Κάτι από μένα... ♡

7/10/2020

7/10/2020

Σήμερα ήταν η μεγάλη δική. Η δική που δικαίωσε μια ιστορία 7 χρόνων. Και δεν ήταν μόνο μεγάλη μέρα για αυτό, για την ελληνική βερσιόν της δικής της Νυρεμβέργης.

Σήμερα ήταν μεγάλη μέρα και για έναν ακόμη λόγο. Ήταν η ημέρα που άνοιξαν μάτια.

Πριν 7 χρόνια, όταν ο Παύλος δολοφονήθηκε, όχι παραπάνω από 3 χλμ πιο πέρα, στην δίπλα συνοικία, ένα σχολείο είχε κατάληψη εκείνες τις μέρες, και ένα 15χρονο κορίτσι, που πρώτη φορά στη ζωή του θα άκουγε πολιτικά σχόλια που το εξέφραζαν, ταυτιζόταν και γενικά συμφωνούσε ψυχή τε και σώματι, σε τέτοια έκταση τουλάχιστον, πήγαινε προς το σχολείο. Κάπου ακούστηκε ότι δεν ήταν σωστό, ότι δεν έπρεπε να τον δολοφονήσουν. Ρώτησε ποιον. Της είπαν έναν ραπερ, δε συγκράτησε το όνομα (που θα την στοιχειωνε τα επόμενα εφτά χρόνια). Ρώτησε γιατί. Της είπαν ότι δε συμφωνούσε μαζί τους. Ρώτησε με ποιους. Της είπαν με τη χρυσή αυγή. Δεν ρώτησε παραπάνω. Δεν συμπαθούσε τους ραπερ, αλλά ακόμα περισσότερο δε συμπαθούσε την ομάδα εξαιτίας της οποίας η ίδια και ο κολλητός της, μετανάστης δεύτερης γενιάς από τον Λίβανο, ζούσαν σε καθεστώς φόβου ήδη από τότε.

Η γειτονιά που ζούσαν δεν ήταν και η πιο "ασφαλής" γειτονιά. Ήταν γκέτο. Και είναι ακόμα. Και πολλοί από αυτή τη γειτονιά, την καταπιεσμένη από πολλές απόψεις, συντάσσονται με τις απόψεις εκείνης της ομάδας, πολλές φορές σε βαθμό που προκαλούσε επεισόδια (θανατηφόρα, όπως απεδείχθη από τότε και στο εξής). Πώς να ζήσεις, να μεγαλώσεις φυσιολογικά, όταν φοβάσαι να εκφραστείς, φοβάσαι να περπατήσεις, στην ίδια σου τη γειτονιά?

Κάποια από δίπλα στο παγκάκι του γηπέδου όπου κάθονταν όλοι μέχρι να αρχίσει η "συνέλευση" της κατάληψης είπε ότι από τη στιγμή που έμαθε ο πατέρας της ότι πέθανε αυτός, έβαλε όλη του τη δισκογραφία και παίζει όλη μέρα σπίτι. Η κοπέλα παραξενευτηκε. Δεν μπορούσε να φανταστεί τον πατέρα της να κάνει κάτι ανάλογο.

Άρχισε η "συνέλευση" και ξαφνικά αυτά που έλεγαν οι αρχηγοί της κατάληψης είχαν νόημα. Δεν ήταν μικροπράγματα, όπως στις καταλήψεις του Γυμνασίου, άνευ λόγου και αιτίας. Είχαν να κάνουν με το μέλλον τους, με την Τράπεζα θεμάτων, με τους μαθητές που δεν είχαν για φροντιστήρια κ.ο.κ. Και άκουγε. Άκουγε με προσοχή, χειροκροτούσε και συμφωνούσε. Αλλά όταν ήρθε η στιγμή να ψηφίσει, ψήφισε υπέρ, και έπειτα το έσκασε από τα πλαϊνά του σχολείου. Γιατί φοβόταν. Φοβόταν μην μάθουν οι δικοί της ότι ήταν υπέρ, φοβόταν μην τη δει κανείς μες στην κατάληψη, γιατί τα επεισόδια στο σπίτι το λιγότερο τρομοκρατικά ήταν. Αλλά υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι κάθε μέρα θα ερχόταν, να ψηφίζει υπέρ, και έπειτα ας έφευγε. Υπέρ.