Kısıtlama olmadan aklıma gelen ve daha önce yazdığım kısa kesitlerle birlikte bazı sözlerimi de yazacağım. Devamını ya da ne yazdığımı görebilmek için "okumaya başla" butonuna basman gerek.
Yazdıklarımı izinsiz (ç)almamanınızı istiyorum.
En son ne zaman yazdım hatırlamıyorum. Şu an da aklımda bir şey yok aslında ama saçmalayacağım işte bir şeyler. Hatta bir kaç yıl önce defterime yazdığım bir konu hakkında yazayım o zaman.
--------
Kısacık yıpranmış saçlarını saklamaya çalıştı genç kız. Gecenin soğuğunda biraz daha titredi içi, biraz daha kızardı parmak uçları. Nereye gitmeli diye düşünürken aklında geç saatlere kadar açık olan o büfe geldi. akşamın ayazında zar zor yürüdü oraya. Yolda umutsuzluk çökmüştü içine. Bu soğukta neden açık olsun ki dedi ama ayakları inatla oraya yürüyor, bedeni inatla ilerliyordu.
Gideceği yere varınca bu akşam da ekmek teknesini kapatmaya gönlü el vermemiş amcayı fark etti. Yorgun görünüyordu bey amca ama huzurlu bir ifade de yer etmişti yüzüne. genç kız kapüşonunu daha çok çekti önüne. Yüzünü düşünemiyordu bile. Kim bilir suratı ağlamaktan ne hale gelmişti. İçi acıdı bu haline. Seyyar masalardan birine oturup bir ekmek arası istedi.
Bey amca gelen kızın ekmeğini masasına koyarken onun buraya hep gelen sevimli kız olduğunu fark etti. Şimdi ne hale gelmişti böyle? Gözleri ağlamaktan kızarmış, yüzü şişmiş, üstü başı kir içindeydi. Anlık bir şaşkınlık dalgasıyla durakladı ama kızı utandırmamak için sessizce uzaklaştı.
Genç kız önüne koyulan ekmeği yemedi. Yiyemedi... Acıları yeterince doyurmuştu canını, bedeni de doysun istemedi. Sadece baktı, dakikaların peşi sıra saatler gelip geçti. Ne genç kız kalkıp gitti, ne de bey amca dükkanı kapattı.
Kızın bu haline daha fazla dayanamayan adam yavaşça kızın masasına gitti, oturdu, derin bir nefes aldı, tam konuşacakken yanından bir hıçkırık sesi duydu. Genç kız ağlamaya başladı, içini dökmeye çalıştı. O ağlarken bey amca da her seferinde peçeteyi yeniliyordu.
Kız biraz rahatlayınca derin bir nefes aldı. Farkına varmamıştı ama kapüşonu da düşmüştü. Hemen kapattı geriye şapkayı ama çekinmişti amcanın yüzüne bakmaya. Bey amca sakince konuşmaya başladı,
" Kesmişsin saçlarını. " genç kız iç çekti konuşmadan önce.
"İçimin yorgunluğunu kaldıramaz oldum. Belki hafifler dedim ama daha çok acıdı canım." bey amca yılların verdiği bir olgunlukla sakince başını salladı.
"Bak kızım, ayakların neden var biliyor musun, ne zaman nereye bir adım atsan ayakların da oraya bir iz bırakır. Hem ileri hem geriye. Bazen aynı yere çok kere gidersin ki çizgilerin net olsun. Bazen bazı yerlerde uzun süre kalırsın ki dinlenesin. Bazen de aynı bölgede o kadar çok dolanırsın ki yorulup sıkılsan da asıl noktayı düzgün boya diye. Yani demem o ki her adım attığın yer, senin hayatının sonuna kadar yaptığın resmin bir parçasıdır. Aynı yerde ne kadar dolaşırsan dolaş sonunda başka bir düz çizgiye geçersin." genç kız derin bakışlarını bey amcaya dikti,
"Ya takılı kaldığım yer hayatımın sonuysa, Ya benim yaptığım resim burada bitiyorsa?" bey amca ufakça gülümsedi, sakince ayağa kalktı, boşluğa buhar dolan bir nefes bıraktı,
"Sen kalemlerinin ucu bitince resmini mi bırakıyorsun? Ha eğer kalemtıraşın yoksa ben sana yeni bir kalem hediye ederim" diyerek tezgahına yöneldi...
-RT
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
