Από αγκάθι βγαίνει ρόδο

κεφαλαιο 9

Από τότε τα παιδιά δεν ξαναβρεθηκαν. Έχασαν κάθε επαφή. Μόνο στον δρόμο αν τύχαινε να βρεθούν έλεγαν μια <<Καλημέρα>>. Μέχρι εκει. Σαν να ήταν απλα γνωστοί.

Η Δανάη ξεκίνησε να κάνει παρέα με τα κοριτσάκια της γειτονιάς της. Ταιριαξαν γρήγορα ευτυχώς. Όμως μέσα της ένιωθε ένα κενό. Της έλειπε ο φίλος της. Όσο μεγαλωνε ξεχνουσε όλο και περισσότερα για εκείνον. Μέχρι που τελικά η συντροφιά του και η φιλία τους εγινε μια χαρούμενη, θολή ανάμνηση.

Πέρασαν τέσσερεις μήνες από τον αρραβώνα. Η Μαγδαληνή έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι, τον Νικόλα τους. Ίδιος ο Κωνσταντής εξωτερικά και εσωτερικά.

Τον λάτρευε τον αδερφούλη της. Δεν ήθελε κοριτσάκι.Φοβόταν μήπως της "έπαιρνε" τον μπαμπά της. Καθόταν δίπλα από την κούνια του και διάβαζε όταν ο μικρούλης έκλαιγε, του χτενιζε τα μαλλάκια και του φορούσε τις στεκες της.

Και ο Αλη απέκτησε μια αδερφούλα λίγα χρόνια μετά. Ο Μεχμέτ έφερε άλλη μια γυναίκα στο σπίτι. Εκείνη, όπως και η Αζιζε, δεν τον ήθελε. Ήταν πολύ μικρότερη του. Την πήρε από το σπίτι της με την βία. Την λυπόταν ο Αλη και προσπαθούσε να την βοηθήσει να το σκάσει. Μέχρι που έμαθε πως έμεινε έγκυος. Έκλαψε πικρά.

Και η Αζιζε όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη τρομοκρατηθηκε. Οχι γιατι ζηλευε. Φοβήθηκε πως αν έκανε αγόρι, θα το εστρεφε εναντίον του δικού της παιδιού σαν εκδίκηση για όσα της συνέβησαν, όπως γινόταν με τους γιούς των σουλτανων. Προσπαθούσε να τον κρατήσει μακρυά της.

Και τα χρόνια περνούσαν...

Άνοιξη 1912

Πραγματοποιούνται εκλογές στην οθωμανική αυτοκρατορία για δεύτερη φορά. Οι 《εκλογές με το ρόπαλο 》 όπως έμειναν στην ιστορία. Και όχι άδικα. Στις εκλογές εκείνες επικράτησαν η βία και η νοθεία. Οι Νεότουρκοι κέρδισαν 106 έδρες από τις 207. Αυτή την φορα οι 239 βουλευτές ήταν μουσουλμάνοι και οι 37 διαφόρων θρησκευμάτων.

Μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1912, ξεσπάει ο πρώτος Βαλκανικός πόλεμος. Οι λαοί της Βαλκανικής χερσονήσου, αγανακτισμένοι από τα όσα περνούσαν αιώνες, υπό τον δυσβάσταχτο τυραννικό ζυγό, αποφασίζουν να ενωθούν και εναντιωθούν στην οθωμανική αυτοκρατορία με σκοπό να ανακτήσουν τα εδάφη τους.

Καθοταν στο κρεβάτι τους. Αγκαλιά με την γυναίκα του. Είχε γύρει στο στέρνο του. Χαμογελούσαν. Σαν να ήταν η τελευταία τους φορά.

Τύλιξε το σεντόνι γύρω της και ξάπλωσε δίπλα του.
-Σε αγαπώ, πολύ Κωνσταντή μου, ψιθύρισε γλυκα στο αυτι του και άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο του.
-Με όλη την δύναμη της ψυχής μου, ανταπέδωσε χαμογελώντας στην γυναίκα του. Έκλεισε τα μάτια της και αποκοιμήθηκε κρατώντας το χερι του.

Σηκώθηκε προσεκτικά από το κρεβάτι τους. Γρήγορα ντύθηκε και προσεκτικά κατέβηκε στο υπόγειο. Ξεθαψε το καλα κρυμενο του οπλο. Χρόνια είχε να το χρησιμοποιήσει. Έτρεξε πάνω.

Η Μαγδαληνή ασυνείδητα πετάχτηκε στον ύπνο της. Κατάλαβε πως ο άντρας της έλειπε. Σηκώθηκε προσεκτικά και κάθησε στην πορτα.

Ταραχτηκε όταν την είδε.<<Μ-Μαγδαληνη;>> απόρησε τρομαγμενος.
<<Θα μας άφηνες ξανα;>> ρώτησε με δάκρυα στα μάτια. Δεν της απάντησε.
- Θα με άφηνες ξανα μονη, αυτή την φορά με δύο παιδιά, να τα βγάλω περα; Ποιος θα μας προστατέψει;
-Α-αγάπη μου, αυτή είναι η ευκαιρία μας. Αν καταφέρουμε και καταλάβουμε τα παράλια θα είμαστε ελεύθεροι.
- Και αν δεν τα καταφέρουμε; Και αν χρειαστεί να φύγουμε από εδω; Δεν ξέρεις τι τράβηξα μέχρι να επιστρέψεις.

Την έκρυψε προσεκτικά στην αγκαλιά του.
-είχες ορκιστεί πως θα έμενες. Για κανέναν άλλο πόλεμο. Ότι είχες να δώσεις το έδωσες, τι άλλο πρέπει να κανεις;
-Άλλοι δίνουν την ζωή τους. Χάνονται για να μπορούμε εμείς να ελπίζουμε.
- Οι άλλοι δεν θα κινδυνεύουν όταν επιστρέψουν σπίτια τους. Αν φύγεις θα κατηγορηθείς για εσχάτη προδοσία, και κάνεις δεν θα μπορεί να σε σώσει από εκείνους. Μην φύγεις. Μείνε. Αν όχι για εμένα, για τα παιδιά.

Δεν έδωσε απάντηση. Κατευθύνθηκε προσεκτικά στο δωματιο των παιδιών. Τα έβλεπε μέσα από την μισάνοιχτη πορτα. Η Δανάη κρατούσε αγκαλιά τον Νικολάκη και κοιμόντουσαν ήσυχα. Εμεινε να τα κοιτάει αρκετή ώρα. Σαν να αναθεωρουσε αν έπρεπε να φύγει.

Γύρισε στο δωματιο του και ξάπλωσε δίπλα στην Μαγδαληνή. Την πήρε στην αγκαλιά του.
-θα μείνω, είπε αποφασιστικά. Θα μείνω για εσένα και για τα παιδιά μας. Γιατί το υποσχέθηκα.
Δεν είπε τίποτα, μόνο χαμογέλασε. Σταμάτησε να φοβάται. Ξάπλωσε στην αγκαλιά του και αποκοιμήθηκε γλυκά...

Νέο κεφάλαιο! Το άργησα αρκετά. Το σημερινό κεφάλαιο με δυσκόλεψε καπως αλλα απο ενα σημειο και μετά το αγάπησα. Εσείς τι λετε;

Αν σας αρεσε μπορείτε να πατήσετε το αστεράκι κάτω αριστερά και να αφήσετε κάποιο σχόλιο ή κάποια ιδέα. Μπορείτε επίσης να προτείνετε την ιστορία σε κάποιον φίλο σας ή και να με ακολουθήσετε γιατί με βοηθάει💕