DEĞİŞİM

Giriş

Hayat gerçekten de çok garip. Yıllarca beklediğin, olmasını istediğin şey yavaş yavaş gerçekleşirken insanın kılı kıpırdamayabiliyormuş. Bunu defalarca deneyimlememe rağmen bu sefer farklı olur gibi gelmişti. Ama tabii ki olmadı. Yıllarca beklemek aslında var olan durumu kendi içinde büyütmekten başka bir şey değilmiş. Yani büyük olan şey beklenen değil de ona sığdırdığın hayaller, umutlarmış. Aradan geçen yaklaşık 1.5-2 yılın ardından ilk kez onunla konuştum. Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi her şey eskisi halindeymiş gibi bir konuşma gerçekleşti. İşte o an anladım o kadar da gözümüzde büyütmeye, araya mesafeler girince sanki imkânsız aşk gibi davranmaya gerek yokmuş. İnsan birini sevince gerçekten çok sevince onu ayrı görüyor yere göğe sığdıramıyor. Ama işte unutmamız gereken de onun da bir insan olduğu ve her şeyin sıradan olabildiği. O insana anlam veren, en özel oymuş gibi hisseden biz olduğumuz gibi bunları kendi kendimize hissettiriyoruz. Kusurlarının üzerine örtüyoruz tabi bu olması gereken bir şey ama bu da yetmiyor hatalarının üzerini de örtüyoruz. Bu örtmeler sonunda da mükemmel olan o, aciz olan biz oluyoruz. Sevgi ne kadar büyük olursa olsun yapılan hatalar belli bir noktaya kadar kabul görebilmeli. O ne yaparsa yapsın sonunda yine onu hak çıkarıp sevmeye devam etmekten kalp vazgeçmeli. Aslında o hisler sevgiden de değildir belki. İnsan ne kadar sevse de sevilmeye de muhtaç bir varlık. Karşıdakinden herhangi bir sevgi görmeyip ona uzun süre sevgi beslemek belki de biraz takıntılık göstergesidir. Ama benim hikayem takıntılıktan başlamamıştı. Şu an nasıl bir hal aldı bilmiyorum ama ilk başlarda çok güzeldi. Hatta sanki bir filmin içindeymiş gibi hissediyordum. Ama işte her filmin bir sonu var ve bazen güzel bitmiyor. Bu filmin de her ne kadar kötü bitmiş gibi görünse de aslında bitmiş sayılmaz. Çünkü hayat devam ediyor ve yarım kalmış her insan bir sonu hak ediyor. İşte ben de size şimdi yarım kalmış ve hiç tamamlanamayacak gibi görünen iki insanın hikayesini anlatacağım.