Holding Out for a Hero | stevetony.

üç | sahip olduğumuz yalanlarımız

EARTH-199999 [NATASHA E. STARK]

Tasha, bir peri masalını hak ettiğine inanıyordu. İntikamcı olarak geçirdiği yıllarda; beden bütünlüğü pek çok kez tehdit ve ihlal edilmiş, sıklıkla ölümün ucundan dönmüştü. Göğsünde bir reaktör taşıyorken tehlike onun için hiçbir zaman geçmiş olmayacaktı ama yine de mutlu sonuna yaklaştığını düşünüyordu.

Steve Rogers'la yıllardır dost olarak sürdürdükleri ilişkilerinde romantik bir çekim duymaları ona bu düşü veriyordu -dost sözcüğü aslında doğru değildi iş arkadaşı daha kesin bir tanımdı; birbirine tahammül edemeyen ama aynı iş yerinde çalışmak zorunda olan iki kişi için mükemmel. Bu ilginin nedeni ikisinin kendileriyle ortak deneyimlere sahip birini bulmakta zorlanmaları olabilirdi ya da yeni biriyle tanışmaya isteksiz olduklarındandı -ama bir şekilde birbirlerini bulmuşlardı ve normal bir çift olmak için çabalıyorlardı.

İlk tanıştıkları günden beri sürdürdükleri önyargıları paylaştıkları yatakta hâlâ hissediyordu Tasha. Gizledikleri öfkelerinin, amaçsızlığın verdiği gerginliğin usulca aralarında birikmesine göz yumuyordu. Şayet birbirlerine tahammül etmeyi öğrenirlerse ellerindeki tek şey sevimsiz bir bağımlılıktan başka bir şey olmayacaktı ama yine de bunu sürdürmek istiyordu çünkü Steve onun boşluklarını kusursuz bir biçimde doldurmuştu ve Tasha da aynısı başardığını sanıyordu. İlişkilerini sürdürmeye değer kılan tek şey buydu.

Steve'in arkasında olduğunu bilmek de ona güven veriyordu, bu geçmişte Tasha'nın hep ikilemde kaldığı durumlardan biriydi. Kötü adamı oynaması gereken durumlar olduğunda Steve'in yüzünde hayalkırıklığı yaratmaktan nefret ederdi şimdi ise Steve bunun bir nedeni olduğunu biliyordu ve eskisinden daha az yargılıyordu. Steve bunu bilmese bile sarışın adamın yüzünden silinmiş bu mimik Tasha için çok önemliydi, paranoyası biraz körelmişti ve başına iyi şeylerin de gelebileceğine inanır olmuştu. Belki de artık Steve'le aynı aptal iyimserliği paylaşıyordu.

İntikamcılar Yerleşkesi adı verilen yere gitmek için Stephen Strange'i ikna etmeye çalıştığında da aptal bir iyimserliğe sahipti. Orada, Stephen'nın yardımıyla, geriye kalan İntikamcılar'a değişen gerçeklikten etkilenmediğini gösterebilir ve onları Wanda'yı durdurmak için örgütleyebilirdi. Karşısında başka bir Steve'in olduğunu bilmek canını yaktığından onunla konuşmaktan olabildiğince kaçınacaktı ama içten içe sadece yüzünü görmenin sağlayacağı destek için onunla karşılaşmayı umuyordu.

Telefonda konuştuğu Pepper, Happy ve Rhodey'nin yanında onlardan daha uzakta kalmış Vision hariç lobi boştu. Kahve masasının üstüne sıralanmış kupalardan üçünün uzun süredir uyanık olduğunu varsayabilirdi, Stark'ı aramak için uyanıklardı bu neredeyse trajikti çünkü Stark sadece Wanda'nın kurguladığı boş bir hayaldi.

"Ben de sizi özledim çocuklar." diye şakıdı Tasha, saklayamadığı gülümsemesiyle. Tasha'yı korkuyla izleyen tanıdık yüzler, dudakları mühürlenmiş gibi ona bir cevap vermediler. Mıhlandıkları yerlerinde, ağzıları kaçırdıkları şaşkın nida için aralanmışken donup kaldılar -elbette sadece insan olanlar, Vision ise kadını gözlemliyordu.

"Bay Stark, tanımlanamayan bir enerjiyle lobiye giriş yaptı efendim." Friday'in odada yankılanan sesi Tasha için bir müzik gibiydi. Stark diye biri yok sadece Tasha Stark var diye adeta onu tasdikliyordu. Gerilmiş omuzlarını gevşetmek için daha mükemmel bir zamanlama olamazdı ama Howard Stark tarafından yetiştirilen küçük Edith onu dizginliyordu. Bay Stark hitabını Tasha hâlâ hoş bulmuyordu ve bunu büyüden pek etkilenmeyeceğini bildiği yapay zekasının dillendirmesi onu ikinci kez düşünmeye yönlendiriyordu.