Until When Will You Stay?

CHAPTER FOUR

Chapter Four

     "Why do we have superheroes? When did they invent the word Powers? Can you imagine, what will happen to the world, that has magic?" Professor said while walking at front of us.

     "If we happen to have a magic, a super power, that may help us, or worsen us. What will happen to this world?" Aniya nito at tumingin sa amin.

Its boring. Why do we need to learn this? I mean, Psychology sucks.

     "I'll be given an example, what if you have this power, like you can predict the death by everyone, by just looking at every persons eyes? Hmmm?" Umikot ang mata nito.

Lintek, 'wag lang ako ang dapuan ng mga mata na 'yan.

     "Ms. Alcantara? Can you answer that for me?"

Nagkunwari akong nagsusulat nang marinig ko ang apilyido kong tinawag, I quickly stood up.

     "Ms. Alcantara, what will you do if you will have a superpowers, that you can predict the future by just looking at their eyes, but you can't change their fate. Because death can't be stopped." Tumingin ako rito maging sa mga kaklase ko na naghihintay sa sagot ko.

Bakit pakiramdam ko tumutukoy sa akin ang tanong na 'to, What the hell?

     "I-i will just. . do nothing. If i can't change their fate, maybe i should just be alone and just ignore the people who will lean to me, in that way, i couldn't feel guilty." I answered.

Sinusubukan kong kalmahin ang sarili, recitation 'to, hindi ako pwedeng magkamali. Tumingin ang sa guro sa akin. As if naman nababasa ko ang utak niya, sana 'yun na lang ang ibinigay sa akin, kaysa sa ganito.

     "Hmm, what an answer. So, if you happen to have a superpower that can predict the future, you will just run away?" Professor said.

Tumingin naman ako rito, at tumango.

     "So you will run. But, let me tell you this one, you're running from people because you're afraid, not because you'll feel guilty, you're afraid that they will leave you, and once they leave you, you can't do anything because it's their fate." He said while still looking at me.

Natigilan ako.

Tangina, sa mga kataga ng aming guro, tinamaan ako. Tinamaan ako ng sobra-sobra, kasi ganoon ang ginagawa ko, mula noon hanggang ngayon.

Ang pagtakbo.

———

Lutang akong naglalakad sa gilid ng kalsada, parang durog na durog ako ngayon, dahil nga ba sa sinabi ng aming guro? o dahil natamaan ako sa katotohanan?

Takot nga ba talaga ako? Takot nga ba talaga akong maiwanan ulit? Siguro nga takot ako, duwag. Takot ako na baka pag hinayaan ko silang pasukin ang buhay ko ay iiwan rin nila ako, iiwan ulit nila ako.

Nakakapagod masanay, masanay na may laging nasa tabi mo, pero pag dumating ang oras, ang araw na itinakda, iiwan ka na nila, pagkatapos kang sanayin.

I'm too sick, too tired, for another temporary people in my life.

Tahimik na lamang akong naglakad sa daan, sinisipa sipa ang maliliit na batong sumasalubong sa akin. Sa sobrang tahimik ng kalyeng ito, sandali kong naalala ang nangyari noong nakaraang araw.