Mockingjay part 2- Happily ever after

Hoofdstuk 2

Ik weet het niet. Ik weet niet hoe ik me voel, ik weet niet hoe ik me moet voelen of moet gedragen. Sinds Peeta’s dood heb ik me verdrietig en kwaad gevoeld. Alleen nu voel ik dat niet meer. Ik voel me leeg.

Ik klop op de deur van Hazelle. Wat moet ik zo meteen zeggen? Moet ik wel iets zeggen? En als ik iets moet zeggen, wat dan? Ik krijg opeens heel erg hoofdpijn en ik voel de vermoeidheid over me heen komen. Opeens kijk ik recht in het bezorgde gezicht van Hazelle. En als ze dan ook nog eens vraagt wat er is, omdat ik er heel moe uitzie. Barst ik in tranen uit. Ik kan me niet meer inhouden; de tranen stromen over mijn wangen. Hazelle sluit me in haar armen en fluistert dat het allemaal wel goed komt. Hoe kan ik ooit liegen tegen deze lieve vrouw? Die voor haar gezin geknokt heeft en er altijd voor mij is. Ik weet dat ik dat niet kan. Ik weet dat ik niet tegen haar kan zeggen dat haar zoon er vandaag was en niet eens bij haar is langs geweest. Niet eens de moed heeft durven nemen om naar haar toe te komen.

Als ik weer wat gekalmeerd ben, vraagt Hazelle of ik wil blijven eten. Ik knik, ‘Misschien kunnen we Haymitch en Sluwe Sae ook vragen.’

‘Goed idee! Ik bel ze zo wel even.’ op dat moment wordt de deur geopend en komt er iemand binnen. Ik schrik me dood maar ik kalmeer mezelf al gauw al ik merk dat het Rory is. Ik zucht, Rory en Gale lijken zoveel op elkaar. Zeker nu Rory ouder is doet hij me altijd veel aan Gale denken. En soms is dat best frustrerend op dagen zoals deze. Als ik bijvoorbeeld, net een nachtmerrie heb gehad. Of als ik net bij Peeta’s graf ben langsgeweest en erg rouw.

‘Heb je vandaag nog gejaagd?’ hij kijkt me vragend aan.

‘Ja, ik euh…’ ik heb soms echt een hekel aan mezelf. Ik kan niet eens een normaal antwoord geven wanneer er iets niet klopt.

‘Allerliefste Katniss, zou jij mij alsjeblieft na het eten naar bed willen brengen? En dan een liedje zingen?’ Posy kijkt me met een stralend gezicht aan. O, dankjewel Posy je hebt me gered. Ik knijp in haar zachte wangetjes. ‘Maar natuurlijk allerliefste Posy.’ Ze grinnikt.

Wanneer iedereen klaar is met eten, loop ik met Posy mee naar haar kamer. Als ze zich heeft omgekleed, gewassen en me heeft bijgepraat over alles en nog wat. En eindelijk in bed ligt, vraagt ze of ik nog een liedje wil zingen. Meestal zing ik gewoon een liedje wat ik vroeger op school heb geleerd. Alleen vandaag heb ik het gevoel dat ik een ander liedje moet zingen. Ik haal diep adem en begin te zingen.

Deep in the meadow under the willow,

A bed of grassland, a soft green pillow

Lay down you head and close you eyes

And when they are open, the sun will rise.

 

Als ik klaar ben met zingen merk ik dat mijn hele gezicht betraand is. Posy veegt de tranen van me gezicht en kijkt me begripvol aan. Want dit was het liedje dat ik altijd voor Prim zong. En ik heb het ook een keer voor Rue gezongen in de arena, toen ze overleed. Ik voel een steek van pijn en verdriet door me lichaam schieten. Ze zijn nu allebei dood. Rue, een van de liefste, dapperste meisjes die ik ooit heb gekend. En Prim, mijn zusje waar ik zoveel om gaf dat ik me vrijwillig aan bood om de Arena in te gaan.

‘Het komt wel goed, Katniss. Jij bent zo sterk.’ Ik glimlach naar Posy, ze kan me altijd weer aan het lachen krijgen ook al ben ik zo verdrietig. ‘Ga maar lekker slapen, en… bedankt. Je steunt me altijd.’ Ik knijp zachtjes in haar hand en geef een aai over haar hoofd. Als ze haar ogen sluit, sluip ik zachtjes de kamer uit.

Als ik ’s avonds in mijn bed lig, ben ik hartstochtelijk aan het huilen. Dat liedje heeft allemaal weer verschrikkelijke herinneringen opgehaald. Over Rue, Prim, Gale en Peeta. En met die gedachtes val ik in een rusteloze slaap.