Τι ωθεί τον άνθρωπο στην εγκατάλειψη των σταθερών του;
Η Αβελίν Ντε Βιλλιέ, πέρασε ολόκληρη της ζωή της στο Παρίσι, ακολουθώντας την πορεία που χάραξαν άλλοι για εκείνη όσο την στοιχειώνουν παλιά και νέα φαντάσματα. Δεν σκέφτηκε ποτέ να εγκαταλείψει...
Να ήμασταν βαγόνια σ' άλλο τρένο να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου να μέτραγα σωστά τα βήματά μου να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία όλα θα 'χανε σωθεί
Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία να μην ήσουν η μόνη προκυμαία που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει
Μια κλασσική, τυπική, άκακη τελεία Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία
Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία Θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις Τι στην Αθήνα, τι στο Παρίσι; Δεν ακρεί πια το πλήθος να μας χωρίσει και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία όλα θα 'χανε σωθεί
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Σ. Μ. Ρ
Μέσα στα μαλλιά σου πετάω τις στιγμές μου μεθάω σ' αγαπώ και φεύγω. Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω ένα στίχο σκοτώνω πάρε με μαζί σου, Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι μην ακούς τι λέω. Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι μην ακούς τι λέω.
Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω την ψυχή μου αφήνω σε φιλιά που καίνε. Κοίτα πόσο έχω αλλάξει, σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος. Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι μην ακούς τι λέω. Φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι μην ακούς τι λέω.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
