ULAN NG PAG-IBIG

Kabanata 3

#UNP
Kabanata 3:Friend

Nanlaki ang mata ko at hindi ko mapigilan mapatakip sa bibig ko dahil sa itsura niya.He looks like Matias.Ganyan na ganyan ang porma ni Matias noong highschool pa siya.

"What are you laughing at?" tumayo siya ng maayos,he towered over me at napatingala ako sa kanya.

"Bakit mo tinatawanan ang master namin!"

"I thinks she's crazy!"

"Magnanakaw pa nga baliw pa"

"She's insulting you with his laugh master"

"Bakit mo ninakaw ang bike ko?At tsaka yung uniform mo... uniform yan ng school namin" he raise his brow.I lift my head proudly na parang siga sa kalye.Matalim ang tinginaan namin sa bawat isa at may namamagitang tensiyon sa mata namin.

"May emergency at wala akong bike kaya kailangan kong humiram saglit,salamat nga pala"ngumiti ako sa kanya ng matamis at nagthumbs-up pero maangas lang niya akong tinaasan ng kilay habang nakapamulsa.Hay kainis naman bukod kay Matias ay naiintimidate din ako sa lalakeng ito.Napansin kong lumapit sa pwesto ang apat na alagad niya sa amin.

"Doon sa secret place namin...paano ka nakapunta doon?"tanong ng isang lalake na nakablack din at pareho ang porma nila ng lalakeng ito.Kaso lang yung mata niyo mapungay alam niyo yung sleepy eyes at sobrang kakaiba at parang walang kabuhay-buhay pero nakaakit tignaan.I find it beautiful though sa kanilang lima siya lang ang maganda ang mata.

"Nahanap ko lang"umiwas ako ng tingin.

"Salamat sa paghihiram ng bike mo sa akin Pare! Sigeh mauuna ako sa inyo!"ngumiti ako sa lalake na may hikaw at tinapik ang balikat niya.Kaagad ko siyang tinalikuran at nilagay ang kamay sa likuran.Mabilis ang lakad ko at rinig na rinig ko parin ang tawag nila sa likuran ko.Napakagat ko nalang ang labi ko at pinigilan ang sarili na matawa.Nang maramdaman ko ang yabag ng paa nila na sumusunod sa akin ay kaagad akong kumaripas ng takbo at sabay na natawa.Baliw na talaga ako.

Naglalakad na ako sa dilim na kalye at ang tanging ilaw sa nakapilang streetlight ang nagbibigay liwanag sa daan.Suminghap ako at nilagay ang kamay sa likuran.Saglit akong umupo sa side walk.Umihip ang marahan na hangin.

Sumasakit ngayon ang paa ko,kaagad ko iyon hinilot.Medyo konting lakad nalang ay makakarating na ako sa bahay ni Matias.Siguro tulog na siya.Napangiti ako ng malungkot at tumingala sa kalangitan.Walang masyadong bituin pero yung buwan sobrang maliwanag at bilog.Tanging tunog ng kuliglig sa gabi ang naririnig ko

"Bakit nandito ako?"tulalang sabi ko habang nakatingala sa langit na wari ay kinakausap ang buwan. I'm really confused right now at hindi ko maintindihan ang sarili ko.

The questions that stuck in my mind still remain.Hindi ko rin mahanap ang sagot sa mga katungan na bumabagabag sa akin.Tumayo ako at pinagpagan ang sarili ko.

"Mabuti pa! Huwag ko munang isipin ang anumamg bagay! Eenjoy ko muna ang kung anong mayroon ako"nakangiting sabi ko at nagpatuloy na sa paglalakad hanggang sa makarating ako sa bahay ni Matias.Kumunot ng noo ko ng makitang may kausap si Matias.Bahagya akong umatras at tinagilid ang ulo ko para makinig sa kanila.

"Sir hindi pa natin maidedeklara  na missing person siya dahil hindi pa nag bente kwarto oras simula ng pagkawala niya"mahinahon na sabi ng pulis.