My Supervisor

Chapter 4 (Final part)

Hye-in's POV

      ႏွစ္ႏွစ္ဆိုသည့္အခ်ိန္သည္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္လိုက္သည့္အလားအခ်ိန္က တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။ သတိရေနမိတဲ့လူႀကီးအေၾကာင္းေတြးရင္း ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ျဖတ္သန္းဖို႔ႀကိဳးစားေနမိသည္။

     Hye-in ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္းေသာေျပာင္းလဲျခင္းေပါ့။ အရင္ကလို အတန္းထဲအၿမဲေမွာက္အိပ္ေနတာမ်ိဳးမလုပ္ျဖစ္ေတာ့သလို စာေတြလည္းႀကိဳးႀကိဳးစားစားေလ့လာခဲ့သည္။ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ကေလးတို႔ေမေမျဖစ္ေနဆဲပင္။ ၿပီးေတာ့ ထိုလူႀကီးကိုလည္းေန႔တိုင္းလြမ္းမိေနဆဲ။

    အၿမဲတမ္းေတြ႕ေနရခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ထိုလူႀကီးရဲ႕ဆူပူသံေတြက နားၿငီးစရာလို႔ေတြးခဲ့မိေပမယ့္ အခုေတာ့အဲ့ဒီဆူဆူပူပူေလးကိုပင္သတိရေနမိၿပီ။ ခပ္ဖြဖြရယ္သံနဲ႔အတူေပၚလာတဲ့ပါးခ်ိဳင့္ႏွစ္ခုကိုလည္း လြမ္းမိသည္။

      ခံစားခ်က္ကိုေသခ်ာေအာင္လုပ္ခ်င္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း သူ႔ကိုမဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့။ သူေလဆိပ္ဆင္းမည့္ရက္က ကိုယ့္စာေမးပြဲကာလအတြင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လိုက္လည္းမပို႔ျဖစ္ခဲ့။ အဲ့တုန္းက လိုက္ပို႔ခဲ့ရင္ေကာင္းသားဟု ေတြးမိသည့္အခ်ိန္မ်ားလည္းရွိေပမယ့္ အဲ့တုန္းက သူ႔ကိုဒီေလာက္ထိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းမခ်စ္မိေသး။

      ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ခ်စ္မိသြားပါၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္တာအတြင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးၾကည့္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသခ်ာေပါက္ သူ႔ကိုခ်စ္မိသြားပါၿပီ။

      Kang Hye-in တို႔အေတြးထဲနစ္ေျမာေနမိတာ အတန္းထဲစာသင္ေနသည္ကိုသတိမထားမိသည့္အထိပင္။

       "Kang Hye-in, ၿပီးရင္ ဆရာမတို႔႐ုံးခန္းထဲခဏေလာက္လာေပးပါဦး။ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာစရာေလးရွိလို႔ပါတဲ့" အတန္းေရွ႕က ကဗ်ာသင္‌ေပးသည့္ poetry ဆရာမ၏စကားကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ final assignment တင္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနရတာမို႔ assignment အတြက္တစ္ခုခုေျပာစရာရွိတာေၾကာင့္ျဖစ္မည္