The Mystery Between Miseries (A Collection of One-shots)

These Things I Never Say

"Anak kaylan ka ba mag-aasawa?" sabi ni Mama na siyang inasahan ko naman na.

Ginawa na niya atang hobby ang pagtanung niyan eh. Lagi nalang tuwing umuuwi ako galing trabaho.

"Malapit mo ng  makumpleto ang kalendaryo." paalala pa nito sakin na ikina buntong hininga ko.

"Ma 26 pa lang naman ako ah." tugon ko naman habang nilalagay ang heels ko sa shoe rack. Nasa braso ko lang din ang coat ko at ang bag ko ay kinuha na ni Mama.

"Madali lang ang apat na taon, anak. Baka hindi na ako magkaapo nito." patampong sabi niya at sinunod na ako paakyat sa kwarto ko.

"Ma, wala pa naman kasing dumadating na lalaki para sakin, ano bang magagawa ko?" pagkatwiran ko naman saka inabot na din mula ka sa kanya ang bag ko.

"Kung may manliligaw man ako o kasintahan, alam mo namang ikaw unang makakaalam eh." ngiti ko na siyang tinanguan na lamang din ni Mama.

Sa pagtugon niyang yun ay pumasok na nga ako ng tuluyan sa kwarto ko at ini-sira ang pinto.

Lagi ko nalang to sinasabi. Hinihintay ko daw yung Mr. Right ko? Che! Galing mo naman lokohin sarili mo, Peri.

Ang sabihin mo, ayaw na lang talaga umibig, na meron na talagang tao nagmamayari sa puso mo ngunit wala siya dito.

_________________________________________
                     One Century Ago
_________________________________________

"Lady Emperia, your Father requests your presence at the royal hall." my Father's personal servant informed me which I slightly nodded at and dismissed her with a motion of my hand.

I myself then walked my way to the royal hall along with two servants behind my back.

Kahit na hindi ko naman gustong lagi may sumusunod sa akin ay wala naman akong magagawa.

"Father I am here." I informed bowing on 75° with my hands on my stomach. It was of great rule of the Kingdom to always bow down in the presence of the King and Queen, no matter your position.

"Emperia, my child, step forward and raise your head." My Father softly said which made me smile. He is a great and a fearsome King, yet he's still a softhearted Father.

"Father what is it that you want me here?" I asked when I was by his side.

Sa oras din na nakatayo na ako sa harap niya ay siya ring paglagay ng maliit na upuan ng mga katulong ko.

Agad din naman akong umupo doon, kaya hanggang sa may dibdib na lamang ng Ama ko ang taas ko.

"I just want to see you." he replied after a while and kissed my forehead. It made me close my eyes.

After sometime I opened my eyes again and looked up to him and smiled which he exchanged with a smile too.

"You look just like your mother..." he touched my cheeks and I see a glint of longing inside his eyes. I know I have it too.

We both know how much we miss, my Mother.

"I don't want to loose you too..."

Those were his last words.

Iyon ang huling paguusap namin. Ang naalala ko na lamang ay ang biglang gulo sa labas ng palasyo.

Ang sigawan, ang biglang pagpalibot ng mga gwardiya sa amin.

Ang paglalaban, ang mga dugong nagkalat sa sahig, ang pagkasunog ng bahay, ang pagkamatay ng ama ko at ang mukha ng lalaking pinakamamahal ko.

I lost my family that day. I lost my kingdom. I lost my people. I lost my life.