The Mystery Between Miseries (A Collection of One-shots)

Teach Me How To Smile

Teach Me How To Smile
  -a true friend bring you smiles, not frowns-

Warning:
Typographical and grammatical errors ahead!

Note: The clinical scene isn't that accurate, it's just based what I know from watching TV... Nonetheless, please enjoy😊

"Hoy Maria Teresa Diaz!"

Muntik na akong mahulog sa upuan ko dahil sa sigaw nun ng kaibigan ko. Ewan ko ba pero parang may mic talaga siya lagi kung magsalita.

"Ano ba yun Grace?" simangot kong sagot sa kanya na tumatawa lamang.

"Eh kanina ka pa kasi tulala diyan, lunch break na oh. Lumabas na lahat ng kaklase natin." pagtawa pa uli nito at inabot na ang dalawa kong kamay para patayuin.

"You could've just tell, not yell at my face." reklamo ko uli habang hinahatak na nita ako.

"Saka sabing huwag mo 'kong tatawagin sa buong pangalan ko eh. Ria nalang kasi..." dadag ko at sinabayan na siya sa paglalakad.

"Oo na nga. Kinaylangan lang, pangsampong beses na kasi kitang tiwanag, ni pagkurap di mo magawa." pagbuntong hininga niya na nauwi sa pag-alik-ik.

"Hay ewan ko nalang sayo, wala atang minuto na di ka tumatawa." komento ko na siyang kinatawa niya uli.

'Diba?! Hindi talaga natitigil ang pagtawa niya'

Nasa bukana na kami ng cafeteria nung inakbayan niya ako habang ang ulo niyo ay nakapatong sa balikat ko.

Mas matangkad kasi siya sakin, 5'2 lang height ko habang siya naman ay 5'7 hayss

"Mabuti pa nga ako Ria, tumatawa. How about you? Kaylan ka ba ngingiti?" tanong niya ng mahinahon na siyang nagpatigil sakin.

Nakatayo na lamang kaming dalawa sa may bukana ng cafeteria at nilalagpasan ng mga tao.

Nakaakbay parin siya sakin at pinapahinga ang ulo sa balikat ko na tila hinihintay nga yung sagot ko.

To be honest, hindi ko din alam bat hindi na ako ngumingiti. Siguro kasi wala namang nakakayuwa na sa paningin ko?

Masyadong mapanglaw na ang pagkakita ko sa mundo. Tila nawawalan na lang talaga ako ng gana.

Pero kahit ganito, syempre gusto ko din maging masaya. Marandaman ulit yung "excitement ng buhay", ngunit pano ba?

I seriously don't know. Hindi ko na alam...

"Grace..." Tawag ko sa kanya na hindi inaalis ang paningin ko sa harapan ko.

"Hmm?" tanging tugon niya.

"You do know what is fun and what gives you happiness, right?" tanong ko kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko na di ko naman alam bakit.

"Oo naman, like who wouldn't?" pagbiro pa nito.

Pumikit ako at kinagat ang ibabang labi.

"Actually hindi ko alam Grace so..." hindi na ito nagsalita kaya pinili kong ipagpatuloy ang sasabihin.

"Please... please Grace, teach me how to smile"

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

That... That happened 12 days ago. Yun ang last day namin sa school bago kami mag-graduate as high school students.

Official nang nagstart ang school break 6 days ago. Saan ba ako ngayon?

Andito lang naman ako sa dulo ng isang ramp! Na nasa isang tore na hindi ko alam kung ilang metro ba ang taas basta alam kong nalulula ako!!!

I shouldn't have ask Grace that. I am already regretting it.