Χέρια πάνω μου κόβουν βόλτες. Φοβάμαι να ανοίξω τα μάτια μου. Νομίζω... κάτι θέλουν να μου πουν? Κλείνω τα αυτιά μου. Δεν θέλω να ακούσω, δεν θέλω να νιώσω, δεν θέλω να κοιτάξω!! Τι θα αντικρισω?
Τα όνειρα έχουν γίνει μια ταινία μπροστά στα μάτια μου. Τα βλέπω τόσο ζωντανά: ένα πλοίο, έπειτα ένα σπίτι, μια γιαγιά και τέλος ένα θέατρο. Εκεί που ζούσα πλέον.
Δύο λέξεις παίζουν στο μυαλό μου συνεχώς: τον έχασα. Και μαζί με αυτόν, έχασα και το τραίνο που θα με γυρνούσε στον εαυτό μου...
Ανοίγω τα βλέφαρα και βλέπω μια άλλη, μια άλλη ωστόσο που μου μοιάζει.
Καθισμένη στη σκηνή που πάντα αγαπούσε. Δίπλα της ο Στέλιος κλαίει. Κλαίει για τον έρωτα που έχασε. Μάταια προσπάθησε να τον παρηγορησει... Μπορεί μισός άνθρωπος να καταφέρει έργο που ούτε ο χρόνος δεν κατάφερε?
Ξάφνου ο Στέλιος τη ρώτα:
-Κυρά Αρετή, εσύ ερωτεύτηκες ποτέ?
Συλλογισμενη γύρνα προς την ορχήστρα αναζητώντας ένα βλέμμα από την- άδεια πλέον- θέση της κιθάρας. Στεναζει.
-Κάποτε ερωτεύτηκα έναν γραφικό άνδρα...
Γυρνάει μπρος της, σε κείνη την πόρτα που άνοιξε και τον έχασε.
-... μα τώρα πια πάει...
Κλείνω τα βλέφαρα λες και πονάω. Λες και ο πόνος της έγινε δικός μου για λίγο. Και τα χέρια ασταμάτητα με ακουμπάνε, προσπαθούν να καλύψουν ανύπαρκτες πληγές.
DU LIEST GERADE
Κάτι από μένα... ♡
Sonstigesένα κομμάτι του εαυτού μου... ένα μικρό κείμενο που δεν βρίσκω λόγο να το προσθέσω σε βιβλίο προς το παρόν... αισιόδοξες αλλά κυρίως απαισιόδοξες σκέψεις που βασανίζουν μια κοπέλα του 21ου αιώνα.
