Doğduğundan beri yetimhanede yaşamak zorunda kalan Asi. Daha 2 günlükken konulan pusetinin içinde küçük bir kağıt parçasıyla bırakılmış. Asi adı gibi bir kız olmuş ve gülümsemeyi bile kendine çok görmüş. Asi'ye bakan herkesin ilk dikkatini çeken şey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Tehlikeli bakışlarım dörtlünün üzerinde gezerken Doruk yanında oturan Mirza'ya yaklaştı. Doruk ona baktığımı fark ettiğinde gergince gülümseyip Mirza'ya bir şeyler söyleyip geri çekildi.
"Ben çok fena korkuyorum."
Göz devirdim. Sanki bir şey yapmıştım. Bana yalan söyleyen onlardı. Şuan karşılıklı oturduğumuza şükretmelilerdi.
Kollarımı masaya koydum. Masaya eğilip bir anlam ifade etmeyen gözlerimi onlarda gezdirerek konuştum.
"Ya konuşun yada konuşturayım."
Hepsinin aynı anda gözleri büyürken Doruk sahte öksürük krizine girdi. Bütün kantin onun sesiyle yankılanırken suratımı buruşturdum.
Ferit, Doruk'un sırtına sertçe vurarak Doruk'un olduğumuzdan yerden kaçıp gitmesini sağladı. Kalan üçlü arkasından küfür ederken içimden kalan sabrımı sayıyordum. Çünkü aşmaya yaklaşmıştı.
Elini ensesine atarak konuşmaya karar veren Mecnun'a dikkatlice bakıp söylediklerini dinledim.
"Yalan söylediğimizi hissettirdiysek özür dilerim. Biz sadece...arkadaş olmak istemiştik."
Mirza, Mecnun söylediklerine olumsuz anlamda kafa sallarken Ferit tuttuğu nefesini vermişti. Bense Mecnun'un gözlerinin içine bakmaya devam ettim. Gözlerini kaçırıp bana bakmazken yalan söylediğini anlayabiliyordum.
Fakat bir şey demeyecektim. Gizemli şeyler oluyordu ve ben bu oyunu bozacaktım. Yani yanlarında kalacaktım. Aslına bakarsanız ben oyunlara bayılırdım. Ve bu zamana kadar hiç bir oyunu kaybetmedim. Kaybetmeye niyetimde yok.
