The Necklace "Kolye"

Bölüm 4 "John'un Geçmişi.."

(Oy vermeyi unutmaa pls :3)
(Benden duymuş olma ama bölüm cidden efsane. İç sese biraz daha önem verdim)

A: Şey... Kolyeyi takabilir miyim?

J: ASLA!

A: Peki tamam, ısrar etmiyorum bu sefer *bir süre duraksar* Pekala en iyisi proje işine geri dönmek. Dün akşam eve döndüğümde biraz araştırma yaptım. Ejderhalar hakkında bir sürü bilgiler falan gördüm. Bir ejderha pulu gerçekten de sahip olduğu enerjiden dolayı bulunduğu yerde uğursuzluğa mı neden oluyor?? '-'

J: Gülünç olma -_- bu sadece bir batıl inanç. Ama doğrusu sen çevremde dolandıkça bu uğursuzluk durumuna inanmaya başladım.

A: Ha?? Ne cüret! Ben tanıyabileceğin en iyi kişiyim.

J: Yaa ne demezsin. Neeyyyse projeye dönelim

A: Projeye falan dönemem ben! Burda uğursuz birisi varsa bu kişi sensin.

J: Aaagh!! Siz kızların sorunu bu işte. Konuyu uzatıp duruyorsunuz.

A: Herkesi genelleyemezsin.

J: Benim fikrim bu, genelleme değil! Neyse ne işte projeye dönüyor muyuz dönmüyor muyuz?

A: *iç çeker* Peeeki peki hadi devam edelim. Yoksa sen yine üfleyip püflemeye başlayacaksın.

  Angelina ile John 1-2 saat kadar proje hakkında konuşup görev dağılımı, kaynaklar ve yapılacakları belirledi. Hava kararmaya başlayınca Angelina gitmesi gerektiğini söyledi ve eşyalarını toparlayıp ormandan çıkıp evine doğru ilerledi.

Evin önüne gelince derin bir nefes alıp verdi ve zili çaldı. Birkaç saniye sonra annesi Bella kapıyı açtı. Angelina tekrardan derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı.
           
A: Şeyyy sen sormadan ben cevaplayım. Proje için ortağım ile çalışıyorduk. Bazı kararlarda anlaşamadığımız için biraz geciktim.

  Annesi bir süre birşey demeden ona baktı ve ona yaklaşıp sarıldı.

B: Sorun değil birtanem, ama haber verebilirdin bana. Senin için endişelendim.

A: Oww. Evet haklısın, haber vermeliydim. Biraz dalgındım da. Aklıma gelmemiş *iç çeker*
                                                
B: Bir sorun mu var Angelina? Bana herşeyi anlatabilirsin

A: oww şeyy yok yok hehe. Ben iyiyim. Sadece biraz yorgunum o kadar. Biraz uzanırsam geçer.

B: Peki birtanem. Zaten birkaç dakikaya yemek hazır olur. Sen dinlen, hazır olunca seni çağırırım
 
                               
      Annem mutfağa doğru giderken "Bu proje ne kadar zor birşeymiş. Bunu öğretmenle konuşmalıyım. Çocuklara bu kadar ağır şeyler vermemeliler" diye söylenerek ilerledi. Bende kendi odama geçtim ve kıyafetlerimi değiştirip son gücümle kendimi yatağa sırtüstü attım. Gözlerimi kapattım ve bir süre öylece durdum. "Acaba John ne yaşadı? Bu kolyeyi nerden buldu? Neden kimse ile dost olmak istemiyor ve insanlardan sürekli kaçıyor?" Diye içimden geçirdim. Yaşadığı şey her neyse galiba onu çok etkilemişti. Ona sormayı denemiştim ama o sorularımı görmezlikten gelmişti. Biraz da çekingen bir şekilde sorduğumdan belki de ciddiye almadı. Bunu düşünmeyi bıraktım ve biraz kafamı rahatlatmak için bir şarkı mırıldanmaya başladım. Bir süre sonra annem yemeğin hazır olduğunu söyledi ve yattığım yerden doğrulup odamdan çıktım ve mutfağa gidip sandalyeme oturdum. Biraz durgundum ve bu annemin gözünden kaçmadı.

B: Tatlım iyi misin? Birşeyi fazla düşünüyor gibisin

A: Şeyy diyelim ki birisi hiiiç arkadaş edinmek istemiyor. Sence neden olabilir anne??