New (UNTITLED) Novel by keyceemessy

Chapter 1

The sound of busy streets echoes on my ear as I frantically running away. From home.  My heart beats erratically and my breathing is in fast pace. I could hardly think of any rational reasons, what and why am I running like my life depend on it. Right! bakit nga ba ako tumatakbo? I was stunned when realizations hit me. What the heck am I doing? Am I being serious right now?

You promised to runaway when you turned 18, remember? 

 I pout. Yeah, I remember about it but do I really need to fulfill it? I mean It was a stupid teenage promise! I was 15 when I did promised to runaway. I'm still immature at that time! But it's too late to back out now, I'm already sitting on the bus. Too far away from home.

I heave a sigh and feel the beating of my heart. I'm so nervous right now. Hindi ko alam kong tama ba itong ginagawa ko o--Of course! I am definitely doing the wrong decision here, obviously. And  one thing is for sure, mapapahamak ako sa pinanggagawa ko.

Am I still on my right mind? Right? Oh geez. I think, I already lost it. Sinong matinong tao ang gagawa sa ginagawa ko ngayon? 

Today is my eighteen birthday but here I am running away. 

And seriously Katharina Acuesta? Napangako mo pa talaga na kahit mabuti man ang kalagayan mo o hindi ay mag lalayas ka parin? Matino kapa ba? I scolded my self.

Geez. Nababaliw na talaga ata ako! Pati sarili ko kinakausap ko na din ngayon. Oh, on the second thought matagal na pala akong baliw. Since when nga ulit ako nag simulang kausapin ang sarili ko? I think I'm 15 year's old that time, mas lumala nga lang yon noong 16 years old ako.

I was startled noong isang nakakarinding busina ang narinig ko. Damn! Gusto nya bang sirain ang eardrums ko? Aba! Hindi ata tama yan! Bangasan ko sya eh, makikita nya. I rolled my eyes before walking again na para bang walang nangyari. Narinig ko pa ang sigaw ng may ari ng sasakyan. But may pake ba ako? No. I shrugged it off.

Teka may pake pa ba ako? I pout on that thought. I don't know exactly why, but I fell like I'm just living because I'm alive. Oh it does make any sense. I guess?

"Wait! Saan pala ako pupunta ngayun?" Napatampal nalang ako sa noo.

Ay ang bobo ha! Maglalayas na ngalang di pala alam kung saan pupunta? Hays! This is frustrating. First, naglayas ako sa walang kwentang dahilan (but my promise is important to me!). Tapos nag layas na ngalang ako, wala pang plano!

Nakakabobo talaga!

"Saan ako pupulutin ngayun? Hindi naman pwedeng babalik ako dun no! That's so embarrassing! May paiwan-iwan pa ako ng letter na wag nila akong hanapin dahil umalis ako ng tuluyan tapos babalik lang rin ako agad? Geez.... That's so embarrassing. So, No thanks."

Nagpatuloy ako sa pag lalakad sa hindi ko alam na lugar. Hanggang sa may nadaanan akong ATM station!

"Great!" I beamed. "Finally, my mind is working on plans now!" I sarcastically muttered under my breath.

Kung hindi ko pa nakita ang ATM station ay hindi pa ako nakaisip ng plano.

"I'll withdraw my left money for now then I'll figure things out eventually."

_

Ah finally! I can already sleep in a comfy bed now. Geez... Those days in busses is really tiring. Kung alam ko lang na ganito pala kapagod ang bumyahi galing Bacolod papunta manila ay sana sa ibang lugar nalang ako. I pout, that's totally exhausting. Hindi ko naman kasi inakala na sobrang layo pala talaga. I never travelled this far my entire life. Huhu.

Tama nga ang kasabihan, karma is a bitch. All i want lang naman is matupad ang promise ko eh. But I'm sure the happenings and all that happened to me is just a piece of cake in my troubles ahead of me. And news flash! Hindi ko pa naranasan na mamuhay ng mag isa sa tanang buhay ko. Paano ako makakasurvive nito?

Hindi ako marunong magluto! Hindi ako marunong magsaing ng kanin, na tamang tama ang pag kakaluto kung hindi Rice cooker ang gagamit! Hindi rin ako marunong mag laba ng damit ko! Madalas pa ngang pinagkukumpara ng mama ko ang pag lalaba ko sa isang kindergarten na bata!

Hindi naman pwedeng mag papa-laundry ako. Kailangan kong mag tipid no! At isa pa yang problema ko! Hindi ako marunong mag tipid ng pera.

I just wished na hindi ako makakakita ng masasarap na pagkain araw araw. Dahil kung oo, hindi pa ako nag iisahang buwan ay paniguradong wala na akong pera! I'm surely doomed if that happens!

Napailing nalang ako sa mga pinanggagawa ko.

Anyway, tama na nga muna tong pag iisip ko. Wala na rin naman akong magagawa, andito na eh. Nakapaglayas na ako at andito na ako ngayun sa manila ng ...... Mag isa.

I sigh before closing my eyes. Tomorrow will be again a one tough ride for me.

keyceemessywrites