De elementbeheerser: Het verraad

Hoofdstuk 6

Note: Zoals je misschien al gemerkt heb is er nog geen beschrijving van hoe Cecilia en Cassian eruitzien. Dat is omdat ik wil dat iedereen zijn eigen beeld kan maken van hoe de tweeling eruitziet, welke huidskleur ze hebben, hoe hun haar eruitziet. Persoonlijk vind ik het altijd fijner om zelf te bedenken hoe de hoofdpersoon eruit ziet omdat bij sommige verhalen de hoofdpersoon altijd de standaard blond haar en blauwe ogen heeft. (Dit is geen haat op schrijvers, ik heb het zelf ook gedaan toen ik voor het eerst begon met schrijven en ik geef het eerlijk toe.) Dus als je daar nog vraagtekens bij had is dat hopelijk duidelijk nu.Als je nog verdere vragen hebt, voel je vrij om je vraag te stellen, in de comments of in een privebericht. 

Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie nog leuke dingen gedaan in de vakantie? 

Mandy Mink :)

P.o.v Cecilia

De volgende ochtend word ik wakker door het geluid van voetstappen voor mijn deur. Ik wacht tot degene aanklopt, maar dat gebeurt niet. Als er na ruim twee minuten nog steeds niet geklopt is sluip ik mijn bed aan en kleed ik me snel aan. Misschien ben ik gewoon te alert, maar als het iemand was die geen kwade bedoelingen had dan had diegene allang aangeklopt, tenzij diegene het niet durft. Maar zelfs dan zou hij weglopen na een tijdje. Zo stil mogelijk open en sluit ik het mijn nachtkastje om mijn geweer en monitie eruit. Met een korte blik naar mijn alarmklok loop ik naar de deur. Ze staan er nu al bijna acht minuten. Op dat moment word er aangeklopt en ik bevries. Verdomme, waarom moet deze situatie zo moeilijk zijn? Ik zucht en klik de munitie onderin het pistool voor ik die in mijn riem doe en mijn tshirt erover heen trek. Met mijn vingers om het handvat van mijn pistool geklemt doe ik open. 

''Hartelijk gefeliciteerd!'' Ik knipper een paar keer met mijn ogen en bedenk me dan dat het inderdaad vandaag mijn verjaardag is. Voor mijn deur staan mijn broer, zijn vrienden, mijn mentoren, Lucian en Hailey, en mijn enigste vriendin hier op de basis; Angel. Ik laat het geweer los en omhels de mensen een voor een. ''Dankjewel,'' Mompel ik.  Als ik daarmee klaar ben stap ik weer naar achteren.  ''Ik zou jullie binnen laten, maar ik ben bang dat mijn kamer daar een beetje te klein voor is.'' Die opmerking zorgt ervoor dat mijn broer moet grinniken en ik glimlach zelf ook lichtjes.  Lucian schraapt zijn keel, wat ervoor zorgt dat we allebei naar hem kijken. ''Hoe gezellig het ook is, jullie moeten je voorbereiden op de missie van morgen. Maar voor we beginnen met de training, hier is nog een cadeau.'' Ik pak verbaasd het platte, vierhoekige ding van hem aan. Als mijn mentor me ziet kijken glimlacht hij gerustellend. ''Het is van ons allemaal,'' Voegt Lucian toe. Ik scheur voorzichtig het papier eraf en zie dan de achterkant van een fotolijst. Met nog een laatste twijfelachtige blik op de mensen voor me draai ik het voorwerp langzaam om en bekijk het. 

Op de foto die erin zit staat een man met een klein baardje en warme, blauwe ogen die kijken naar de cameralens. Hij draagt een licht versleten, zwarte broek en een witte blouse. Hij houd de hand vast van de vrouw de naast hem staat. Ze heeft lang, rood haar en donkere ogen waar je nauwelijks van weg kan kijken. Niet donkerbruine donker, echt pikzwart. Het is raar, je zou zeggen dat iemand met donkere ogen er eng uitziet, maar iets in de ogen van de vrouw komt me bekend voor. Het zorgt ervoor dat ik me op mijn gemak voel. Ik bestudeer haar gezicht en zie dat ze glimlachend naar iets voor haar voeten kijkt. Ik volg haar blik en zie twee kinderen voor haar voeten zitten, ze kunnen niet veel ouder zijn als vier. Ze zitten in een kleermakerszit en kijken glimlachend omhoog naar de volwassenen achter hun. Pas na een seconde herken ik ze en ik hap naar adem. Dat zijn wij. Het linkse meisje ben ik en de jongen is Cassian. Als ik weer opkijk rolt er een traan over mijn wang. ''Z... Zijn dit...?'' 

Ik kan nauwelijks iets uitbrengen, het voelt alsof alle lucht uit mijn longen is geperst. Mijn broer knikt en pakt mijn linkerhand in de zijne. ''Ja, het zijn onze ouders. En kijk,'' Hij wijst naar de linkerhoek, waar er klein iets geschreven is. Denemarken, 2010, Gila, Sam, Cecilia en Cassian Ferguson. Het is mijn moeders handschrift. Ik kijk mijn broer aan met tranen in mijn ogen. ''Onze eerste en laatste vakantie samen,'' Fluisteren we tegelijkertijd. We waren toen nog maar vier jaar oud, en we gingen voor het eerst op vakantie aangezien onze ouders altijd heel druk waren. Nooit hadden we verwacht dat ze maanden erna allebei spoorloos zouden verdwijnen. Ik snik en druk het fotolijstje tegen mijn borst aan. ''Dankjewel voor dit cadeau. Ik had niets beters kunnen wensen,'' Zeg ik tussen twee snikken door. Mijn broer slaat zijn armen om me heen en legt zijn kin op mijn hoofd. ''Alles voor jou, zusje,'' Fluistert hij. 

Later die dag trainen Cassian en ik samen in de trainingshal, maar dit keer met een simulatie die bijna gelijk is aan de hal waar we morgen de C.O.V gaan afluisteren. Ik grijns naar hem en ietswat zenuwachtig glimlacht hij terug. Dan zetten we de brillen op en gaat de simulatie beginnen. 

Extra note:  Sorry voor dit korte hoofdstuk, maar dat komt doordat ik het spannende gedeelte voor het volgende hoofdstuk wil houden. Zijn jullie benieuwd over hoe de missie gaat verlopen?