"Mama! Ayoko ng uminom ng gamot! Please lang! Wag na! Pagod na pagod na po akong uminom ng gamot! Ate nurse!! A-ayaw ko na po!" I cried and cried. Walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko. Wala na akong pakialam sa mga taong pumapasok sa room ko. Madami ng nurse ang nagpapakalma sa akin dahil wala na akong tigil sa pagsigaw at pag-iyak. Tiyak kong sobrang maga na nitong mga mata ko.
"Hope, inday... halika na hindi ka talaga gagaling pag hindi mo ito ininom. Sige na inday, gusto mo si ate Yam nalang papainom nitong gamot. Paborito mong nurse si ate Yam diba? Gusto mo ba siya? Tatawagin namin siya ngayon din." pagsusumamo ni Ate nurse.
Iling lang ako ng iling sa kanila. Kahit ano pang sabihin nila tinikom ko lang ang bibig. Natatakot akong baka gapusin nila ako upang mainom ko lang yung mga gamot. Natatakot na ako sa mga gamot. Ang dami ng ipinaiinom nila sa akin. Ang lalaki pa nila.
My throat already hurts so bad. Probably from shouting, crying, and sobbing loudly. I wandered my eyes and saw my mom crying. She sobbed loudly also na para bang konektado ang mga puso't-isipan namin. My heart ached just the sight of my mom crying because of me. Ayaw ko mang makita siyang umiiyak because she's been through a lot already. I know that. Pero ako na naman itong tanging dahilan kung bakit siya nahihirapan. Para akong natamaan ng malaking bato. Pinapahirapan ko ang tanging nasasandalan ko sa mga panahong ito.
Everything sinks in. I was the reason of everything. The root of my mom's suffering, my dad's hardships, my sister's endure, my nanay's hurting. My family's woe.
I made them suffer. Of course, I didn't intend to do this. I never intended wanting to see them like this. I never chose to be like this nor want. After seeing my mom wrecked, I realized that it hurts like hell to see their afflicted faces.
I stared at the nurse intently, controlling the tears that are falling with no permission. "Ate nurse, akin na po yung tubig. Iinumin ko na po lahat." I told her while staring at her.
Her eyes opened widely. She seems so frantic. Panic-stricken perhaps. She stared at me blankly for a moment. Her eyes speaks astonishment. I know.
"T-ta-talaga? I-ii-iinom ka nito? L-lahat?" tanong niya sa akin. Her voice sounds surprised. Ang tanging nasagot ko lang sa kanya ay pagtango. Nung nakita niya ang pagtango ko ay dali-dali niyang kinuha ang mga gamot.
Nung natauhan naman ang ibang mga nurses ay tinulungan nila si Ate nurse sa pagkuha sa ibang mga gamot na iinom ko. Sa pagkakaalam ko, walo ang lahat ng gamot ko pero hindi naman sabay-sabay kong iinumin ang lahat ng ito ngunit sa tingin ko'y iinumin ko ng sabay ang lahat ng ito dahil hindi ko nagawang inumin ang mga ito kanina dahil sa nangyaring pagpupumiglas ko.
"Tubig po." sabi ko sa lalaking nurse. Para siyang natauhan dahil dali-dali niyang kinuha ang baso ko at nilagyan niya ito ng tubig.
Iniabot niya sa akin ang baso na may laman ng tubig. "Oh, dahan-dahan lang sa pag-inom Hope." I smiled at him at iniabot ko na pabalik sa kanya ang baso matapos inumin ang mga gamot. I stared at them. They all smiled.
"Good girl, Hope. Very good. Naubos mong inumin lahat ng gamot! Yehey!" sabi sa akin ng isang babaeng nurse na nakalimutan ko ang pangalan. I smiled at her as a response.
My eyes wandered and stared at my mom sighing of relief. Natigil na din siya sa pag-iyak kagaya ko pero mahahalata mo talagang galing siya sa pag-iyak dahil sa pulang mata.
