Μια φορά κι ένας Αύγουστος

Πόσο εύκολα ξεχνάς;

Το επόμενο πρωινό το πέρασε μετρώντας λεκέδες στο ταβάνι. Κοίταξε το κινητό της πολλές φορές θέλοντας να βεβαιωθεί πως δεν έκανε λάθος εκείνη, πως δεν ήρθε όντως κάποιο μήνυμα από εκείνον και πως το μήνυμα της δεν έμεινε στο διαβάστηκε αλλά απαντήθηκε.

Όμως, κάθε φορά που σέρνει το δάχτυλο της στην οθόνη, έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια ιστορία.

Ένα ανοιγμένο μήνυμα, χωρίς ανταπόκριση, χωρίς ούτε σημάδι ζωής από τον νεαρό σερβιτόρο.

Μήπως κατάλαβε κάτι λάθος τελικά; Όχι, αυτό δεν γίνεται. Της είπε καθαρά πως θα της στείλει μήνυμα για την ξενάγηση της επόμενης μέρας. Μα και λάθος να είχε κάνει, του είχε στείλει, εκείνος το είχε δει μα απάντηση δεν έδωσε. Αχ και να μπορούσε να το διαγράψει, αισθάνεται... ντροπή; Ναι, θα ήταν ένα σωστό ουσιαστικό για να περιγράψει τι νιώθει.

Πιάνει τον εαυτό της να ξεφυσά έντονα καθώς στριφογυρίζει στο κρεβάτι με τον κλιματισμό ανοιχτό. Την διακόπτει από το σκότωμα της ώρας της το χτύπημα στην πόρτα. Ανοίγοντάς την έρχεται αντιμέτωπη με μια ευδιάθετη και πέρα για πέρα χαμογελαστή Κατερίνα.

«Πως και σπίτι σήμερα;» την ρωτά λες και ξέρει, σαν να γνωρίζει πως ο φίλος της την παράτησε ίσα ίσα στο ξεκίνημα της ξενάγησής τους. Και σαν να ξυπνάει από τον βαθύ λήθαργό της η Δόμνα, διαβάζει πλέον καθαρά τα μηνύματα που στέλνουν τα μάτια της κοπέλας απέναντί της. Είναι τώρα πια ξεκάθαρο..

«Εχθές η μέρα ήταν τρομερά κουραστική.»

«Ήταν; Γιατί ο Λεοντής φάνηκε ξεκούραστος στην δουλειά.»

«Τι να σου πω, μάλλον έχει συνηθίσει; Εγώ κουράστηκα πάντως.»

Η καστανομάλλα αφήνει τα πράγματα που κρατούσε στο τραπεζάκι δίπλα από την είσοδο. «Ο παππούς με έστειλε να σου δώσω αυτά για να φας, αν θέλεις κάτι άλλο πες μου.»

«Όλα καλά, ευχαριστώ.»

Προς έκπληξη όλων των ευγενών της συμπεριφορών, η Δόμνα κλείνει την πόρτα στο πρόσωπο της Κατερίνας και κλειδώνει για να δείξει την εντελώς ξαφνική δυσαρέσκειά της στην πρόσφατη ανακάλυψη σχετικά με τα αισθήματα της κοπέλας προς τον νεαρό της φίλο και ξεναγό της ξανθομαλλούσας.

Ανοίγει την σακούλα με το φαγητό κάπως σκεπτική μα έπειτα, βλέποντας την χειροποίητη φάβα της οικογένειας με το ψητό λουκάνικο και τηγανητές πατάτες, ξεχνά ό,τι είχε στο μυαλό της -για λίγο έστω.