Ways To Make You Smile

Chapter 1

NOTE:

PLAGIARISM IS A CRIME.

Copying another person's ideas, texts, or another creative works and presenting it as one's own especially without permission is prohibited.

Do not distribute, publish, transmit, modify or display without the author's consent.

This is a work of fiction. Any names, characters, places,  incidenrs and events are products of author's imagination. any resemblance to persons, living or dead is purely coincidental.

.
.
.
.
.
.

< ZAINA’S POV>

Can I call you baby?
Can you be my friend?
Can you be my lover up until the very end?
Let me show you love, oh, don’t pretend
Stick by my side even when the world is givin
’ in, yeah

Oh, oh, oh, don’t
Don’t you worry
I’ll be there, whenever you need me

I need somebody who can love me at my worst
No, I’m not perfect, but I hope you see my worth
‘Cause it’s only you, nobody new, I put you first
And for you girl, I swear I’ll do the worst.

Napangiti ako sa mensahe ng kantang ito. Love me at my worst? May mga tao kaya talagang mamahalin ka kahit kasukdulan na ng kasamaan ang ugali mo?

Napabuntong hininga ako. Oh well, siguro meron nga. It is either your friends or your families. But with opposite sex, I think not or maybe? I don’t know, never pa naman akong naka-tagpo ng the so-called “The One” ko. Yong tipo ng lalaking kukuha ng atensyon mo at masasabi mo talagang "Siya na ito!"

I got into a relationship twice pero sila yong mga relasyong masasabi mong "Pinagtagpo lang pero hindi itinadhana."

My phone rang. Bigla akong tumigil sa paglilinis ng kwarto ko.

Yes, I am currently cleaning my room. Sobrang magulo na kasi. Daig pa yong dinaanan ng ipo-ipo sa sobrang kalat. Pumapasok ako ng paaralan ng maaga at umuuwi, gabi na kaya wala akong time na maglinis araw-araw. Kasama ko din naman si Manang Rosa pero hindi ko pinapalinis yong kwarto ko. Ako kasi yong tipo ng babaeng hindi sanay na ginagalaw yong mga gamit ko at naiintidihan naman ni Manang Rosa iyon.

Tiningnan ko kung sino ang tumawag. It was one of my friends, Kayla.

“Zai, are you free today?” tanong nito.

“Uh-well, I think I am, tatapusin ko lang itong ginagawa ko. Why?”

“Let’s go out! Mall tayo, total Sabado naman ngayon. Alam mo na, bawas bawas din ng stress minsan. ” Halata sa boses nito ang pagiging excited.

“Sure!” Ngiting sagot ko. Tama nga naman. I need to be stress free this day kasi next week madami na namang akong tatapusing reports at projects.

“Okey then, tawagan ko lang sina Lillianne. See you. Bye!” Kayla then ended the call.

I look at the clock. It is already 9 o’clock in the morning.

Tinapos ko na ang dapat kong tapusin then I did my daily routine. I took a bath, wore some comfy clothes and put some light make-up on. I give a last glance of my look at the mirror.

"Okey, done."  Sabi ko tsaka lumabas na ng kwarto.

"Manang Rosa, aalis muna ako ha!" Paalam ko dito.

"Sige, iha. Mag-ingat ka."

"Sige po." Tugon ko dito.

I’m on the middle of the road. Nag-commute lang ako since malapit lang naman ang mall dito sa village namin. Pero dahil sobrang heavy nung traffic, it took me about 20 minutes bago maka-abot ng mall.

I called Kayla’s phone. Sobrang tagal ko na kasing nag-aantay sa kanila pero wala pa rin.

“Asan na kayo?” Hindi ko maitago ang inis ko.

“Oh my God! Zai, we forgot to call you, I thought na-traffic ka lang. Nasa beach kami ngayon. Alam mo yong Genilla’s resort di ba? We’ll wait for you here. Bye!”

WHAATTT? She hung the phone. WHF! So, I waited for nothing here! I can’t hide how frustrated I am. Sobrang nanggigigil ako sa inis. Kahit kalian napaka-ewan ng apat na yon.

Nag taxi na lang ako para mas mabilis akong makarating ng bahay. I packed again some clothes then I just used my own car.
Sa sobrang inis ko, naka-limutan ko pa yong route ng resort na pupuntahan ko.

“Aissshhhhhhh! Na saan na nga uit yon?” Reklamo ko. This is supposed to be a stress-free day, pero parang mai-istress yata ako buong araw.

Kung hindi niyo alam, my friends have some sort of mental issues! Ang hilig pagtripan ako. Hindi lang ito isang beses na nangyari sa akin, pang ilang beses na, at ako naman itong hindi pa nasasanay sa kanila!

I called Kayla again.

“ Saan nga ulit yan ? I think I’m lost!  Bakit ba kasi ang hilig niyong magpalit ng distinasyon palagi? Anong trip na naman ba ito?" Reklamo ko dito.

Tinawanan lang ako ni Kayla sa kabilang linya.

Sinabi nito sa’kin yong direksyon na dapat puntahan ko.

Sobrang pawis na pawis na ako kahit aircon yong kotse dahil sa sobrang stress. Parang gusto kong pagsisihan kung bakit gusto ko pang sumama sa sa mga ito. Kahit kailan uto-uto talaga ako.

Nasa kalagitnaan pa rin ako ng pag-hihimutok ko ng biglang---------

SUMALPOK ANG KOTSE KO SA ISA PANG KOTSE SA UNAHAN KO!

Nanlaki bigla ang mga mata ko.

I’M A DEAD MEAT!!

Red light na pala pero hindi ko napansin.

Shit! Sira yong likod ng kotse ng naka-banggaan ko at unahan ng kotse ko!

Pinag-pawisan ako ng sobra. This is the worst day of my life. Sa tinagal-tagal kong nag kokotse ngayon  lang ako nabangga! Anong gagawin ko?

Tinabi nito ang kotse sa gilid ng daan at I did the same thing too.

The guy hurriedly came out of his car at tiningnan ang likod ng kotse nito. I heard him cursing since hndi sound proof ang kotse ko.

“WHAT THE HELL! F*CKKKK!”

He took off his sunglasses then went into my car’s direction.

Natatakot akong lumabas sa kotse ko. Feeling ko, lalapain niya ako sa sobrang galit. And my eyes grew even bigger as he approached me!

BAKIT SIYA PA????

BAKIT SA DINAMI-DAMI NG LALAKING MAKA-SAGUPA KO...

BAKIT SIYA PA!?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
BAKIT SI KRISTOFFER DRAYLAN LIM PA?

MY GOD! KAININ NAWA AKONG NG LUPA!