საღამო იყო მე და გაბრიელი ბაღში ვსეირნობდით რათა ხალხის ყურადღება მიგვებყრო. რაც ძალიან კარგად გამოგვდიოდა. ერთმანეთს არცერთი ვუყურებდით. ორივე ბაღს ვუყურებდით. იშვიათ ვიღებდით ხმას. რადგან არ სურდა მას ლაპარაკი, ამიტომ არც მე ვლაპარაკობდი.
უეცრად ლამაზი ყვავილი შევნიშნე დავიხარე და მოწყვეტა დავაპირე როდესაც გაბრიელმა ფეხით მოსრისა. მე გაბრიელუ სახით შევხედე მას.
— მასე ნუ მიყურებ ასე ყვავილი შხამიანი იყო თუ მას შეეხებოდა იგი მთელ სხეულზე დაგაყრიდა რის შემდეგ ქავილი დაგეწყებიდა საბოლოოდ კი მოკლავდა. — ამბობს გაბრიელი და წამოდგაში დამეხმარა.
— ბევრია ასეთი ყვავილი? — ვკითხე მას და ცნობისმოყვარე მზერით შევხედე.
— არც ისე ბევრი. — ამბობს კვლავ ბაღს უყურებს.
— კარგი. — ვთქვი და მეც გავჩუმდი.
მაგრამ როდესაც მასთან ახლოს ვარ სიჩუმე აუტანელი ხდება. სულშყგიზვრება და იძულებულს გახდის ეს საშინელი სიჩუმე იგრძნო.
— იცი შენმა ლიზამ დღეს ზღაპრები შეთხზა. — გავიცინე და მასთან საუბარი წამოვიწყე.
— რაო რა თქვა? — ირონიულად გაიცინა მან.
— რაო და მომახსენა რომ გუშინ შენ და მას ერთად გისეირნიათ და გილაპარაკიათ მთელი ღამე. — მეც ირონიულად გავუღიმე.
— ეჰ ზოგჯერ მაგ გოგოს რამხელა ილუზია აქვს. — თავი გააქნია.
— აბა მთელი ღამე რას აკეთებდი? — ვკითხე და თვალებში ჩავხედე.
— ძალიან ცნობისმოყვარე ბრძანდებით. — მის თვალებში ჭინკები შევნიშნე რომლებიც გამუდმებით დარბოდნენ. — მაგრამ მაინც გეტყვი. მთელი ღამე ვკითხულობდი, შემდეგ კი კირასთან ერთად ვისაუბრე.
— ყოჩაღ ბევრი რამ მოგისწრია. — გავიცინე მე.
— ნუ იცინით მილედი ძალიან გთხოვთ თორემ ჩემი გული სადაცაა ოვარდეს. — იცინის ისიც.
