij dan iets.' Zeg ik nu ook een beetje geïrriteerd. Hij denkt even na maar blijft dan toch stil. precies wat ik dacht.
De band is na 3 lange uren eindelijk gerepareerd. Opgewonden doe ik mijn riem om. 'Kom op dan gaan we.' Ik hoor de jongens grinniken maar besteed er al geen aandacht meer aan. Het enige waar ik over nadenk is het warme zand, lauwe golven en knappe jongens. Ik weet dat ik op een jongensinternaat zit en daar genoeg jongens zijn. Maar Italiaanse jongens zijn gewoon zoveel knapper. Door aan Italië te denken krijg ik honger. Ik heb zin in pizza dat gemaakt is door een knappe italiaanse jongen. 'Mel stop een met kwijlen. Je maakt de auto vies.' Zegt Ian. Ik veeg beschamend het drupje weg dat mijn mond aan het verlaten is. 'Dacht je weer na over pizza dat gemaakt word door een knappe italiaanse jongen?' Vraagt hij grijnzend. Hoe weet hij dat nou? Oh komt waarschijnlijk door de tweeling telepathie. Tenzij hij in mensen hun gedachtes kan kijken. Snel denk aan iets anders. Donuts met eenhoorns erop. 'Mel?' Ik kijk hem vragend aan. 'dacht je daarover?' 'Waaaat? Nee joh hoe kom je erbij?' Zeg ik zo sarcastisch als maar kan. Hij schiet in de lach. Maar Lucas kan niet echt mee lachen. Stiekem is hij gewoon jaloers omdat hij al die italiaanse jongens voor zichzelf wilt. Pffff we kunnen best wel delen hoor. Als ik maar de pizza's krijg. Ik sluit weer mijn ogen en zak weg in de droom over italiaanse jongens die zonder shirt pizza zitten te maken.
Voor de mensen die zich beledigd voelen over het stukje van de italianen. Maar het staat erin omdat Melanie en van jongens houd en van eten.
Ik word wakker van een heerlijke geur. Ik open mijn ogen en ja hoor. Voor mijn neus staat een heerlijke pizza. Ik pak snel een stuk en eet het op. Vol genot sluit ik mijn ogen. Niet ver weg hoor ik gegrinnik. 'Ik zei toch dat ze wakker word van pizza.' Zegt Joah. Ik kijk heb beledigd aan maar weet wel dat hij gelijk heeft. Gelukkig zit in mijn familie dat ik niet snel dik word dus kan ik best veel eten. Maar ik sport er ook nog bij dus val me niet meteen aan. Wanneer ik aan het tweede stuk begin bedenk ik me opeens hoe ik in het restaurant zit. Heeft iemand me echt slapend mee naar binnen genomen? Lucas ziet mijn blik en antwoord erop met. 'Je was niet wakker te krijgen dus heb ik je maar opgetild en meegenomen.' Daar geloof ik dus niks van. Als ik al door het vervelende geluid van een wekker wakker word word ik ook echt wel wakker als iemand me roept of me port. Ik leg het maar naast me neer. Erover doordenken heeft geen nut. Heb daar teveel honger voor. Na het eten gaan we door naar het hotel. Ik slaap samen met Ian op een kamer netzoals vroeger. het is al erg laat dus gaan we meteen naar bed toe. Ik woel wat rond in bed maar krijg de slaap maar niet te pakken. Na honderd keer te zitten woelen stap ik het bed uit. Ik doe mijn sloffen aan waarna ik de gang oploop. Ik kijk wat om me heen waarna mijn blik blijft steken op een gestalte. De gestalte loopt naar me toe waardoor ik snel de deurklink vastpak om weer naar binnen te gaan. Maar wanneer ik de deur open word het weer snel dichtgemaakt. Ik duw mijn elleboog in de maag van de gestalte waar een pijnlijke kreun uit komt. Ik wil de deur weer open maken maar verstijf. Ik ken die kreun. 'Lucas?!' Roep ik fluisterend. 'Heyy.' Zegt hij nog steeds kreunend. 'Sorry, ik dacht dat je een moordenaar was.' 'Nou, je kan je daartegen tenminste verdedigen.' Zegt hij grinnikend waardoor ik ook moet grinniken. 'Kom, ik weet een leuk plekje om te zitten.' Zegt hij terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt die ik blij aanneem.

We stoppen op het dak van het hotel waar ik mijn ogen uitkijk. Vanaf hier zie je de hele stad in vol zijn glorie. Ook de hemel is bedekt met een deken van sterren. 'Vroeger ging ik thuis altijd op het dak zitten waar ik altijd naar de heldere sterren keek. Ik woonde namelijk op een boerderij.' Zegt Lucas terwijl hij met twinkelende ogen naar de sterren staart. 'Ik heb mijn hele leven in een stad gewoond dus sterren zag ik niet zo snel. Maar nu zie ik waarom je altijd naar de sterren keek. Ze zijn zo mooi.' Hij kijk naar me en wilt iets zeggen maar houd toch zijn mond.
Wees niet getreurd. Een tweede speciale deel komt nog.