Oop! sorry handsome สวย เริด เชิด ใส่คุณชายนักฆ่า

Chapter 2

Oop! sorry handsome สวย เริด เชิด ใส่คุณชายนักฆ่า
:: กักขังครั้งที่ 2 เกรงใจค่ะ!!

07.15 น.

"อื้อ~"

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความปวดร้าวช่วงกลางหลัง ฉันว่าน่าจะถูกของแข็งกระแทกเข้าที่หลังแน่เลย...แต่ว่าที่นี้ที่ไหนอ่ะ? -O-

สิ่งแรกทีฉันเห็นเลย เพดานห้อง! ( เออ เพดาน! -*-;; ) ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ มันถูกวางไว้มุมห้องแคบๆที่มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด...ว่่าแต่ฉันอยู่ที่ไหนอ่ะ -A-

"ตื่นแล้วหรอคุณหนู?"

เสียงเย็นยะเยือกแบบนี้เหมือนกับเสียงที่เจอเมื่อคืนเลย ฉันหันขวับไปทางต้นเสียง ชายหนุ่มผมสีเงินเทา

สีของนัยน์ตาก็เฉกเช่นเดียวกับสีผม เขาเดินมาหาฉันช้าๆ ทำให้ความรู้สึกกลัวที่หายไปหวนกลับมา

"..."

"เธอน่ะคงเป็นคุณหนูตระกลู 'วู' สิน่ะ"

"อะ...อือ"

ฉันตอบพร้อมกลับเอี่ยงหน้าหนีใบหน้าคมคายได้รูป แถมยังดวงตาที่คมราวกับสัตว์ป่าของเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาเฉยชา มันยิ่งทำให้ฉันสั่นมากกว่าเดิม

"จะกินอะไรมั้ย?"

"คือ..."

"..."

เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่แค่ยืนขนมปังกับนมมาให้ ฉัน ซึ่งไม่รู้ว่่าหมดอายุหรือยัง ถ้าฉันกินเข้าไปแล้วท้องเสียล่ะ แต่ก็ชั่งเถอะ...ดีกว่าไม่มีกิน...นี้มัดมือไว้ด้วยหรอเนี่ย!!! O[]o แล้วฉันจะเสวยยังไงล่ะค่ะคุณนักฆ่า -*-;;

"ฉันหยิบไม่ได้ค่ะ" ตอบตามความจริงไม่ได้ขี้ฮกเบเบ๊ แถมมันชักจะปวดตึ้บๆตรงข้อมือด้วย T3T

"ฉันไม่ไว้ใจเธอ ถ้าเกิดเธอหนีล่ะ...เดี๋ยวจะป้อนให้"

"ฉันก็ไม่ไว้ใจคุณค่ะคุณนักฆ่า"

"-_-+"

ดะ...ดูเหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิดซะแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ฉันเลยรีบพูดแก้ตัวด้วยเสียงตะกุกตะกักปนความกลัวติ๊ดๆ

"กะ..ก็คุณนะ...น่ากลัวจะตายไป"

ขอบตาของฉันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา ม่ะ...ไม่ได้...จะร้องไห้ไม่ได้ แงๆๆๆ T[]T ( พยายามข่มน้ำตาสุดฤทธิ์ )

"เฮ้อ~"

เขาถอนหายใจแล้วแกะถุงที่ห่อขนมปังออก พร้อมกับจับมันยัดเข้าปากของฉันเบาๆ เขาฉีกขนมปังออกครึ่งหนึ่งแล้วจัดการกินเพื่อพิสูตรว่าขนมปังชิ้นนี้ไม่มีพิษสงใดๆ หึ!ใครเชื่อก็บ้าแล้ว :I

"กิน-เข้า-ไป!"

เค้าพูดเน้นทุกประโยค ทุกพยางค์์ ขอโต๊ดจร้าฉันจะไม่พูดอีกแล้ว T/|\T ( กลัวตายเจ้าค่ะ TT  )

"คะ...ค่ะ! T[]T"

15 นาทีผ่านไป~

เวลาอันแสนทรหดกับการกินขนมปังไม่อร่อยเลยสักกะติ๊ด แต่ว่า...ฉันอยากรู้จัง ใครเป็นคนจ้างเค้ามาฆ่าฉัน แล้วเค้าชื่ออะไรอ่ะ? แต่ว่า...เค้าดันไม่อยู่นี้สิ! -^-+...เวรกรรม ฮ่ะๆ

# See Next Part ♥