Ostatnia Nadzieja //KOMAHINA//Zakończona

Prolog*

Hejka! Ten rozdział jest tylko jeśli nie pamiętacie jak zaczęła się gra, więc możecie to pominąć :>

Mój dzień zaczął się beznadziejnie. Prawie rozjechał mnie autobus po drodze do szkoły, co pózniej zostało mi wynagrodzone przez los poprzez podrzucenie mi portfela z dosyć dużą sumą pieniędzy w środku. Normalna osoba zatrzymałaby go, jednak mi ich nie brakuje. Zaniosłem go więc go na najbliższy komisariat, przez co trochę spóźniłem się do szkoły. Był to mój pierwszy dzień w Hope's Peak Academy. Jest to szkoła dla osób z talentem, jednak ja nie uważam, że go posiadam. 

Bycie farciarzem to głupi talent. Po prostu wygrałem loterię i o, nagle mam dołączyć do grupy Super-uczniów? Dlatego odmówiłem im, jednak oni mnie wręcz zmusili, abym przyjął to zaproszenie. Tak więc oto przekroczyłem próg tego "niesamowitego" budynku i wtedy wszystko się zaczęło.

Niesamowita rozpacz, nadzieja, więcej rozpaczy... Ból. 

Kiedy wszedłem do środka w klasie była już większość moich rówieśników. Przywitałem się z dziewczyną, która była najbliżej mnie. Miała jasnobrązowe włosy do ramion, i różowe oczy. Była wgapiona w konsolę i grała w jakąś grę. Wymamrotała do mnie "Hej" i wróciła do gry. Stwierdziłem, że nie będę jej przeszkadzał. 

Zastanawiałem się, czy przywitać się z innymi, czy jednak nie. Moje rozmyślanie przerwał odgłos otwierających się drzwi. Spojrzałem w ich stronę i zobaczyłem jak jakiś chłopak wchodzi do środka. Miał krótkie brązowe włosy, ubrany był dosyć zwyczajnie. Był wysoki, możliwe że wyższy ode mnie. 

-Ehem! Czy to już wszyscy? Świetnie! Witajcie w Hope's Peak!- W sali rozprzestrzenił się żeński głos. Tuż po tym zza biurka wyskoczyła maskotka, a dokładniej królik, która jest naszą nauczycielką.  Powiedziała nam, że jedziemy na klasową wycieczkę i że nie mamy się niczym martwić.

I tak też nagle wszyscy byliśmy na plaży. Coś było naprawdę nie tak, a po chwili rozległy się piski i zdziwione reakcje uczniów. Monomi, bo tak nazywała się ta nasza nauczycielka kazała nam zdobyć fragmenty przyjaźni, co nas uspokoiło, ale nie na długo. Tuż po tym jak wszystko nam wyjaśniła, nagle zrobiło się pochmurno i pojawił się On. Ten okropny stwór zwany Monokumą. Odebrał władzę Monomi i kazał nam się zabijać, jeśli chcemy opuścić tę wyspę. Wszyscy byli przerażeni. Rozejrzałem się dookoła i zobaczyłem jak chłopak, który wcześniej wszedł jako ostatni do klasy, mdleje. Upadł na ziemię i nie ruszał się. 

Podbiegłem do niego i próbowałem go obudzić. Inne osoby oferowały swoją pomoc, ale poradziłem im aby lepiej się rozejrzeli, poza tym, miałem to pod kontrolą. Już chwilę później chłopak otworzył swoje oczy. Wpatrzyłem się w nie jak głupi, były takie ładne. Po chwili ocknąłem się i przypomniało mi się, że on się już obudził.

-Hej, nic ci nie jest?- spytałem go -Zemdlałeś na chwilę, więc zostałem tu z tobą.

Wyglądał na dosyć zagubionego, może zapomniał co się wydarzyło?

-Gdzie są wszyscy?- to wtedy usłyszałem jego głos po raz pierwszy i to wtedy uznałem, że mógłbym słuchać go przez cały dzień.

-Poszli przeszukać tę wyspę. Powinniśmy ich dogonić i cię przedstawić. Oh właśnie! Ja jestem Nagito Komaeda! Jestem Super Szczęściarzem, a ty?

Spojrzał się na mnie trochę nieufnie. No tak, kogo interesowałby ktoś jak ja?

-Nazywam się Hajime Hinata. Mój talent to...- nagle zamilkł.

Czyżby zapomniał? Patrząc na niego przychodziły mi na myśl najlepsze talenty jakie można by sobie wymarzyć.

Kiedy już w końcu się ogarnął, poszliśmy przywitać się z innymi. Na koniec poszliśmy do swoich pokoi i tam spędziliśmy noc. Następnego dnia Byakuya, który postanowił być naszym liderem otrzymał ode mnie list. Chciałem ujrzeć tę wspaniałą nadzieję, która bije od moich rówieśników. 

Zacząłem planować morderstwo.

Dobra dobra, może trochę przynudziłam ale trudno! Tylko jeden sąd będzie taki sam, bo jest mega potrzebny do dalszej fabuły, więc mam nadzieję, że przeżyjecie z moim niepotrzebnym opisywaniem XD postaram się zrobić tę "powtórkę" jak najkrócej się da!