Oop! sorry handsome สวย เริด เชิด ใส่คุณชายนักฆ่า

Chapter 9

Oop! sorry handsome สวย เริด เชิด ใส่คุณชายนักฆ่า
:: กักขั้งครั้งที่ 9 Thanks for everything ♥

# คฤหาสน์ตระกูลเฟียร์

09.47 น.

"......"

หลังจากที่ฉันหนีออกมาจากสถานที่แห่งนั้น พวกเราสองคนก็เรียกคุณไฟนอลมารับหลังจากวิ่งกันไปที่ถนนใหญ่กันได้แล้ว

ในที่สุดฉันก็ตื่นจากฝันร้ายสักที จะไม่ได้เจอคนเลวๆ พรรณนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง

จะไม่ได้เจอ จะไม่ได้เจออีกแล้ว!!!!

"อึก!"

"บ้าจริง จะมาร้องไห้ทำไมกันน่ะ?"

ฉันพยายามเช็ดน้ำตาทิ้ง แต่พยายามสักเท่าไรมันก็ยิ่งไหลหนักมากกว่าเดิมอีก

แค่คิด---

ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงฝีเท้าดังอยู่ข้างนอกห้อง

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าสม่ำเสมอดังอยู่นอกห้องนอนของเชอร์รี่แล้วเสียงก็ค่อยๆ เบาลง

ฉันรีบปาดน้ำตาทิ้ง พยายามเสแสร้งยิ้มตอบคนสำคัญของฉันไม่ให้เป็นห่วง ให้รู้ว่าฉันนะ....แข็งแกร่งยังไงล่ะ

แอ๊ดดดดด~

ประตูไม้แกะสลักอย่างประณีตเปิดออกพร้อมกับร่างสุดเซ็กซี่ หน้าอกบิ๊กๆ แทรกตัวเข้ามาในห้อง

"เอานี้ กินนี้ซะสิ เธอโดนไอ้นั่นมาไม่ใช่รึไง?"

"อะ..อืม...."

ฉันตอบอ้ำๆ อึ้งๆ พร้อมกับกินมันลงคอช้าๆ รับน้ำที่เชอร์รี่ยืนมาให้ยกขึ้นดื่มอึกใหญ่

"ไอ้นี้เข้าเรียกว่ายาอะไรน่ะ? ยาคึก(?)"

วอท!!?

"=O=^^ เธอว่ายาอะไรน่ะ"

"ยาคึก"

ฉันรู้สึกว่าจะมีฉากหลังพวกเราเป็นตัวจุดๆๆ เพิ่มขึ้นมาทีละตัวด้วยการนำทางของอีกาซะแล้วล่ะ

"ยาคุมย่ะ! ยาคุม ไม่ใช่ยาคึก เอาสมองส่วนไหนมาคิดว่ามันคือยาคึก -_-"

"สมองตรงกลาง"

ยังๆ ยังจะมาทำหน้าแป้นแล้นใส่อีก เดี๋ยวแม่ตบเปรี้ยงให้ milk กระแทกหน้าเลย ชิ!

"เออ! จริงด้วย ฉันอยากรู้อ่ะว่าเธอตามหาฉันเจอได้ไง?"

ฉันถามเพราะตั้งแต่มาถึงที่นี้ก็ยังไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้นเลย

"หึๆ ฟังแล้วจะสตั้น"

เชอร์รี่ยืนเท้าสะเอว เอามือทาบอกอย่างถือเกียรติ จนฉันหมั้นไส้ =_=+

"เธอจำสร้อยที่ฉันให้ตอนวันเกิดได้ไหม?"

"จำได้สิ ใส่อยู่ทุกวัน"

ฉันจับสร้อยโชว์ยัยเชอร์รี่ให้ดูเต็มเบ้าตา เป็นสร้อยธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่นมาก

ก็แค่สร้อยเพชร.....

( สำหรับคุณเธอเรียกธรรมดา แต่สำหรับลูกแมวน้อยอยากจะกระชากสร้อยแล้วเอาไปประมูลขาย : Little kitty )

"ที่ฉันรู้ได้ว่าเธออยู่ไหน ก็เพราะ...."

"เพราะ..."

"เพราะ......"

"เพราะ.."

"เพราะ...."

"- -+"

"เพราะฉันแอบติดเครื่องติดตามยังไงล่ะ!!!!!!"

ในที่สุดเชอร์รี่ก็ยอมเฉลยสักที มัวแต่เพราะอยู่ได้ มัวให้ลุ้นอยู่นั่นแหละ ก็แค่ติดเครื่ิอง--

"ห๊ะ!? เครื่องติดตาม"

"แหะๆ เด็ดเปล่าอ่ะแกร~~??"

"ไม่ว้อย!! เดี๋ยวนี้หัดทำตัวเป็นสโตรกเกอร์น่ะ ยัยมิลค์พลัส"

"ค่ะ! ไมคะยัยแซ่บ"

ยัยเชอร์รี่สวนกลับอย่างหน้าด้านมาก ชนะกาวหน้าด้านไปหลายขุมเลย แต่ว่าน่ะฉันยิ้มพลางมองเชอร์รี่ที่ยืนหัวเราะสบายใจเชิบอยู่คนเดียว

"ฮ่าๆๆ ฮิๆๆ คิกๆๆ"

"เชอร์รี่---"

"หืม?"

เชอร์รี่หันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า อะไร ฉันยิ้ม ขอบคุณมากน่ะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันลืมฝันร้ายไปซะสนิท ขอบคุณที่ทำให้ฉันสดชื่นอีกครั้ง
ขอบคุณ....

"ขอบคุณที่ช่วยน่ะ ^^"

"......"
เชอร์รี่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มตอบแล้วขยิบตาให้

Thanks for everything. My dear  friend ♥

#See Next Part ♥