Not Everything Is About You

Ｉ．"𝓝𝓮𝔂𝓲 𝓼𝓮𝓿𝓭𝓲𝓰𝓲𝓶𝓲 𝓫𝓲𝓵𝓶𝓲𝔂𝓸𝓻𝓾𝓶..."

~°•1144 kelime•°~

"ɴᴇʏɪ ꜱᴇᴠᴅɪɢɪᴍɪ ʙɪʟᴍɪʏᴏʀᴜᴍ..."

Harry ve annesi yine bir psikiyatri merkezinden çıkmışlardı. Arabaya bindiklerinde Harry'nin annesi derin bir nefes alıp verdi.

Harry'nin ailesi Harry'nin sorunları ile uğraşmaktan çok yorulmuşlardı. Harry'nin fazla abarttığını düşünüyorlardı.

Sanki Harry halinden mutlu muydu?
En çok o acı çekiyordu. Rahat nefes almak istiyordu ama her nefesi batıyordu. Uyukusunda bile zorbalık görüyordu.

-

Bir hafta sonra,

Harry okuldaydı, okulun binasına doğru gidiyordu, etraftaki insanların varlığı onu çok gererken, bakışlarını yerde tutarak binaya girdi.

Ve...evet yine iyi bir başlangıç olamamıştı, birisi Harry'i çok sert ittirmişti, Harry gözlerinin dolmak üzere olduğunun farkındaydı hızlıca merdivenlerden çıkıp sınıfının önünde, öğretmeninin gelmesini beklemeye başladı.

-

Yine klasik bir gün geçirmişti Harry okulda, yok yere yediği kaba kaba laflar, yok yere gördüğü kaba kaba davranışlar...

Eve gidince duş alıp, üzerini giyindiği gibi yatağına geçip uyumuştu.

-

"Harry!"
Anne, Harry'nin odasına girmişti.

Harry ses ile uyandı ve ona baktı.

Anne iç çekti.
"Yine mi uyuyorsun Harry?"

"Evet, çok yorgunum."

"Ne yapıyorsun ki yoruluyorsun?"

Harry iç çekti.
"Ne var anne?"

"Okul nasıl geçti?"

Harry durdu, kötü geçtiğini söylemek istemiyordu, annesinin yüzündeki hayal kırıklığını her seferinde görmek çok canını yakıyordu ama dili yalan söylemeye de gitmiyordu ki eğer iyi geçtiği gibi bir yalan söylerse annesi yine başlayacaktı 'evet bak iyi de olabiliyormuş, her şeyi abartmana gerek yok, herkes kötü şeyler yaşıyor, kötüleri değil iyileri gör...' diye ve bu Harry'nin hiç hoşuna gitmiyordu, onu çok kötü ve suçlu hissettir-

"Harry, bir soru sordum."

Harry, annesinin cümlesi ile düşüncelerinden çıktı.
"Aynı..." diye mırıldanarak yatağından kalktı ve üzerine hırkasını geçirip aşağı indi.

Anne iç çekti.

-

Dört gün sonra,

Anne, Harry'i okuldan almıştı, yine psikiyatriste götürüyordu.

Harry okulda çok kötü şeyler yaşamıştı yine, ağlamamak için kendini o kadar zor tutuyordu ki ama annesinin de çok...um üzgün olduğunu görünce kendi acısını unutmuştu o an için.
"Anne neyin var?"

"Bir şey yok..." Anne iç çekti, "Çok bıktım sadece."

"B-benden mi?"
Harry sordu içi acıyarak, biliyordu ailesinin ondan çok bıktıklarını.

"Hayır Harry, senden değil. Sorunlarla uğraşmaktan. Baban...yine durup durup bana çatıyor, hayattaki her sorununun sorumlusunu ben yapıyor, işte yaşadığı sorunlar yüzünden benim üstüme geliyor, sinirini benden çıkarıyor."

Harry çok kötü hissetmişti, annesi ile babasının bu durumları onu çok kötü hissettiriyordu, hele o küçükken, o kadar ağır geliyordu ki her şey ona, onların bağırtılarına küçük bir çocuk olarak tek başına katlanıyordu, yanında hiç kimse yoktu, paylaşabileceği hiç kimse yoktu ve her şey onu daha da içine kapanık biri yapmıştı. Harry, annesi ile babasının ayrılmalarını beklerken, birden Gemma olmuştu ve ayrılma işleri geri kalmıştı ama ikisinin birlikte olması çok saçma geliyordu Harry'e, hayatı daha çekilemez hale getirmenin mantığı neydi ki? En azından Gemma'nın yanında tartışmamaya özen gösteriyorlardı.