CS (Continue Series) #1: Breathe
I already give up in life. I'm done. I'm tired of everything; tired of fighting, tired of losing, tired of crying and feeling the pain, tired of living, and I'm tired of breathing.
But then, she came. She made me bre...
Trigger Warning:This part contains violence that may a disturbing scene. Read at your own risk or if your not into matured themes, do not proceed. ---
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHAPTER TWO: Breathe Because Everything Will Be Okay
Sometimes, you're not meant to leave but to live.
Nagising akong puting kisame ang bumungad. Sinubukan kong igalaw ang mga daliri ko at napansin kong may dextrose na nakakabit sa'kin at may kung anong medical apparatus na nasa tabi ko.
Then I heard that beating sounds... Sounds that determine life and dead. Sounds that telling me that I'm still alive.
Sinubukan kong tumayo pero naramdaman ko ang bigat ng aking katawan na tila hinihila pa ako sa puting higaan. Nanghihina ako. Ramdam ko rin ang pagsagad ng kirot at hapdi ng kung ano sa gilid ng nakabendang ulo ko.
Bakit buhay pa ako?
Bakit nandito ako?
I should not be here. Dapat hindi na ako humihinga ngayon. Dapat lumulutang na ang katawan ko sa kung saan. Dapat hindi ko na nakita ulit ang mundong 'to. I should be on the place where nanay is... not in this place.
Just then, memories that seems like it just happened yesterday suddenly flashes in my mind like an old dvd player. Cries, agony and hurtful words echoed in my mind. And a lifeless body of a woman flashes in my eyes.
"N-nay?..." I tried to uttered a word. I tried to called her even I already knew that she's gone.
Para akong tanga na hinahanap ko 'yong alam kung wala na. Parang baliw ang puso ko na umaasang buhay pa siya. At parang timang ang isip ko na hindi matanggap-tanggap na hindi na siya babalik.
Tears escaped in my eyes while I'm looking at the white ceiling. Parang nakikita ko siya roon.
Nay? Are you watching at me right now? Bakit mo pa ako hindi sinama? Bakit iniwan mo 'kong nag-iisa? Ayoko rito, Nay.
Unti-unti na naman akong nilulunod ng sakit, pero bago ako tuluyang lunurin ay inahon ako ng pamilyar na boses.
"Oy! Gising ka na pala," came by a small voice.
That voice...
Hinanap ng mata ko ang may-ari ng boses na 'yon. Napalingon ako sa gilid ko at nakita ang katabing hospital bed kung saan naroon nakahiga ang isang babaeng may suot na damit pang hospital at may maikling buhok.
Makailang ulit niyang kinusot ang antok na mata at humikab pagkatapos. Kagigising niya lang 'ata base sa hitsura niya.
Nangunot ang noo ko habang nakatingin sa kanya. Hindi ko siya kilala...
