The Tragic Us

Chapter 11

Sinalubong agad ako ng yakap ni mama pagkapasok ko sa bahay.

" Good evening, ma!" bati ko sa kanya.

" Salamat naman at naka uwi ka na, I was worried of you Shane ng nabalitaan ko na nasa clinic ka daw " she said and concern was evident on her tone.

Inalalayan niya ako pa upo sa couch namin, and I started sharing to her what happened.

" Buti na lang talaga at tinawagan ako ni Troy at pina- alam sa akin ang nangyari sayo. I was about to go there with you pero nag de-deliver ako ng foods ko that time"

I can only imagine Troy explaining everything to my mother who's panicking.

" Good thing Troy assure me to take care of you kasi sabi ko hindi ako makakapunta. And I was even more thankful ng sabihin niya sa akin na ihahatid ka niya sa bahay " dugtong pa ni mama habang inaalala ang siguro'y napag usapan nila ni Troy.

" But anyway where is he? Bakit hindi mo inimbita man lang sa bahay natin Shane? Gusto ko pa naman na personal siyang pasalamatan" nanghihinayang na saad ni Mama.

" May lakad siya ngayon ma, medyo late na nga siya e dahil sa paghatid sa akin"

I appreciate Troy's effort evenmore, lalo na ng nalaman ko na mas inuna niya pa ako kaysa sa ibang pang bagay.

" Oh Shane anak, mabuti at naka uwi ka na, at saktong nakahanda na ang hapunan na niluto ko" si papa na lumabas galing sa kusina.

Good thing at wala siyang trabaho ngayon, at sa gusto ko na rin siyang tanungin tungkol sa nakita ko sa mall.

" Tinawagan ako ng mama mo sabi e dinala ka daw sa school clinic ninyo, I was about to go there and check on you pero walang papalit sa duty ko" paliwanag ni papa.

Nasa hapag kainan na kami, at ngayon ko na lang ulit nakakasama at nakaka sabay si papa sa pagkain dahil sa nitong mga nakaraang linggo ay palagi siyang wala.

" Okay lang pa at hindi naman malala" I answer as I made eye contact with papa.

He just nods his head at me. The conversation went on and on. Ngunit hindi ko maiwasan na isipin ang mga maaaring itanong ko sa kanya mamaya.

Pagkatapos ng hapunan ay nag volunteer si mama na siya na ang magliligpit at maghuhugas ng pinagkainan namin para daw makapagpahinga ako. But I have one thing to do first.

I think this is my opportunity to ask papa. Nandito siya sa sala nanuod ng palabas. Ng namalayan niya na nasa gilid ako ng sofa na inuupuan niya ay agad niya ako binalingan ng tingin.

" Pa pwede ba kita maka usap"

Parang gulat ang mukha ni papa dahil sa pagiging seryosos ko.

" Oo naman Shane ... Ano ba 'yun?"

Umupo ako sa isa pang sofa na nasa gilid din ng kanya. Tumuwid ako sa pagkaka upo at tinitigan siya na parang nagdadalawang isip.

But this is the perfect to ask him for it, kaya hindi ko na sasayangin 'to.

" Kasi pa noong Sabado, around 10 a.m. in Robinson's mall... I saw you at may kasama kang babae" tinitigan ko maigi si papa at inobserbahan ang reaksiyon niya. 

Ang kanina'y gulat niyang mukha ay mas lalo pang gulat dahil sa narinig niya mula sa akin.

Eversince, it's always my father whom I looked up to. Siya lang ang lalaking pinagkatiwalaan ko ng sobra. But this past three months, I can feel that there's something going on with my father.

Hindi ko man ito gustong isispin, but I can't just ignore the feeling of doubt and curiosity out of it.

" Ahh... I don't remember that day na Shane, alam mo na dahil na rin sa katandaan ng Papa mo " at pahapyaw siyang tumawa to make the conversation more light.