Κάτι από μένα... ♡

Λόγω μιας διαβολικής σύμπτωσης έφτασα ως εδώ... λες και ο θεός ο ίδιος δεν ήθελε να προχωρήσω. Λες και ήθελε να σταθώ σε περιστάσεις που ήξερα πως θα με πληγωσουν... έμεινα. Έμεινα γιατί η δύναμη δεν μετριέται στις σωστές αποφάσεις μα στις λάθος... άλλωστε τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς λάθη? Μια διαβολική σύμπτωση... δεν έπρεπε να φτάσω σε αυτό το σημείο, να καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που η εμπιστοσύνη νίκησε την λογική. Ξέρω, θα κατηγορηθω για πισωγυρισματα, μα δεν γίνεται αλλιώς... μακριά από συμφορές δεν ζει ο άνθρωπος, πως να ζήσει, μπορεί?? Υπάρχει άνθρωπος που ζει μια αποστειρωμενη ζωή?? Αυτός ο άνθρωπος δεν ζει καν!! Μια διαβολική σύμπτωση... λες και ήταν κανονισμένο από τις μοίρες. Τότε θα γίνει αυτό, έπειτα εκείνο... όλα τακτοποιημενα από μια ανώτερη θεότητα, μια μοίρα, που μετριαζε τα πάντα, ακόμα και την λεπτομέρεια, μην της ξεφύγει τίποτα στο ζύγι... και αν κάποιος αδικηθεί, το ζύγι θα φταίει, όχι αυτή... μια διαβολική σύμπτωση. Λες και το σύμπαν απαιτούσε τον πόνο ανάμεσα σε δύο ψυχές, που η μία ποθεί και η άλλη απλά πονάει... μια συγκυρία, κάτι.  Δεν μπορεί, κάποιος θα φταίει...

Ψέμματα. Ψέμματα όλα. Ούτε θεός τα κανόνισε, ούτε η μοίρα, ούτε το σύμπαν. Μόνοι μας καθορίζουμε τις πράξεις και είναι ολοδικα μας τα λάθη... και κάνεις δεν διαφωνεί, κάνεις δεν μπορεί, δεν έχει την δύναμη... μόνοι μας στέκουμε στο μετέωρο σεντόνι της ζωής, πάνω σε ένα τεντωμένο του σκοινί, και κάθε που πάμε να πέσουμε, τότε πιανομαστε από το σκηνικό και ξανασηκωνομαστε... ζούμε χωρίς το σκηνικό της χαράς και της λύπης?? Φτάνουμε στην άλλη άκρη του σκοινιου χωρίς τα πρωταρχικά συναισθήματά μας??

Είναι άραγε τόσο εύκολη η ζωή? ?