Dünyaya pek de şanslı olarak geldiğim söylenemezdi . Hayat hiç de adil olmadığını küçük yaşta beni kimsesiz bırakarak kanıtlamıştı . ama bir şekilde yaşamalıydı ya insan sanırım o yüzdendir ki ufak bir pencere açıldı birden hayatıma bende o küçüc...
Bugün üniversitedeki ilk günümdü .Onsekizinci Doğum günüm geçeli üç ay olmuştu . Sabah erkenden kalkmış geçen bir yıl boyunca verdiğim emeğin bugün ödülünü alma heyecanı ile özenli bir şekilde hazırlanmaya başladım .
Hukuk fakültesini kazanmak en büyük hedeflerimden biriydi ve başarmıştım . Artık bir avukat adayı olmuştum . önceden planladığım kıyafetlerimi giyinip hafif bir makyaj yaptıktan sonra hazırdım .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Henüz bir ehliyetim olmadığı için okula Mühsin amca ile gidecektim Muhsin amca bizim yardımcımızdı . Kimse hakkında kötü düşünmeyen insanları kırıp incitmekten çekinen düşünceli bir insandı. Hafif beyazlamış saçları bir pamuk şekeri andırıyordu .
Muhsin amca ile konuşmasa bile onun hakkında dış görünüşünün vermiş olduğu şirinlik hakkında rahatlıkla bahsedilebilir kimse de bunun aksini iddia etmezdi .
Beni de o sabah her günkü sempatikliği ile karşılamış kıyafetim hakkındaki güzel düşüncesini ifade edip hadi bakalım küçük hanım gidelim diyerek kapıyı açmıştı . Normalde Asla kapımı açmasını istemezdim . O bizim çalışanımız değil o benim en yaşlı arkadaşımdı
-" teşekkür ederim beyefendi ." Kocaman gülümseme ile açtığı kapıdan içeri girdim . Birbirimiz ile çok farklı bir samimiyetimiz vardı dışarıdan bakıldığında kimsenin anlam veremediği cümlelere biz kendi aramızda kahkaha atabiliyorduk kampüsün girişine geldiğimizde kampüsün içerisine şoförlü bir araç ile girip ilk günden kimsenin önyargısını kazanmak istemezdim .
Amcamın özel üniversite teklifini reddetmiş, devlet okulunda eğitim hayatımı kendi ayaklarımın üzerinde durarak başaracaktım. Annem de burda olsaydı o da bu şekilde olmasını isterdi . Hep başarılı bir avukat olacağım gün benimle tüm kalbiyle duyacağı gururdan bahsederdi hep .
Keşke o da bu günlerimi görüp tüm kalbiyle bana sarılsaydı . Desteğini hissedebilseydim daha güçlü bir şekilde girerdim fakülteme . Anlık gelen düşünce tufanı ile gözlerim dolmuştu . Muhsin amca çoktan gitmişti bile. Öylece ayakta yanımdan geçen insanlara aldanmadan kalakalmıştım. güçlü durmam gerektiğini kendime hatırlattıktan sonra gözlerime nüfus eden gözyaşlarımı acilen kovdum . Şimdi dik durma ve emeğimin karşılığını en güzel şekilde taşıma zamanıydı. Aslında içimdeki heycanı bastırmaya çalışırken neyse ki Ece de burda okuyor onun sayesinde kendimi yalnız hissetmeyeceğim diye düşündüm.
Sabah dersimizin başlamasına henüz bir saat vardı . kampüsü biraz gezeriz diye erkenden gelmiştik Ece ile fakültenin girişinde buluşacaktık .
Önceden gelip ziyrat ettiğim fakültemin yerini Bir kaç kişiye de sorarak fazla zorlanmadan bulabilmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fakültemiz gayet güzel ,sade,ve şık bir binaydı. Çevreme biraz bakındım ancak Ece 'yi görmemiştim . "Acaba uyuya mi kaldı?" diye kendi kendime söylendim . Neyse ki aramayi akıl edip aşina olduğum numarayı tuşlayıp kulağıma götürdüm . Bir süre çalan telefona kimse cevap vermeyince telefonu kapattım . Oflayarak hemen yan tarafımdaki banka oturdum . Ece muhtemelen uyuya kalmıştı. Her zamanki huyu buydu Ece'nin ne zaman bir yere gidecek olsak mutlaka ekerdi veya bekletirdi. Kendimi biraz sakinleştirmek için sonra tekrar aramaya karar verdim. Ve çevremdeki insanları incelemeye daldım . İki kız birbirlerine sarılıp gülüyorlardı . Muhtemelen okulun açılması onlar için uzun bir aradan sonraki buluşma olmuş . Bazı insanlar ise koşar adımlar ile derse yetişmeye veya onları bekleyen arkadaşlarına yetişmeye çalışıyorlardı . Bekletmek demişken" off Ece " Diyerek tekrar telefonu kulağıma götürdüm.
Ece'nin uykulu ve telaşlı sesi karşısın da tahminimin doğru olduğunu bir kez daha anlayıp, kendimi tebrik ettim . "tubbiiişiiim özür dilerim beybi uykum bırakmadı " Tatlılık yaparak ona kızmayacağımı düşünüyor ise fena halde yanılıyordu . Etkisini iyice göstermeye başlayan güneş altında en az bir saat onu bekleyemezdim .
