Bir Demet Papatya (Düzenleniyor)

1.7

Yeni bölüm geldi. 

Bölüm şarkısı: Mustafa Ceceli~ sultanım

''Bizim bir arkadaşımız vardı da o sormamı istemişti...''

Nilsu fısıldayarak kolumu cimcikledi.

"Kardeşim... Ne diyorsun sen ?''  

"Bilmiyorum...'' diye mırıldandım yapmacık bir gülüşle. 

Deniz ağabey ''Kimmiş o arkadaş ?'' diye sordu. 

''Şey...''

''Ney...''

''Şey canım...''

''Neymiş canım ?''

''Ahmetmiş.'' dedim ilk aklıma gelen isimle. 

''Kim Ahmet ?''

Hadi ama bu adam niye bu kadar zorluyordu ki şimdi ? Tezgaha huşuyla başımı çevirdim. Kim Ahmet olduğunu bir bilsem zaten söyleyeceğim be Deniz ağabey, ama bir bilsem!

''Amaan bizim ortaokulda beraber okuduğumuz vardı ya, o Ahmet işte süt abiciğim. Neyini anlamıyorsun ?'' 

Evet yine batmıştık bir yalan çukuruna! 

Deniz ağabeyin kaşları çatıldı. 

''Ahmet neden bu kıza sorsun kızım gizli gizli ?''

E haklıydı adam. 

''Süt abiciğim...'' diye bir adım attı Hüsna Deniz abiye doğru. 

''Ben diyorum ki...'' dedi ve bir adım daha yaklaştı. Aralarında dört beş adımlık bir mesafe vardı. ''Acaba...'' dedi ve bir adım daha...

 ''SANANE!'' ve evet kulaklarda bir çınlayış, gözlerde buğulanma... Ne varsa yaşatırdı yahu bu çığlık !

Deniz abi kulaklarını saniyeler sonra rahat bıraktı ve Hüsnaya cevap vermeye tenezzül etmeden bana döndü. 

Gözlerimin içine bakarak ''Doğru. Banane ki?'' dedikten sonra omuz silkmiş ve sessizce mutfaktan çıkmıştı. 

Trip mi atmıştı o ?

''Noldu le buna ?'' 

''Bilmem..'' dedim tezgaha tutunarak. 

''Kahve...''

Anlamayarak Nilsuya döndüm. ''Kahve ?'' 

Gözleriyle ocağı gösterdiğinde haliyle o tarafa gözüm kaydı.

''Hihh kahve!!!''

~

Uzun uğraşlar sonucu kahveleri düzgünce herkese dağıtmayı başarmıştık. Şimdi ise bahçede hep beraber oturup sohbet ediyorduk. Aslında ortama kasvet çökmüştü. Daha doğrusu bana. Ben hala bir saat öncesinde yaşananları düşünüyordum. Yengemin sözlerini, Deniz abiyi... 

En sonunda derin bir nefes almak için gözlerimi ellerimden çekip yukarı doğru bir bakış attım. Hamza ile göz göze geldiğimizde kaşlarımı istemsizce çatarak bakışlarımı hemen geri çekip ''Le havle ve le kuvvete...'' diye mırıldandım sessizce.

Hâlâ ona çok sinirliydim. Nasıl bir insanın sevgisini bu kadar küçümseyebilirdi ki ? Ben küçümseyemezdim mesela. Neyse ki ona olan sevgim bitmişti, Allah kurtarmıştı belki de beni ondan. 

Bana "Banane ya ben mi sev dedim?" Diyen bir çürümüş kalp vardı ortada. Ruhu gibi. Ben oğluna burun kıvırırken annesi konuşmaya başladı.