A Broken Promises

Chapter 4

   He came back...

He came back with my son's cold body in his arms.

How can I be live without my son? Nanikip ang dibdib ko ng tuluyang makita ang anak ko sa isang puting kama na natatakluban ng puting tela. Halos hindi na siya makilala dahil sa dugong naka balot sa kaniyang buong katawan.

May pag-asa pa eh! If God's really true, why God didn't hear my pray? Why God didn't save my son? Bakit kinuha niya agad ang anak ko.

"What did you do, Eryx?!" Nanghihina akong napaupo sa sahig at humagulhol. "You promise, you'll do fucking everything! Why our son's here? Alam mo, sana hindi na lang ako naniwala sa 'yo! Do you know what I am thinking right now? Na baka sinadya mo 'to! Para mawala na ng tuluyan ang anak ko. Para mawala na kaming dalawa ng anak ko sa buhay mo. So you can live happily ever after."

"That's not true!" Sigaw niya sa mismonng harapan ko. He tried to hugged me but I push him away.

May dapat pa ba akong paniwalaan sa salitang lumalabas sa bibig niya? Right now, I don't know what to do anymore. Kung bakit kasi nag papaniwala pa ako sa mga salita niya! Dapat hindi ko siya pinagkatiwalaan!

"Kaya kong pumatay ng ilang tao pero ang sadyaing mamatay ang anak ko, hinding-hindi ko kaya Vanilla." I looked at him with my teary eyes. "Alam kong madami akong pagkakakamali. That's why I'm here and trying to correct my mistakes. I'm not saint... I have feelings too! Huwag mo namang ipamukha sa akin na kasalanan ko lahat. Huwag mo namang iparamdam sa akin na masaya pa akong makita ang nag-iisang anak ko na nakaratay sa putanginang higaan na 'yan!"

Tears fall in his eyes. Hindi ko alam kung bakit hindi ako naniniwala sa mga luha niya. Siguro dahil palabas na naman niya 'to?

"Leave, Eryx. I don't want to see you anymore. Isang pagkakamali ang lumapit at humingi ako ng tulong sa 'yo."

He look at me with so much painfullness in his eyes. I don't care about him anymore. I don't want to be fooled by him again. Loving him is a mistake.

Tahimik siyang lumabas ng pinto at naiwan ako sa loob. Nahihirapan man ay pilit akong tumayo para haplusin ang mukha ng anak ko.

"I'm sorry, baby. I'm sorry, ng dahil sa akin nandiyan ka ngayon. Kung hindi lang sana ako lumapit sa Daddy mo edi sana wala ka diyan. Can you open your eyes for me? Tell them that you're not dead. Open your eyes for me, baby. Please, pretty please, baby."

Dumaan ang ilang minuto ay hindi siya nag respond sa sinabi ko. Sinubsob ko ang mukha ko sa kama at malakas na humagulhol. Kung pwedeng ako na lang ang pumalit sa kinahihigaan ng anak ko ginawa ko na.

"Ma'am, dadalhin na po sa morgue ang bata. Paki fill-up na lang po nitong form."

Wala sa tamang pag-iisip na tumango ako. Seeing my son's in a hospital bed with a cold body is my greatest downfall.

Nakasunod ang mata ko sa anak ko na inililipat ng mga Nurse. This is a reality. Ito ang realidad na hindi ko kayang tanggapin.

"Ate! Ate!"

I didn't gave my attention to the woman who called me. I just watch my son softly being taken away from me. Creating a mistakes is like killing my self more than I can't imagine.

Bakit ba hindi ko agad na realize? If we're away from Eryx, edi sana hindi na nangyari ito. Ang lahat ng sisi ay dapat mapunta sa kaniya.

"Where's my son? Is he okay?"

Nakangiting tanong ko sa babaeng nasa harapan ko. I can see her face properly. Kailangan ko ng umalis dito, bakit nga ba ako nandito? Sino bang patay? My son's need me. Kailangan ko na siyang puntahan.

"Ate! Anong nangyayari sa 'yo? Masakit mang isipin pero wala na siya ate. Wala na si Viel..."

I chuckled because of what she said. Sino ba itong babae na ito? Anong patay na ang anak ko. Nanduon siya sa hospital eh, nanduon siya at naghihintay sa akin.

"Nurse! Nurse! Anong nangyayari sa ate ako?"

Nangunot ang noo ko ng umiyak siya. Why is she crying? Did I make her cry? Nagkibit balikat ako at lumabas. Napunta kasi ang atensiyon niya sa nurse kaya nakatakas ako.

Mabilis ang naging pagtakbo ko palabas ng hospital. I smiled when I saw the familiar car! Buti na lang at nandito yung kotseng regalo ni Eryx. Speaking of Eryx, bakit nandito yung kotse niya?

"Ate! Ate! Where are you going?!"

"Fuck! Vanilla!"

Kinabahan ako ng tumakbo sila papalapit sa akin. Sa sobrang takot ko ay napasakay ako sa kotse at binuhay ang makina. My tears started to fall slowly because of them! Why are they chasing me? I'm scared.

Mabilis kong pinaandar ang kotse hanggang sa mawala na sila sa paningin ko. Nagtungo ako sa kinaroroonang hospital ng anak ko. Sigurado akong gising na ito at hinanap na ako.

Namilog ang mata ko at halos lumuwa ang mata ng makita ang malaking sasakyan na bubunggo sa kotseng sinasakyan ko. Gosh! What to do? What I am gonna do! Im scared! Pinilit kong ibahin ang direksiyon ng sasakyan  ko pero kasabay ng pagpihit ko ng manobela ang pag salpok ko sa malaking sasakayan.

Tila bumalik ako sa reyalidad sa pansamantalang pagkawala sa sarili.

"Yung babae!"

"Nakakaawa! Lasing siguro!"

"Tulungan natin!"

"Tumawag kayo ng pulis!"

Nanghihina akong nakasubsob sa manobela at nahihirapang gumalaw. Pinilit kong imulat ang mata ko pero wala na akong makita. I can't see anything. Patay na ba ako? Bakit hindi ko makita ang mga bagay na nasa harapan ko?

"Miss? Miss? Miss?"

Tumingin ako sa pinanggalingan ng boses pero wala talaga akong makita. Kumirot ang sintido ko kaya napasigaw ako sa sakit. I felt like my head is spinning!

"Baby, wait for me, okay? Magkakasama na tayo." Bulong ko sa kawalan.

"Fuck! Open the fucking door, Vanilla!"

"Call the ambulance!"

"Ate!"

Gaano kapait ang naging kapalaran ko? Why destiny always ruining my life? Bakit hindi ako hayaan nang tadhanang maging masaya? Do I not deserve to be happy? Do I deserve this fucking life?

Kung magising pa ako pagkatapos ng napagdaanan ko kahit na imposible. Can destiny give me a happy ending? Is destiny happy seing me suffering?

"Vane... can you hear me?"

Kung pagbibigyan ako ng panginoon ngayong humiling. I wanted to forget everything. Kung paano nagsimula at kung saan nagtapos. I wanted to have a normal life.

Bumuka ang bibig ko at ilang kataga na hindi ko naman kilala ang lumabas sa bibig ko.

"Eryx Perseus... Viel Stanros Perseus."