BAŞ BELAm

22.BÖLÜM(YENİ DUYGULAR)

Adam beni küçük bir kutuya sokmaya çalışırken anılar aklımda tepişiyordu dar alan ve karanlık korkumun ilk başladığı gün, önce saçlarımı yolmaya başlayışım ardından kendimi uyanık tutmaya çalışırken kendi ettim çiğnemem size bu iğrenç gelebilir zaten öyle ama başka çarem yoktu.

Eğer bayılırsam uyanamama gibi bir riskin varsa sizde bunu yapardınız.

-Lütfen bırak gideyim babama bir şey söylemem lütfen.

Adamın gözlerinin içine bakıyordum gözlerim durmadan yaş dökerken adamın yüzünde bir mimik bile oynamamıştı bu kadar mı vicdansızdı.Adam son süret  beni daracık yere itti.

Ardımdan kapıyı kapattı içerisi aşırı dardı bi köpek klübesi gibi ağlayıp duvarlara vurmaya başladım.

Aciz durumdaydım babama yalvarmama rağmen beni çıkarmaması.Yapamazdım 2 saat burda duramazdım yere oturdum ve bacaklarımı kendime çektim ellerimle saçımı çekip bağırmaya başladım

-Anne gel anne bu adamdan beni kurtar yapamıyorum anne yaşamaya çalışmaktan bıktım.

Herşey üstüme gelmeye başladı bu darlık yetmiyormu gibi sanki daha da daralıyordu karanlık hiç olmadığı kadar siyahtı.İçine  çekmeyi her zamanki gibi başarmıştı bu sefer daha da dibe batıyordum.

Yavaş yavaş nefes almaya başladım kendimi sakinleştirmeyi ama olmuyordu tahminen 10 dk beri burdaydım .

Olmuyorr, olmuyor saçlarımı yolarcasına çekmeye başladım .Deli gibi bağırmaya başladım hereşey sanki burda gözümün önüne geliyordu.

Babamın beni saçlarımdan sürükleyerek buraya sokması bu yüzden yanağımın soyulması herşey.Deli gibi bağırmaya devam ettim kendimi susturamıyordum bayılıcak durumdaydım ama artık kendimi dinç tutmak zorunluluğu hissetmiyorum.

Yaşayacağım hayat buyken hayatta olmak bana saçma geliyordu kimseye mantıklı gelmiyor demibi babanın bu kadar acımasız olması ama öyleydi bu adamın bana yapmadığı kalmamaıştı yapıcağını yapmıştı ama son damlaydı çünkü artık beni göremiycekti.

Sakinleşmeye çalışmak yerine kendimi daha da sıktım ellerimi saçlarımdan çektim ve buğulu gözlerle ellerime baktım saçımn yarısı resmen şuan ellerimdeydi şaşırmıycak kadar buna alışkındım.

Ellerimdeki saçları ellimi koparırcasına almaya alıştım ellerimi duvara sürtmeye ellimdekilerden kurtulmayı çabaladım delirmeye başlamıtım şaşırmamıştım çünkü bu her zaman oluyordu en son noktada çıldırmaya başlıyordum.

Ellerimi kandan dolayı görmüyordum ayağa kalktım ve kafamı duvara vurmaya başladım.

-Baba istediğin olucak ve ölücem.

Kafamı deli gibi duvara vuruyordum başım kanadığına emindim hiç oldığım kadar berbat durumdaydım.Ağlayarak yere çöktüm dayanıcak halim yoktu artık ben bir hiçtim her zaman olduğu gibi.