onder water

hoofdstuk 1.

Marie klemt haar handen om een warme kop thee terwijl ze voorzichtig in de luie stoel van haar vader gaat zitten. Ze zit in de grote woonkamer van het huis van haar ouders. Het is er behoorlijk rommelig. Om de grote stoel liggen oude kranten, en zo nu en dan zie je een lege fles waar eerst rode wijn in had gezeten. Haar vader drinkt niets anders dan wijn, zelfs geen biertje op z'n tijd. Marie was door de jaren heen gewend geraakt aan haar vader zijn drankgebruik. Toen ze heel erg klein was viel het nog mee, maar als ze er nu aan terugdenkt was het toen al foute boel. Haar moeder lijkt op veel vlakken totaal anders, maar als je goed kijkt dan lijken haar ouders ontzettend op elkaar. Haar moeder is ook verslaafd. Verslaafd aan werken. Marie is van kinds af aan al gewend dat haar moeder meer aan het werken is dan dat ze thuis is. Haar grote broer, Lou, deed dan ook meer aan het stukje aandacht geven en opvoeden. Eigenlijk heel triest natuurlijk, maar Marie wist niet beter. Haar moeder werkt bij een grote firma, maar wat haar functie precies is zou ze echt niet weten. Als kind maakt dat je dat ook niet zoveel uit. Als kind zie je wie er is, en haar moeder was er in ieder geval weinig tot nooit. Voorzichtig blaast Marie in haar kop thee en neemt een slokje. Het is hartje winter buiten. Al dagenlang is het aan het vriezen en sneeuwen. Buiten is het een groot wit speelparadijs voor kinderen. En voor Lou. Lou is geen kind meer hoor, hij is ondertussen al eenentwintig jaar oud, maar diep in zijn hart is hij nog steeds een jongetje die het liefst een sneeuwballengevecht met de buurjongens aangaat (en dan wil hij het liefst ook nog winnen). Hij scheelt gelukkig maar twee jaar met Marie, maar soms zou je denken dat zij de oudste van hun twee is. Met een flink kabaal hoort ze de voordeur opengaan. Lou komt de woonkamer in wandelen. Hij heeft een dik ski pak aan en een grote rode muts op zijn hoofd. Van zijn kruin tot aan zijn tenen zit hij onder de sneeuw. Ik grinnik terwijl ik hem bekijk.

'Hey zus!' roept Lou. 'Wat een heerlijk weer is buiten toch, ga ook mee!' De sneeuw op zijn muts begint ondertussen al langzaam te smelten en er belanden kleine druppeltjes op de grond. 'Nee dankjewel', zegt Marie. Ze neemt een volgende slok van haar thee die ondertussen perfect op temperatuur is. 'Ah zus, toe!' roept Lou door de woonkamer heen. 'Ssht' sust ze hem. 'Pap slaapt nog.' Lou kijkt enigszins ongeïnteresseerd op de klok. 'Marie, het is twee uur s 'middags. Zelfs voor alcoholisten is dat wel tijd om een keer op te gaan staan.' Marie werpt haar broer een boze blik toe. Ze vindt het verschrikkelijk als Lou hun vader omschrijft als een alcoholist, ondanks dat ze diep van binnen wist dat hij gelijk had. Ze had haar vader vannacht nog tot laat horen rommelen in huis. Haar moeder kwam rond elf uur s 'avonds thuis van haar werk. Dat was voor haar een redelijk vroege tijd. Er waren wel eens dagen dat ze pas rond een uur s 'nachts een keer thuis kwam. Ze stapte dan ook meteen in bed, en was de volgende ochtend alweer vroeg uit de veren om weer naar kantoor te gaan.

'Whatever', zegt Lou. 'Ga je nou mee of niet?' De gesmolten sneeuw loopt inmiddels met flinke druppels over zijn gezicht. 'Nee, veel te koud', zegt Marie. 'Ik zit hier lekker warm binnen!' Ze houdt haar kop thee in de lucht.

'Oké, oké, prima, maar je weet niet wat je mist zus' zegt Lou met een grote grijns op z'n gezicht.

'Ja, ja. Succes met die kleuters van hiernaast verslaan met jullie sneeuwballengevecht, he', plaagt Marie. Lou kijkt haar uitdagend aan. 'Jij bent zeker de leukste thuis' zegt hij.

'Nee, da's mam.'

Lou is ondertussen alweer even de deur uit als Marie boven wat gestommel begint te horen. Haar vader is eindelijk aan het wakker worden. Ondertussen is het al bijna half drie. De woonkamer is nog steeds een flinke rotzooi. Ze drinkt haar laatste slok lauwe thee op, en staat op uit de grote luie stoel van haar vader. Lou trekt zich al jaren niks meer aan van hun vader. Ze wonen in hetzelfde huis, maar verder leven ze totaal langs elkaar heen. Lou zegt altijd dat hij het huis nog niet uit wil, maar Marie denkt dat hij dat alleen zegt om haar een plezier te doen. Lou zorgde vroeger vaak voor haar op de momenten dat haar ouders haar te kort schoten. En dat gebeurde helaas redelijk vaak. Marie pakt een zwarte vuilnis en begint de woonkamer op te ruimen. In de schuur heeft ze een grote zak waar ze elke week de lege flessen van haar vader in verzameld. Hij is vaak thuis en op dit moment zelfs werkloos. Toen zij en Lou klein waren werkte hij nog veel in de bouw, maar daar begon ook het drinken. Aangezien hun moeder zoveel werkt komt het gezin gemakkelijk rond met haar inkomen deze dagen. Langzamerhand begint de woonkamer er weer wat gezelliger uit te zien. Het is nu in ieder geval een stukje schoner dan even geleden. Marie loopt naar het raam en ziet Lou buiten in een flink tempo achter de buurjongens aanrennen. Ze zitten alle vier volledig onder de sneeuw en krijsen van plezier. Het doet haar goed om te zien dat haar broer zo goed is met kinderen. Achter haar hoort ze de deur van de woonkamer open gaan.

'Goeiemorgen, pap', zegt ze zonder zich om te draaien.

'Goeiemiddag, Marie, klinkt een vrouwenstem.