Chain Of Symphony (On-going)

Kabanata 2

Transferred

Natagpuan ko nalang ang aking sarili sa isang malaking lumang bahay na napapaligiran ng mga punong niyog.

I don't know what to say but this time I describe myself as crazy young woman. I isolate myself from the people living in this town.

How could I survive from this dead place where there is no internet connection in this area and sad to say this place is too far from the neighborhood. Shit!

All I found inside my room is my single bed and my mini walk in closet. Napabuntong hininga ako dahil sa liit ng aking kwarto at mas malaki pa yung kwarto ng mga kasambahay namin doon sa Manila kisa sa kwarto ko ngayon.

Napahiga nalang ako sa maliit kung kama na malayong-malayo sa aking kama doon sa City. I faced the wall and suddenly tears are now started to glide on my face.

Ganon ba ako ka sama para parusahan ng ganito? All I want is to enjoy my life and to be a good friend to someone pero bakit ganito ang nangyari.

Napahagulgol nalang ako dahil sa inis na aking naramdaman ngayon.

Napapikit ang aking mga mata at gusto ko nalang sanang matulog ngunit may biglang kumatok sa aking pinto.

"Ma'am Liah pinapatawag ka na ng lola mo." Mahinahong sambit ng isang babae mula sa likod ng pinto.

Na iinis ako sa kanilang lahat kaya napasinghal ako dahil sa galit, "Leave me alone! I don't want to talk to you."

"Pero ma'am, ako po yung mapapagalitan paghindi ka bumaba." sagot ng babae.

"I don't care! Just mind your own business." I decide to cover my head using the pillow because I don't want to listen her annoying voice.

Akala ko ay umalis na siya dahil wala na akong narinig na ingay mula sa likod ng kwarto subalit dumaan lang ang tatlong minuto ay may naririnig na naman akong malakas na katok ngunit hindi ko ito pinansin kaya nagpatuloy ang pagkakatok na mas lalong naka pag painis sa akin.

Bahala ka sa buhay mo! Manigas ka.

Tumagal ng tatlong minuto ngunit nanatili parin ang maingay na katok mula sa aking pinto kaya busangot akong tumayo at binuksan ito.

Papagalitan ko na sana ang babaeng kanina pa nagpupumilit na palabasin ako ng pinto ngunit nagulat nalang ako sa aking nakita.

Hindi babae ang nasa tapat ng pinto bagkos isa itong lalaki na matangkad. Hanggang dibdib niya lang ako kaya napatingala ako sa kanya.

"Bakit hindi ka lumabas." Isang malamig na boses ang aking narinig.

My eyes can't stop on watching his hazel eyes. Those thick brows, long lashes, pointed nose, kissable fine lips and most of all his perfect jaw line.

I saw how his adam's apple go up and down kaya mas lalo akong humanga sa gwapo niyang mukha. Pinsan ko ba siya?

"Tinanong kita kung bakit ayaw mong lumabas." Kunot ang kanyang noo habang nakatingin sa akin kaya hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan.

"It's none of your business." Damn it!

Napangisi siya at agad na tumayo ang isang kilay, "So that's the reason why you are here. Good to you." Nang matapos siya sa kanyang sinabi ay agad niya akong tinalikuran at bumaba mula sa may hagdan at nagtungo doon sa kusina.

"Anong sinabi mo! Hoy! Bumalik ka." pagsisigaw ko ngunit hindi siya nakikinig sa mga sinabi ko.

Grrrrr..... Sino ba yon? At bakit ganoon siya umasta. Hindi niya ba ako kilala?