Gözlerimi açtığımda güzel döşenmiş şık ve modern eşyalar ile donatılmış ,daha çok kızıl renklerin hakim olduğu ferah bir odada buldum kendimi .Nasıl geldiğimi tahmin etmek hiç de zor değildi .
Araba da uyuya kalınca amcamın kucağında bu odaya getirilmiştim.Büyük ihtimal ile, ama saatten bir haberdim.
bayramdan bu yana zaman kavramı anlamını yitirmişti. Gerçi benim için artık hiç bir şeyin bir önemi yoktu . Kafam patlayacak gibi ağrıyor binlerce soru içinde küçücük beynim çok çaresiz ve yetersiz kalıyordu .
Kimseyle konuşacak durumda değildim o yüzden kimseye soru soramıyordum kendi içimde halletmeliydim . Kabullenmeliydim olanları ama nasıl ?
Peki ne olacaktı bundan sonra yapayalnız ,kimsesiz ve aldatılmıştım hemde tek sığınak olarak gördüğüm , tek ailem olduğuna inandığım insanlar tarafından . Nereye gidecektim ,kiminle yaşayacaktım? Kimseye güvenememek tahmin ettiğimden daha da zordu .
Ya beni yetimhaneye verirlerse diye düşündüm. Hayır olamaz beni bırakmazdı Anneannem .Ben onun manise lalesiyim, tek emanetiyim onun bırakmazdı beni .
"Saçmalama "diye sesli düşünmüştüm . O kadar dalmışım ki kapıda ki yengemi hiç farketmemiştim . Ne zamandan beri ordaydı ?
Gözlerimi gözlerine diktiğim de , ne düşündüğümü anlamış gibi cevap verdi :
"Tuba uyandın mi ? Tatlım ben de yeni geldim ,sana bakmaya nasılsın ?"
Necla yengem aslında iyi bir insan olmasına rağmen sevgisini pek belli edemezdi . Ama beni sevdiğini düşünmüyordum . Şaşkınlıktan konuşamamıştım .
Kendi sorusunu yine kendisi cevapladı :
"Benim ki de soru " devamını getirmek için ağzını açtı fakat kararsız kalmış olacak ki bir şey diyemeden geri kapattı .
Hâlâ şaşkınlığımı atlatamamıştım . Genel de ben hep yengemle konuşmaya çalışırdım . O ise hep kısa tutardı .Bir türlü konuşamazdım onunla . Bugün ise o benimle konuşmaya çalışıyordu .
Yengemin sesi ile daldığım karanlık dünyama veda ettim .
"amcan seni de sofraya beklediğini söyledi , kırma onu .Hadi aşağı inelim bir şeyler ye . Kaç gündür heba oldun sersefilsin . Hasta olmandan korkuyoruz ."
Tüm bunları benimle iki cümle kurmaya tenezzül bile etmeyen amcam mi düşünmüştü ?
Anlayamıyordum.
Zaten her şey çok karışıktı . Bir de bu olaylara kafa yoracak halim kalmadığını anladığım da itiraz etmedim . Başımı aşağı yukarı doğru hafifçe salladım .
Yengem yüzünde ki memnun ifadesi ile sordu .
"üzerin için yardım ister misin tatlım ?"
"Hayır" diyemedim ne çok istiyordum . Konuşabilmeyi ama yapamıyordum.
Ağzımı açıp sesiz bir şekilde bir şey diyemeden geri kapattım .
Yengem istemediğimi anlamış ve sesizce odadan çıkmıştı .
Geniş odadaki kırmızı ve beyaz tonlarının hakim olduğu kocaman gisiyi dolabının kapağını açtığımda şaşkınlıktan gözlerim kocaman olmuştu.
Dolabın içi tamamen bana uygun kıyafet , ayakkabı ve çanta ile doluydu .
Bunların hepsi benim için miydi ? İnanması güçtü . İçlerinden dizlerimin altında biten , Beyaz çiçekler ile süslü pembe elbiseyi alıp giydim . Elbise çok güzeldi . Aynaya yöneldiğim de onun da giyisi dolabından farksız olmadığını gördüm .Önün de bir sürü ismini bile bilmediğim eşya ve tokalar duruyordu . Hepsi çok güzellerdi. İstemsizce gülümsediğimi farkettiğimde kendime kızdım . Yaşadıklarımın hepsi zihnimden film şeridi gibi geçince yüzümdeki tebessüm yerini büzülmüş ,ağlamamak için bastırılan iki dudağa bırakmıştı .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MANİSE LALESİ 🥀
General FictionDünyaya pek de şanslı olarak geldiğim söylenemezdi . Hayat hiç de adil olmadığını küçük yaşta beni kimsesiz bırakarak kanıtlamıştı . ama bir şekilde yaşamalıydı ya insan sanırım o yüzdendir ki ufak bir pencere açıldı birden hayatıma bende o küçüc...
