My Haven in Cebu | 𝗰𝗼𝗺𝗽𝗹𝗲𝘁𝗲𝗱

Chapter Eight

Chapter 8

Staring at the mirror and looking at my reflection is one my hobbies this days. I have this thick well formed eyebrows. Long thick eyelashes but not so curly. And what I hated the most is my eyes, my eyes is round and color brown. Malaki kasi ang mata ko at mabilog, sabi nila sa ‘kin bagay daw sa mukha ko ang mata ko. I don’t know if I should believe them or nah. I have this pointed nose that I like the most because it suits my heart shaped face. My lips, isa pa sa kinaiinisan ko. Manipis ang labi ko at maputla, natatanggal ang mga skin ng lips ko because I have a dry lips. Hanggang ibaba ng balikat ko ang buhok ko. I dyed it in combination of color jet black and ash grey. My skin color is also in the middle, hindi maputi at hindi rin maitim.

I lazily look at my clothes. I’m wearing bandana backless crop top color black and high waisted maong ripped jeans. I put my earings then apply some make up.

It’s been week and Ate Ann’s dad is out of the hospital now. I didn’t ask ate and just acted like I didn’t eavesdrop. Hanggang ngayon nasa stage of shock pa rin ako sa narinig ko. Ayoko lang talagang kompirmahin dahil baka ma trigger si ate.

"Maria tapos ka na?" Ate ask and sat on my head.

"Wait ate," I said.

I look at my reflection on the mirror for the last time and smiled. I look at ate and raise a single brow.

"So? Let’s go!"

She sighed and stood up. She’s wearing a simple dress and sandals. Ate is so very pretty at her 30's. Marami ngang nanliligaw sa kanya kaso ayaw niya. I don’t know why. Ako ngang nasa 20's pa parang ready ng mag settle down.. well not sure, I don’t know with myself, nevermind while her... I shrugged. Well iba iba naman kami ng perspective.

I hold my hand bag at sabay ng naglakad pababa ng kwarto ko. Were going to the shop.

Pinagbuksan kami ng pinto sa backseat ng driver niya. She doesn’t want anyone of us to drive because for her safety first before everything. Well ate is a religious person and a believer. She’s the one who influenced me.

I close my eyes while leaning my back at the headrest.

"Palimos po,"

Kaawa-awang pakinggan pero kailangan. Hindi ako mabubuhay kong hindi ko ‘to gagawin. Nagpasalamat ako sa babaeng nagbigay ng sampung peso. Para sa akin itong sampung peso ay higit na tulong na. Marami na akong mabibiling pagkain sa sampung peso na sa tingin ko ay mabubusog talaga ako.

Sumapit ang gabi at nagtungo na ako sa ilalim ng tulay dala dala ang karton na hiningi ko sa isang drug store kanina.

"Isha! May pagkain ka na ba?"

"Oo, ikaw ba?" Pagtango ko sa kasing edad ko rin na sa ilalim ng tulay natutulog.

"Ay oo rin, binigyan ako nung magandang babae ng sampung peso, binili ko ng biscuit at isang pesong tubig doon sa hulog-hulugan."

Ngumiti na lang ako sa kanya at inayos na ang aking higaan. Ang ilaw sa poste lang ang nag sisilbing ilaw namin para makita ang kapaligiran. Dito sa ilalim ng tulay ay walang huhuli sa akin. Binuksan ko ang isang biscuit na binili ko sa kanto at isang pesong tubig sa hulog-hulugan gaya nang kay Larah.

Pagkatapos kung kumain ay nahiga na. Inaalala ang araw ng pag iwan sa akin ng aking ina. Ang araw na ‘yon ay araw sana para magsaya kasi bukod sa kaarawan ng ating panginoong diyos ay kaarawan ko rin ‘yon. Naninikip na naman ang dibdib ko sa t’wing naalala na sana ay masaya kaming nagkakanta ng Christmas song. Hindi ko man lang nga nai-celebrate ang aking kaarawan kasama sila. Kalsada ang hantungan ng pasko at kaarawan ko.