"Ece sana inanmıyorum.Nasıl uyuya kalırsın ben ne yapacağım tek başıma bu koca kampüste bir saat boyunca bana söyleyebilir misin ?" "Ya haklısın birtanem ne desen haklısın ama bende insanım ve hata yaptım söz telafi edecem lütfen bana kırılma "
"Nasıl telafi edeceksin cidden merak ediyorum. Ece peki gelince bana haber vermeyi unutma olur mu ?Kiss me bay bay"
"izle ve gör Tuba hanım . Tamam tabiki haber veririm bayyyyss "
"Şapşal "telefonu kapattıktan sonra gülümsedim.
Hava baya ısınmış bank direk güneşin altındaydı. Hem güneşten korunmak hemde biraz olsun üzerimdeki yeni uyanmanın verdiği uyuşukluğu atmak için fakültenin çevresini biraz dolaşmaya başladım . Henüz bir beş altı metre kadar yürümüştüm ki kulağıma enstrüman sesleri gelmeye başladı . Sanırım konservatuar fakültesi yakınımızda idi.
İstemsizce sesin geldiği tarafa doğru yöneldim . Bir kaç metre sonra konservatuar fakültesi ve hemen yan tarafında seslerin geldiği cafeyi gördüm . Bir şeyler içmek fena olmazdı diye düşündükten sonra tatlı bir Cafeden içeri girdim otomatik kapı açılınca loş bir ortam karşıladı beni. Biraz dinlendirici , biraz da ürpertici bir tarzı vardı cafenin. Bu iki zıt duyguyu nasıl bir arada barındırabilmişti? Kendimi ilk adımımı atar atmaz farklı hissettirmeye başarmıştı . Giren çıkan insanlardan rahatsız olmamak için girişe uzak bir masa kestirdim gözüme ve oturdum .
Çevremde bir çok enstrüman sesleri birbirine karışmıştı ama rahatsız edici değildi . Self servis olduğunu anladığım da bir fincan türk kahvesi almak için masadan ayrılıp siparişin alındığı ve ayrıca kasa olan tezgaha yöneldim . Oradaki görevliye "pardon bir tane türk kahvesi alabilir miyim ? Sade olsun lütfen ."
"tabi siz buyurun hazır olunca biz size sesleniriz hanımefendi." Teşekkür ettikten sonra masama doğru yönelmem ile masama oturan kızı farkettim . Onu tanımıyordum, sanırım masayı boş zannetti diye düşündüm .Ancak eşyalarım masadaydı . Belki fark etmememiştir . Dedim kendi kendime. İlk günden kimse ile tartışmaya girmeye niyetim yoktu. çantamı alıp boş masalardan birine geçmeye karar verdim .
Nihayet farketmiş olacak ki "aaa ben çok özür dilerim. Farketmedim dolu olduğunu afedersiniz. Be ben diğer masaya geçeyim .
Kız o kadar kötü haldeydi ki . Hiç bir şeyi farketmemesi gayet doğaldı. Dokunsam ağlayacak gibiydi . Nee hatta ağlıyordu . ağlayan insan benim hassas noktamdı.
ağlayan insanlara karşı malesef kazanın getirdiği bir iç güdü ile dayanamıyordum . Neden ağladığını dayanamayıp sordum ama sormamalıydım biliyorum . Malesef elimde değildi .
"iyi misiniz " diye sorumu yöneltikten hemen sonra alacam cevap için endişelenmeye başladım . Artık olan olmuştu sordum bir defa söylemek istemeyip terslerse bu da benim için bir ders daha olurdu .
"yaa aslında pek de iyi değilim ." Cılız, üzgün ve çaresiz ses kızdan gelmişti . Terslemediğine göre o da paylaşmak belki dertleşmek istiyordu . Zor durumdaki bir insanı öylece bırakmak bana yakışmazdı . "yardım edebileceğim bir şey var mı? " Diye sordum ve kıza aynı masada oturmayı teklif ettim . Başı ile onayladı . Hemen tezgaha yöneldim bir kahve daha istedim .
Kıza dönüp "ismim Tuba " peki ya senin ismin ne diye sordum .
Kız gülümseyerek "zehra ben " dedi ama sesi hala çok durgundu . "neyin var anlatmak istersen dinlerim. İmmm dedim. başımı hafif kaşıyarak ,tabii senin içinde sorun olmayacaksa ". Ve en samimi gülümsememi takındım . Dolgun dudaklarıma .
Sanırım işe yaramıştı . Zehra da bana aynı şekilde karşılık vermişti sanırım anlatacaktı neden ağladığını, iyice merak etmiştim zaten .
...
Evet canlar bu bölüm bitti . Kitabı yazarken bazen yeni yeni fikirler geliyor aklıma yani bazen olayların tam olara nereye gideceğini ben bile bilmiyorum ve merak ediyorum bakalım gelecek bölümde bizi neler bekliyor .
Tubaya bir arkadaş daha çıktı gibi sanki . Sizece Zehra neden ağlıyor ?
