ခ်စ္စရာေကာင္ေလးအျဖစ္ ကမၻာကူးေျပာင္းမယ့္ အရွင္သခင္ႀကီး

54

ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ေသာ လုခ်န္ဖုန္းမွာ အံႀကိတ္ရင္း မ်က္ႏွာရဲရဲျဖင့္ ကားထဲမွထြက္သြားသည္။ သူက အၿမဲတမ္းဦးစားေပးအဆင့္တစ္ခု၌ ရွိခဲ့သည္။ ယခု သူ ေမာင္းခ်ခံရေသာအခါ လူမ်ားက မည္သို႔ေတြးၾကမည္နည္း။

ကားထဲမွ လုခ်န္ဖုန္းထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ရွိန့္ဖုန္းက ေခါင္းလွည့္လိုက္ကာ ေဘးခုံ၌ထိုင္၍ အိပ္ငိုက္ေနေသာကေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သက္ျပင္းခ်လိဳက္ကာ ကေလး၏ ေခါင္းေပၚမွ ႏူးညံေသာ အမဲေရာင္ဆံႏြယ္မ်ားအား ၾကင္နာစြာပြတ္သပ္လိုက္သည္။

ရွိန့္ဖုန္းက မတုံးအေပ။ သူအရင္က အာ႐ုံမစိုက္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ယခု ကေလးကို သူႏွင့္အတူ ေခၚထားေသာအခါ လုခ်န္ဖုန္းမွ ၎ကိုရိုင္းျပသည္အား သူအဘယ္မျမင္နိုင္မည္နည္။

သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ားထဲတြင္ ေအးစက္မႈမ်ား မထင္မရွား ရွိေနသည္။ အသင္းထဲမွ အျခားေသာစြမ္းအင္ရွိသူမ်ားက ခ်င္းယြင္အား လ်စ္လ်ဴရႈထားျခင္းကို သူနားလည္နိုင္ေသးသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကမၻာပ်က္ေနခ်ိန္တြင္ တစ္ကိုယ္တည္းေနျခင္းက သာမန္ကဲ့သို႔ျဖစ္လာသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားမွာ သူတို႔၏သားသမီးကိုပင္ စြန့္ပစ္နိုင္ရာ ခ်င္းယြင္ကဲ့သို႔ အသိဉာဏ္မျပည့္စုံသူကိုေတာ့ ဆိုဖြယ္မရွိေခ်။

ဒါေပမယ့္ လုခ်န္ဖုန္း ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ခ်င္းယြင္က သူ႕အား ဘာမွမႏွောက္ယွက္ေပ။ သူ႕မွာ ခ်င္းယြင္ကို ပစ္မွတ္ထားေန႐ုံက လြဲၿပီးအျခားေကာင္းတဲ့အလုပ္ မရွိဘူးလား။

ညဥ့္တျဖည္းျဖည္းနက္လာ၍ အသင္းက ေနာက္တစ္ဖန္ စခန္းခ်ျပန္သည္။ အေျခစခန္းက နီးစပ္ရာတြင္ရွိေန၍ စခန္းခ်ရာေနရာမွ လူမ်ားမွာ အေပ်ာ္မ်ားျပည့္လွ်ံေနကာ ဧရိယာတစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနသည္။

ခ်င္းယြင္နိုးေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အရင္ကဲ့သို႔ ေျပးလႊားကစားမေနေပ။ ရွိန့္ဖုန္းက ထိုတစ္ေယာက္ အရမ္းေျပးလႊားကစားေနၿပီး စားဖို႔ေမ့ေနမည္ စိုးသည့္အတြက္ လူကိုကားထဲတြင္ထည့္ထားကာ ေကြၽးေမြးေနသည္။

"မင္းရဲ႕ ခိုကိုလႊတ္ထားလိုက္။ ျမန္ျမန္ ၊ ပါးစပ္ဖြင့္ၿပီး ေနာက္တစ္လုပ္စားဦး။ " ရွိန့္ဖုန္းက လက္ျမႇောက္ကာ ထိုကေလး၏ ေခါင္းကိုကားဘက္ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး ဇြန္းယူကာ ဇြန္းအျပည့္ထမင္းေၾကာ္ တစ္လုပ္ေကြၽးရန္ျပင္သည္။