Stalker

Chapter 10

Ik loop verder, de hoek om. Er staat een bar. De man achter de bar kijkt me onderzoekend aan. Dan glimlacht hij.
'Goeie vangst, die word vast populair!'
Ik slik. Populair? 'Kan iemand me vertellen wat ik hier moet gaan doen?'
Jeremy's lacht bulderd in mijn oren.
'Je gaat hier werken.' Ik zucht.
'Ja hallo, zover was ik ook. Domme mongool met je schijnheilige gedoe!' Ik voel een windvlaag en voordat ik het weet voel ik een hand om mijn nek.
'Wat zei je?' Ik hap naar adem.
'Dat je een..' ik slik '..domme mongool bent.' De greep word verstevigd en ik krijg nu helemaal geen lucht meer. Ik zie langzaam de bar voor mijn ogen verdwijnen. Ze zwarte vlekken worden steeds groter totdat ik helemaal niks meer zie.
'Jeremy?' Hoor ik in de verte, alsof ik in een tunnel zit. 'Jeremy, laat haar los. Je wil toch niet nog een keer zo'n slechte reputatie veroorzaken? Jeremy, je dood haar! Laat los!' Het geluid vaagt weg en ik voel dat mijn lichaam bungelt onder zijn hand. Dan land ik ineens op de grond. Ik neem een grote teug adem in, en nog nooit ben ik zo gelukkig geweest dat al die kutbomen voor zuurstof zorgen. Er verschijnen weer zwarte vlekken, maar nu worden ze steeds kleiner totdat ik zie dat ik op de grond lig. Ik kijk omhoog.
'Domme trut.' Fluistert Jeremy en hij loopt weg. 'Breng haar naar kamer 26a.' De barman knikt. Dan rent hij naar mij toe. 'Gaat het?'
Ik knik. 'Volgens mij wel.'
'Kun je opstaan? Hier.' Hij reikt mij zijn hand. 'Ik zal je vertellen wat er aan de hand is.' Ik kom langzaam omhoog. Waar ben ik in vredesnaam in beland?

Ik drink een klein slokje van mijn cola. Als ik het doorslik, brand het in mijn keel. Ik voel Jeremy's handen nog steeds. Het is alsof ze nog om mijn nek zitten, maar zonder dat mijn luchtpijp word fijngeknepen. Plots voel ik een hand op mijn schouder. Ik laat het glas uit mijn hand vallen en het rolt op de grond.
'Rustig maar, ik ben het.' Ik kijk achter me. De barman. Ik zucht.
'Sorry.'
'Geeft niet. Ik heet Jack, en ik werk hier al 5 jaar.' Hij geeft me een hand. Ik knik.
'Nikki.' Ik voel me niet echt op mijn gemak, net riep hij nog dat ik een goeie vangst was. 'Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen?' Hij grijnst.
'Je hoeft me niet te vertrouwen. Ik vertel je gewoon wat je moet doen. En nog belangrijker, wat je niet moet doen. Jeremy uitschelden is een groot voorbeeld, je weet nu wat er dan gebeurd.' Hij zucht. 'Twee jaar geleden was het nog erger, toen greep hij iedereen naar de nek om de allerkleinste dingen.'
Ik schrik. 'Hij gaat mij of Daantje toch niet vermoorden ofzo?' Jack lacht.
'Vast niet, als je maar je bek houd.'
'Nou, dat wordt nog moeilijk.' Ik zucht. 'En wat voor werk moet ik doen?'
'Kijk. Ik beschouw het als verschillende levels. Dat klinkt misschien stom, maar dat is makkelijk. Jij komt hier net binnen, jij zit in level 1, dat spreekt voorzich. Mannen komen en gaan hier, vooral in het weekend is het druk. De bedoeling is, in level 1, dat je de mannen een beetje verleid terwijl je ze de drankjes geeft die ze besteld hebben. Meer niet.' Ik wiebel op de kruk. 'Dat is alles?'
'Het klinkt makkelijk, maar schijn bedriegt. Vooral als ze aangeschoten zijn, zullen ze, nouja, niet echt voorzichtig met je zijn. Reken erop dat je straks flink betast word.'
Ik slik. 'En ik heb zeker niks te vertellen?' Jack schud zijn hoofd.
'En wanneer ga je een level verder zeg maar?'
'Als iedereen naar je vraagt, en je er zelf ook een beetje klaar voor bent.'
'En wanneer ben ik er klaar voor?' Als ik dat weet, kan ik er alles aan doen om er niet klaar voor te zijn. Want level 2 klinkt niet goed.'
'Wij beslissen wanneer je er klaar voor bent. En geloof me, Jeremy ziet het direct als je niet je best doet.' Hij staat op en klopt me op mijn schouder. 'Succes meid. Ik breng je nu naar je kamer, de avond begint bijna.' Ik sta langzaam op. Ik vloek in mezelf. Kutzooi.