I Wish I Never Spoke

1-Annie

Είμαι η Άννι, μαθήτρια της τελευταίας τάξης του Λυκείου και ευελπιστώ μελλοντική καθηγήτρια φιλοσοφικής.

Σε όλα τα μαθητικά χρόνια της ζωής μου ήμουν άριστη μαθήτρια. Δεν είχα και άλλη επιλογή μιας που είμαι κόρη ενός από τους πιο σπουδαίους δικηγόρους της Ελλάδας και μιας κόρης μεγαλοεπιχειρηματία, με λίγα λόγια κατάγομαι από μεγάλη οικογένεια. Δεν θυμάμαι πότε τον εαυτό μου σαν παιδάκι να διαβάζει παραμύθια με φανταστικούς κόσμους, δράκους και απαγορευμένος έρωτες διδάσκοντας αγάπη παρά μαθαίνοντας αρχαία ιστορία για πολέμους και κανόνες συμπεριφοράς για ένα καθώς πρέπει κορίτσι της τάξης μου.

Όλες μου οι φίλες ήταν επιλεγμένες από τους γονείς μου, κυρίως κορίτσια μεγάλων οικογενειών ή κόρες συναδέλφων του πατέρα μου. Μου απαγόρευαν να βγαίνω από το σπίτι χωρίς την συνοδεία κάποιου, βέβαια αυτό γίνεται μέχρι και σήμερα.

Αγόρι δεν είχα ποτέ στην ζωή μου. Δεν είμαι σίγουρη για το τι πάει να πει ακριβώς η έννοια της λέξεις "σχέση", ερωτική πάντα μιλώντας. Δεν ήταν πρέπων μια κόρη αυτής της οικογενείας να έχει σχέσεις. Οι μητέρα μου πάντα μου έλεγε ότι προτεραιότητα μου είναι το διάβασμα και οι σπουδές μου και όχι σαχλές, παρορμητικές, εφηβικές σχέσεις που κάνουν οι νέοι.

Φυσικά τα γαλλικά και το πιάνο δεν λείπουν από την καθημερινότητα μου όπως επίσης και οι δεξιώσεις και συναντήσεις μεγάλων οικογενειών και ανθρώπων σε φιλικά σπίτια ή ακόμα και στο δικό μας.

Από πάντα πήγαινα στα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία όπου το μόνο σίγουρο ήταν πως όλα τα παιδιά ήταν της ίδιας κοινωνικής τάξης με την δική μου.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι ζω την τέλεια ζωή. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως είναι να ζεις διαφορετικά για εμένα πάντα αυτό ήταν η έννοια της φυσιολογικής ζωής διότι δεν ήξερα πως άλλοι άνθρωποι μπορεί να χουν και διαφορετικά από εμένα, δεν μου το έμαθε ποτέ κανείς.

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα "πλουσιοκόριτσα" δεν είχα ότι ζητούσα. Οι γονείς μου επέλεγαν τα παιχνίδια, τα ρούχα, τις δραστηριότητες μου, ακόμα και το τι κλάδο θα ακολουθήσω στο μέλλον επαγγελματικά.

Ζώντας από μικρό παιδί σε ένα τόσο πιεστικό για εμένα περιβάλλων έχει γίνει τρόπος ζωής και συνήθεια πλέον σε σημείο που έχω σταματήσει να ρωτάω τους γονείς μου για οτιδήποτε θελήσω αφού ήδη ξέρω ότι η απάντηση τους θα είναι αρνητική και θα με αναγκάσουν να κάνω τα δικά τους θέλω και όχι τα δικά μου.

gg.