Για εσένα που σε χάνω...

1ο κεφάλαιο Η συνάντηση!

Το τέλος άρχισε από την αρχή.

Μέσα στα πρώτα φώτα της ημέρας φαίνεται η πορεία των συναισθημάτων μας  . Από αυτή την αντίδραση, μόλις θα μας ενοχλήσει αυτό το πρώτο φως του ηλίου που διαπερνά τα εμπόδια και καταλήγει στα μάτια μας.
Αυτό το πρώτο πρωί λοιπόν, του πέμπτου μήνα στο χρόνο. Ξεκίνησε με την ευχάριστη παρέα των φίλων μου. Χωρίς αυτή τίποτα δεν θα είχε αλλάξει εκείνο το πρωί . Όλα θα συνέχιζαν να κυλούν σχεδόν αδιάφορα. Χάρη στις φίλες μου ονόματι  Δήμητρα, Κλειώ και Άρτεμις άρχισε να παίρνει μέρος στη ζωή μου η δράση, άρχισα να βιώνω έντονα συναισθήματα και εμπειρίες. Η ζωή μου δεν ήταν πλέον απλώς ύπαρξη.

Το γρασίδι πιο πράσινο από ποτέ  και με το κρυστάλλινο νερό , που γυάλιζε εξαιτίας των ηλιαχτίδων που παράλληλα έκαιγαν τα κορμιά μας. Αποφασίσαμε να σηκωθούμε και να το απολαύσουμε. Αφού βουτήξαμε ανέβηκα εγώ με την Δήμητρα στα βράχια αντικρίζοντας δυο αγόρια γνωστά φυσιογνωμικά που προσπαθούσαν να ανέβουν στο πιο ψηλό σημείο του βράχου δεξιά μας. Η Δήμητρα βρήκε ευκαιρία να σας γελοιοποιήσει ανεβαίνοντας γρήγορα και προσπερνώντας σας με μεγάλη ευκολία.

Ο - εντυπωσιάστηκα Ντέμη. Φώναξε γελώντας ο Ορέστης ενώ εσύ που στεκόσουν πίσω του απορρούσες γιατί σε κοίταζα επίμονα.
Α - χωράς να ανέβεις αν θέλεις . Μου είπες κάπως μπερδεμένος αλλά ταυτόχρονα χαμογελαστός.
Σ - όχι απλά... Τίποτα.  Είπα εγώ κυρίως ντροπιασμένη προσπαθώντας να θυμηθώ ποιός είσαι.
Ο - έλα φίλε μου, μας έχει κάνει ρεζίλι η Δήμητρα. Πάμε!.

Η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε για λίγο ,μέχρι να ξαναπάρει το σχήμα του το νερό. Τα γέλια  όλων μας είχαν τραβήξει την προσοχή των κοριτσιών που σχολίαζαν το πόσο άβουλοι  είστε . Κατά την πτώση του Ορέστη, άφησε μια κραυγή κορακιού από το σπρώξιμο που του έδωσες. Μια οικειότητα διαγράφηκε στα χαμόγελα μας καθώς κοροϊδεύαμε το μελλοντικό φίλο μας.
Βγήκαμε όλοι μαζί στα ρηχά σχολιάζοντας τι είχε συμβεί μέσα σε λίγα δεύτερα. Μιλήσαμε λίγο και φύγαμε κάπως βιαστικά όταν χώρισαν οι δρόμοι μας στην άμμο.

Μόλις συνειδητοποίησα τι ώρα ήταν, έτρεξα να μαζέψω τα πράγματα μου. Έπρεπε να προλάβω το τελευταίο ΚΤΕΛ για Αθήνα. Αφού χαιρέτησα τα κορίτσια μίλησα με τον φίλο μου από την παραγωγή .

Καθόμουν στη στάση και άρχισα να σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που πέρναγαν από μπροστά μου. Όλοι, μια διαφορετική ιστορία. Ακόμα και ένας κόκκος άμμου που τον θεωρούμε τόσο ασήμαντο, κρύβει μεγάλη ιστορία που κανείς δεν κάθισε ποτέ να αναρωτηθεί. Που έχει ταξιδέψει; σε πόσα μέρη ; μέχρι που έφτασε εδώ. Εμείς δεν δίνουμε σημασία σε αυτές τις "λεπτομέρειες", έτσι είναι οι άνθρωποι πολλοί με πολλές ιστορίες και είναι λίγοι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για εσένα.
Έτσι λοιπόν, την ώρα που έβλεπα να πλησιάζει το λεωφορείο γύρισα το κεφάλι μου λίγο, για να αντικρίσω τον τρόμο στα μάτια σου την ώρα που παραλίγο πήγες να τρακάρεις. Αμέσως πετάχτηκα ξεχνώντας το λόγο όπου στεκόμουν εκεί και έτρεξα να δώ αν ο φόβος που αντίκρισα στα μάτια σου έγινε αληθινός.