Kabuk bağlamış yarama baskı yapan mazimin parçalarındansın yalnızca. Temenni ederim ki lütfen büyümüş ol. Büyümüş ol ki, kırık bi' af ile karşıma geldiğinde seni ve geçmiş acılarımı gönül rahatlığıyla âzâd edebileyim.
ও
Her şey senin için: Gün boyunca dualarım
Uyuşturan ateşi uykusuz gecelerin
Şiirlerimin beyaz sürüsü
Ve mavi yangını gözlerimin..
Hiç kimse daha yakın olmadı bana
Hiç kimse böylesine üzmedi beni
Acıya salıp gidenler bile
Okşayıp bırakanlar bile hatta.
- Anna Ahmatova
ও
Bir hüzün var kalbimi sızlatan,
Bir geçmişim var, gözlerimi yaşlarla yakan.
Alamam nefes, kalbim bu denli hızlanınca,
Geçmez mi acılar, hiç geçmezler mi ruhumdan, canımı yakmadan...
Geçmiyorlar, Yoongi.
Bu hislerin kuyruğunda nasıl kıvrana kıvrana sen tarafından sürgün edildiğimi izliyorum her geçen gün. Ne kadar vakit akmış olursa olsun, gençliğimin o kara günlerinin o acizlik dolu bakışlarını hissediyorum her bir karışımda. Zaman hiçbir şeyin ilacı değil de, kalbi patlatan, ciğerleri kanla dolduran bir zehre dönüşüyor yalnızca.
Böyle olmamayı dilerdim göklerdeki, ruhumun asıl sahibi yaratıcıdan. Baktıkça eza duyduğun bir benliğin kol gezdiği bu bedeni taşıyor olmanın yükünü anlatamam...
Her neyse, benim bu artık sıradanlaşmış boğucu sızlanmalarımı okumak istemezsin.
Ne tuhaftır ya, senin bu yazdıklarımı gerçekten kale alıp okuyacağını düşünmem... Belki kapağını bile açmazsın. Belki de okuyunca gülüp geçersin, kafana takmazsın öyle değil mi?
"Okuyorum Jeongguk. Gülüp geçmiyorum da öyle sandığın gibi. Kendimden biraz daha nefret etmemi sağlıyor her kelimen." kahvesini içerken içinden geçirdiği cümlelerin, geçmişinde olduğu kişiyle alakasızlığına kendisi de epey şaşırıyordu.
Gerçi, bu dediklerimin tam tersi gerçekleşse bile, hatta sen pişmanlık hissetsen bile ne değişecek? Elbette yıllarca bunu diledim. Bir özrünü duymak için gün saydım. O pişmanlığı hissetmen için dualar ettim her ne kadar senin üzüntünün beni daha çok üzeceğini bilsem de. Fakat ne değiştirecek bu benim hayatımda? Büyük bir acı çoktan çekilmişken, hâlâ çekiliyorken, senin pişmanlığın neyi değiştirecek söylesene? Çok mu mutlu olacağım? Sonunda sevildiğimi mi hissedeceğim? Peki, uğradığım onca zorbalığı nasıl unutup da hayatıma kaldığım yerden devam edeceğim, zaten okuldan ayrıldığım gün gitmem için keyifle yalvaran bakışlarında yaşam çarkım dönmeyi durdurmuşken?
Ah Yoongi... Beni öyle üzdün ki, çektiğim sancıları asırlar sonra bile unutmayacağım.
Hazır okuldan söz açılmışken, hikayemize devam edelim. Ne dersin?
Günler geçiyordu ve benim okula gelmemdeki tek ve yegâne sebebim olmuştun. Artık sabah zorla uykumdan uyanmak yerine, annem beni uyandırmaya gelmeden önce uyanıp, güzelce hazırlanarak gitmeye başlamıştım okula. O zamanlar aynalarla aram pek iyi değildi, kendimi güzel bulmazdım. Benim için eksiklerimi görmek çok kolaydı. Aslında hâlâ değişen bir şey yok. Ne kadar büyümüş ve değişmiş de olsam, yine de aynalara uzun uzadıya bakamıyorum.
Senden sonra dalgalı saçlarımı düzleştirmeye, güzel parfümler kullanmaya başlamıştım bilmem hatırlar mısın? Jen bu yüzden benimle alay ederdi ve dersin ortasında utançtan yanaklarım kızarırdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
bileklerinde mâtem ও yoonkook
Fanfic❝Sensiz geçen zamanların "acı" adlı değirmenlerinde öğütüldü kalbim. Çarklar döndükçe unutmaya çalıştım seni. Çarklar döndükçe adını sayıkladım, eski günlerdeki gibi. Sen kırmızı gibi kızgın, küstah ve fevri. Ben ise bitmeyen senelerce sana hasret...
