ခ်စ္စရာေကာင္ေလးအျဖစ္ ကမၻာကူးေျပာင္းမယ့္ အရွင္သခင္ႀကီး

66

အလြန္ရႈပ္ေထြးေသာ လူမ်ားႏွင့္အတူ ေန႕လယ္စာစားျခင္း ၿပီးဆုံးရန္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့သည္။

ေန႕လယ္စာစားၿပီးေနာက္ ရွန္မင္းရယ္ အိပ္ခ်င္လာသျဖင့္ ပါးစပ္ကိုအုပ္ကာ အနည္းငယ္သန္းလိုက္သည္။

ေအဟတ္က လူငယ္ေလး၏ သြားစြယ္ေလးမ်ားအား ၾကည့္ေနၿပီး အေရွ႕တိုးလာကာ ခဏသြားအိပ္မလားဟု အိမ္အကူေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။

"ဟင့္အင္း။ ကြၽန္ေတာ္ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ " လူငယ္ေလးက ဖုန္းေဖ့မင္ႏွင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ထပ္ေနခ်င္ေသးသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ သူထပ္သန္းသည္ကို မထိန္းနိုင္ေသာ္လည္း ဆက္ေတာင့္ခံေနတုန္းပင္။

ရွန္မင္းရယ္သန္းေနေသာေၾကာင့္ ဖုန္းေဖ့မင္ပင္ ႏြေးေထြးစြာေမးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ ယိုဒါ၏ႏွလုံးသားထဲ မနာလိုမႈ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕လက္ေဆာင္ကို အခ်ိန္ကိုက္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းေဖ့မင္၏ အာ႐ုံစိုက္မႈကို လုယူလိုက္သည္။

"ဖုန္း။ မၾကာေသးမီက ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို C တိုင္းျပည္ကေန လက္ဖက္ေျခာက္အခ်ိဳ႕ သယ္လာေပးဖို႔ ေမးထားတယ္။ မင္း ျမည္းၾကည့္ခ်င္လား။ "

ဖုန္းေဖ့မင္က ဤအရာမ်ားအေပၚ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ယိုဒါသိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပင္ သူ႕စကားမ်ားကိုၾကားေသာအခါ ဖုန္းေဖ့မင္က ခ်က္ခ်င္းၾကည့္လာသည္။

ယိုဒါက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ဖုန္းေဖ့မင္ႀကိဳက္ေသာ မဂ္လာရွိသည့္တိမ္ပုံစံအလွဆင္ထားေသာ ဘူးေသးေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။

"မင္းက အရမ္းအလုပ္မ်ားမေနတဲ့ ပုံပဲ။ မဟုတ္ရင္မင္းမွာ ဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးကို ရွာဖို႔အခ်ိန္ေတာင္ဘယ္လိုရွိနိုင္မွာလဲ။ " ဖုန္းေဖ့မင္၏ ေလသံတြင္ စေနာက္ေနပုံေပၚေသာ္လည္း သူက ယိုဒါ၏ အေလးေပးမႈေၾကာင့္ အလြန္အမင္း ေက်နပ္ေနေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။

"ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားေနေန မင္းႀကိဳက္တတ္တာေလးေတြကို သတိရပါတယ္။ " ယိုဒါ၏ ဖုန္းေဖ့မင္အေပၚ အၾကည့္မွာေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ရွန္မင္းရယ္၏ တည္ရွိမႈက တကယ္အသုံးဝင္သြားတာျဖစ္ရမည္။ ယိုဒါ၏ ဖုန္းေဖ့မင္အေပၚ မွတ္ယူမႈက ရိုးရိုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ မဟုတ္ေတာ့ေပ။