Για εσένα που σε χάνω...

...

Νωρίς το πρωί , ξεκινήσαμε όπως κάθε φορά για την παραλία . Βρεθήκαμε εγώ με την Άρτεμις και την Κλειώ κοντά στη στροφή κοντά στο περίπτερο . Η Δήμητρα θα ερχόταν αργότερα, οπότε συνεχίσαμε την συνηθισμένη και απαράλλαχτη διαδρομή προς το φούρνο. Πήραμε το κλασικό καφέ που μας έφτιαχνε ο φίλος μας ο Φρίξος και τα φρέσκα λουκουμάκια που μας κέρναγε ο κύριος Γιώργος και πήγαμε να κάτσουμε στο γρασίδι πίσω από τη θάλασσα. Όλα ήταν ήρεμα και συνηθισμένα, καθίσαμε, χαλαρώσαμε, απολαύσαμε τον ήλιο. Μέχρι  ... Που άρχισε να μας λούζει το αυτόματο πότισμα . Έπρεπε να μας δείς, ουρλιάζαμε λες και μας επιτίθονταν κοπάδι από έντομα. Πολλά αν αναρωτιέσαι. Ξαφνιασμένες, προσπαθώντας να σώσουμε ότι μπορούσαμε από τα πραγματά μας  .

Σ- Από πότε ποτίζουν στις 10 το πρωί ! ; φώναξα εγώ , απεγνωσμένη από το μπάνιο που δεν ήμουν έτοιμη να κάνω ακόμα.
Α-Νομίζω πως δεν χρειάζομαι πια  τον καφέ, ξύπνησα! Γκρίνιαξε η Άρτεμις.
Πριν προλάβει να σχολιάσει κάτι η Κλειώ, παρατηρήσαμε την Δήμητρα όπου στεκόταν μαζί με ένα αγόρι πίσω μας και γέλασαν με τα χάλια μας.
Δ-Πάλι καλά που άργησα. Είπε χωρίς να σταματήσει το γέλιο της.
Κ-Καλώς τον Νίκο! Αναφώνησε με χαρά η Κλειώ .
Α- Θα σε χαιρέταγα αν δεν γέλαγες με τα χάλια μας, αγαπητέ. Σχολίασε η Άρτεμις, με ένα ειρωνικό χαμόγελο που έσβησε απότομα.
Δ- αχαχα, Σοφία... Από εδώ ο Νίκος, φίλος και συμμαθητής του Αλέξανδρου από το σχολείο.
Σ- Γειαα! Χάρηκα. Είπα βιαστικά την ώρα που κάναμε χειραψία με το ένα μου χέρι να σφίγγει το δικό του και με το άλλο μου χέρι να φτιάχνω την τσάντα μου.
Ν- Ο Αλέξανδρος μου έχει πει για εσένα.
Σ-Αρκετά;
Ν- Ναι, δηλαδή πολλά .... Χαίρομαι που σε γνωρίζω και από κοντά.
Του απάντησα με ένα χαμόγελο ανίδεη για τις βλέψεις που είχατε για εμάς.

Συνέχισε για λίγο ακόμα η οργάνωση, μέχρι που ξανά καθίσαμε στις ψάθες μας, πάνω στο κρύο πια γρασίδι . ( μόλις είδαν ότι κάναμε μπάνιο σαν τα σκουληκάκια  στα φυτά όταν τα ποτίζεις , έκλεισαν το αυτόματο πότισμα και μας ζήτησαν συγγνώμη από το μαγαζί μπροστά μας. Παρ'όλη την αναστάτωση, μας περιτριγύριζε όλους μια περίεργη ευφορία.

Κάτι τέτοιες μέρες, σε αυτό εδώ το μέρος δημιουργείται ξανά αυτή η οικειότητα που σου θυμίζει ότι ανήκεις σε αυτόν τον τόπο. Χαιρόμαστε με όποιον και αν έχουμε δίπλα μας, μόνο και μόνο επειδή χαιρόμαστε για το που βρισκόμαστε. Είναι σαν  να λέμε το μέρος που ανήκουν οι ψυχές μας. Βέβαια, πολλές φορές  αυτό το μέρος έχει και πολλούς ανθρώπους που πρέπει να προσέχουμε ,να μείνουμε μακριά . Αυτό όμως ποτέ δεν απέτρεψε κανέναν μας από το να το αγαπάμε .