DÖVMECİ GÜZEL // FİNAL

|12|

(bölüm düzenlendi)

Nare'nin ağzından.

Can abinin anlatığı lise anıları ile masada kahkahaları mız yükselmişti. Bir süreden sonra can abide gülmekten devam edememişti..

Saatin geç olması ile abim hesabı ödeyip bizide kaldırmıştı.

Mekandan çıktığımızda abim beni kendine çekip saçlarımdan öptü.

"Nare'yi ben bırakıcağım, Pamir sende bu ikisini bırak bunlar tek giderse başları kesin belaya girer." dedi abim.

Pamir kafasını salayıp Emre abi ve Can abiyi arabaya sokup çalıştırdı. Abim kısa bir an elini kaldırıp indirdi.

Arabaya binip kemerimi taktım. Sigara paketimde kalan son sigaramı yakıp pencereyi açtım.

" Ne zamandan beri içiyorsun? " dedi.
Ağzımdaki dumanı açık pencereden bırakıp abime baktım. Dikkatle araba sürüyordu.

"16 yaşımda, tadını merak etiğim için içmiştim, sonra ise bırakamadım." dedim. Umursamaz bir sesle.

Abim ters ters elimdeki sigaraya bakıp önüne döndü. Geçtiğimiz yollarda insanları inceliyordum.

Biten sigaramı söndürüp önünden geçtiğimiz çöp konteyneri ne fırlattım .

Girdiğim sokak ile kemerimi çözüp arabadan indim. Abimde inip yanıma geldi.

" Sen neden indin.?" dedim.

"Seninle geliceğim. saat çok geç oldu başına birşey gelmesin." dedi. Etrafa gözlerini gezdirdi.

Abime ters ters bakıp önden yürümeye başladım. Sanki ben kendimi koruyamam. yılardır koruyorum şimdide korurum kendimi.

Sokağı dönmem ile yerimde donmam bir oldu.

Yanıyordu...

Dükkanım yanıyordu...

Cayır cayır yanıyordu...

Yerimde durmayı bırakıp koşmaya başladım. Gözlerimden yaşlar akıyordu. Dükkanın önü insan dolmuştu.

İtfaiye ekipleri, polis hepsi vardı. Yangını söndürmeye çalışıyordu lar .

Dükkanın önüne gelmem ve polisler in beni tutması bir oldu.

"Hanımefendi giremesiniz, lütfen uzaklaşın." dedi. Polislerden biri.

Ağlamaktan başka birşey yapamıyordum. Polislerden ikisi koluma girip beni uzaklaştırdılar.
Abim koşarak yanıma gelip bana sarıldı.

"Yanıyor abi, dükkanım yanıyor." dedim. Hıçkırıklarım arasında.

Abim dolu gözleri ile bana bakıp daha sıkı sarıldı.

Yanan Dükkanım, evime ağlayarak baktım. Elimden birşey gelmedi.

Kendimi ilk defa bukadar çaresiz hissediyorum.
İtfaiye yangını söndürüp gitmişti.

Komşular geçmiş olsun dileyip dağılmıştılar. Polisler yangının neden çıktığını araştırıyorlar.
Abim ise gitmek zorunda kalmıştı üçüncü bio abi kaza yapmış hastanedeyi.

Benmi!?

Ben, dükanımın karşısında bağdaş kurmuş ağlayarak kül olmuş Dükkanıma bakıyorum.

Yanmıştı herşey. Dövme makinalarım, çizimlerim, mobilyalarım, bilgisayarım, herşey..

Geriye küleri kalmıştı..