"Don't leave me, babe" i said to her. I need her and i can't lose her. "Hindi naman kita iiwan, makikipaghiwalay lang ako"
"Ganun rin 'yon, wag mo akong hiwalayan babe, i love you i love you" sabay yakap ko sa kaniya. "Of course you love me, you love me as a friend babe. Be true to yourself Gab, lagi akong nasa tabi mo hindi bilang girlfriend mo pero bilang kaibigan mo." That makes me cry more, kilala niya talaga ako. And god knows how much i treasure this woman. To clear things out i really loved her as my girlfriend.
Few months later....
I met Fred, we become friends alam niyang bakla ako at tanggap niya ito. Ipinagtapat ko na rin sa pamilya ko kung ano ako at sobra sobra ang saya ko nang tinanggap pa rin nila ako.
Ang sarap pala ng ganitong pakiramdam yung nagpapakatotoo ka sa sarili mo, malaya kang kumikilos, wala kang itinatago at malaya ka ring magmahal.
Fred and I dated, he's not boring actually he's good accompany. I'm so in love with him and I am thankful that god gives him to me.
"Mahal kita at tanggap ko kung ano ka, wala akong pake alam kung ano ang sasabihin ng iba. Basta nasa akin ka at tanggap tayo ng mga minamahal natin wala na akong mahihiling pa," naiyak ako sa sinabi ni Fred. Nawala ang paki alam ko kung ano ang sasabihin ng ibang tao. Mahal na mahal ko ang lalaking ito kaya ipaglalaban ko siya.
Akala ko noong naghiwalay kami ni Lea ay wala nang magmamahal saakin at tatanggap sa pagkatao ko gaya ng pagtanggap niya saakin. Magkaiba ang klaseng pagmamahal ang naramdaman ko kina lea at fred, ngunit kahit magkaiba man ito alam kung pareho nila akong mahal/minahal. I also loved Lea but maybe this is not our time yet. Tinupad niya ang pangako niya, di niya ako iniwan, nanatili siya at sinamahan, sinuportahan niya ako sa bawat hakbang na tinatahak ko saaking buhay. We're now happy with our partners.
A/N: Always be yourself ;-;
