Chain Of Symphony (On-going)

Kabanata 4

Ride

Sa pinakasulok na lupain mula sa hilagang kanluran ng Albay ay tahimik naming tinatahak ang malawak na lupain papuntang Santo Dominggo na kung saan nakatayo ang bahay ng aking lola.

Ni isa ay walang nagsalita sa amin kaya palinga-linga nalang ang aking mga mata mula sa berding lupain na aming dinadaanan ngayon.

Nababagot na akong makasama si Rius. Hindi siya pala salita at kahit sa pagsulyap man lang ay hindi niya maibigay. Nakakaumay at nakakainis na siya.

Mas gusto ko pang makasama sina Edward dahil malaya akong nakakapagsalita at higit sa lahat nakakaaliw silang makasama. Hindi kagaya ng isang to na para bang may malaking problema na hinding-hindi ma alis sa kanyang isipan.

Napadungaw nalang ako mula sa nakababang bintana ng SUV. Hindi naman ganon ka bilis ang takbo ng sasakyan kaya parang hinahaplos lang ng hangin ang aking pisngi.

"Hmm... kailan kaya ako makakabalik ng Maynila." Busangot ang aking mukha matapos ko bigkasin ang mga pangungusap na lumabas sa aking bibig.

"Liah may sinasabi kaba?" tanong niya ngunit nanatili parin ang kanyang mga mata mula sa kalye na aming dinadaanan ngayon.

Nagdadalawang isip pa ako kung sasabihin ko ba o hindi ngunit hindi ko ma pigilan ang aking sarili kaya na sambit ko ito sa kanyang harapan. "Wala naman pero matanong ko lang, ganyan kaba talaga Rius?" hinintay ko ang kanyang sagot kaya hindi ko tinanggal ang aking mga mata sa kanyang direksyon.

Medyo na gulat pa siya kaya hininto niya sa gilid ng daan ang aming sinasakyan. "Ano ang ibig mong sabihin?"

"Ayaw mo ba akong makasama? Ang tahimik mo kasi." Damn it!

Napakagat labi siya at agad na gumuhit sa kanyang mukha ang pilyong ngiti. "Paano mo naman na sabi na ayaw kitang makasama?"

Niluluko niya ba ako? Bakit ako kinilabotan sa kanyang sinabi.

"Ahh- ano kasi parang galit na galit ka pagkasama mo ako." Shit Liah!

"Hindi lang ako mahilig makipagusap okay. But I'm not mad at you. Let's go uuwi na tayo baka hinahanap na tayo doon sa bahay." Nakita ko naman na agad niyang binuhay ang sasakyan at sinimulan itong paandarin.

You got a fast car

Is it fast enough so we can fly away? We gotta make a decision Leave tonight or live and die this way

So I remember when we were driving, driving in your car

Speed so fast it felt like I was drunk

City lights lay out before us

And your arm felt nice wrapped 'round my shoulder

And I-I had a feeling that I belonged

I-I had a feeling I could be someone, be someone, be someone

Napakanta nalang ako ng marinig ko ang musika mula sa loob ng sasakyan. I'm not really good at music but music makes me feel better and calm.

Ewan ko lang kung bakit ganito ang tama ko sa mga lumang kanta ngunit ang nasisigurado ko lang ay nagbibigay ito positibo sa aking isipan.

My parents weren't fun of music but my heart is the only exemption. Every time I'm playing music inside my room, I feel that my sense will travel into different spaces and location. Para bang may sarili akong mundo pag naririnig ng aking tainga ang himig ng isang kanta.

"You got a fast car is it fast enough so you can fly away? You gotta make a decision Leave tonight or live and die this way. Hmmmmmm." mula sa aking bibig.